Θερμή αθηναϊκή ώχρα

…. και παλιές αυλές στα Ιλίσια

Κοιτούσα επί ώρα το θερμό χρώμα της αθηναϊκής ώχρας σε εκείνο το έρημο σπιτάκι, κοντά στο Νοσοκομείο Συγγρού. Δυο βήματα είναι το Κάραβελ και το Χίλτον, η Μιχαλακοπούλου και η μοντέρνα ζωή

Κατάλοιπο της παλιάς μορφής των Ιλισίων πλησίον του Νοσοκομείου Συγγρού. Φωτ. ΝΙΚΟΣ ΒΑΤΟΠΟΥΛΟΣ

Κοιτούσα επί ώρα το θερμό χρώμα της αθηναϊκής ώχρας σε εκείνο το έρημο σπιτάκι, κοντά στο Νοσοκομείο Συγγρού. Δυο βήματα είναι το Κάραβελ και το Χίλτον, η Μιχαλακοπούλου και η μοντέρνα ζωή. Στο σημείο όμως που βρισκόμουν, στην οδό Ουμπλιανής, είχα μπροστά μου τα ξέφτια της παλιάς ζωής, αυτά που συγκινούν όσους ανασκαλεύουν τις μνήμες της πόλης. Και να, που σε ένα μικρό σπιτάκι, ακατοίκητο και φαινομενικά ασήμαντο από άποψη αρχιτεκτονική ή ακόμη και αισθητική, φασκιωμένο με κοτετσόσυρμα για να συγκρατούνται οι σοβάδες του, έβλεπα μπροστά μου τα αθάνατα χρώματα της Αττικής. Και είχα ζωντανέψει με τη φαντασία μου τους παλιούς μαστόρους, τα νεροχρώματα, το πνεύμα της ύλης. Τα δυο παράθυρα, σαν μάτια αδειανά, έμοιαζαν χωρίς ζωή, αλλά ο θερμός σοβάς είχε όλους τους χυμούς της γλυκιάς Μεσογείου. Η Αθήνα σε χαμηλή κλίμακα, ευγενής μέσα στην ανέχεια.

Αλλά εκεί γύρω, σε εκείνο το κομμάτι των Ιλισίων, που άρχισε να χτίζεται μαζικά μετά την ανέγερση του Χίλτον, μπορεί να συναντήσει κανείς εκείνα τα θραύσματα των αλλοτινών καιρών. Σπίτια χωρίς ανέσεις τα περισσότερα, που, αν και έμειναν ελάχιστα, σχεδόν αφανίστηκαν, μπορούν ακόμη να μεταφέρουν πληροφορίες και συγκίνηση. Από τη γωνία Διοχάρους και Ουμπλιανής γίνεται κατανοητή η παλιά μορφή της γειτονιάς. Μικρά σπίτια σε συστάδες, υποστατικά, αυλές και ένα διώροφο πρώιμου μοντερνισμού, πιο κάτω το σπιτάκι με τη θερμή ώχρα και πιο κει και στους παρακάτω δρόμους, σκόρπια, λιγοστά δείγματα εκείνου του πρωτόγονου αστισμού. Σε όλη εκείνη τη γωνία της Ουμπλιανής φυλάσσεται –για πόσο ακόμη άραγε– σε περίληψη και συμπύκνωση το απόσταγμα της προπολεμικής εποχής. Αυτό που με απασχολούσε ήταν το ξοδεμένο σπίτι, το παρατημένο απολειφάδι, η ακηδεία. Και μέσα σε αυτήν την εγκατάλειψη, το συναπάντημα με όσα θεωρούσα πολύτιμα, όπως μια επιδερμίδα ώχρας, σαν λάμψη από συλημένο όρυγμα, ή εκείνες οι πόρτες στη σειρά σε γυμνή πλέον αυλή, σαν γυναίκες αρχαίου χορού. Από απέναντι διακρινόταν η βαμμένη σε έντονο μπλε χρώμα καγκελόπορτα στη Διοχάρους 23, με τη λιθοδομή ολόγυρα εσκεμμένα απογυμνωμένη, ενώ είχε χτιστεί για να καλύπτεται από σοβά. Η ανωδομή στο πλάι ανάλαφρη, ένα απλό καστράκι της δεκαετίας του ’20 και από το άνοιγμα η τσιμεντένια αυλή. Το τσιμέντο πατημένο, καταβρεγμένο, σκονισμένο, με ραγάδες, πατημασιές, αυλακιές, ένα στοιχείο ανίερης ιερότητας σε ένα τοπίο απρόσμενου αστικού αυθορμητισμού.

Ολα αυτά τα εισέπραττα ως δώρα, αβίαστα και φυσικά. Στο πλάι, στην Ουμπλιανής 3, ένα παλιό περιβόλι χάσκει ξερό και άγονο. Η καγκελόπορτα βαμμένη με εκείνο το πράσινο το απαλό, που θυμίζει ευκάλυπτο, σαν τον μεγάλο γέρικο κορμό που στεφανώνει όλο αυτό το κτηματάκι. Στο βάθος ένα μικρό υποστατικό, δυο κάμαρες όλες κι όλες, κλειστές και έρημες. Αυτές οι εικόνες είχαν τη δύναμη του αιώνιου και του εφήμερου μαζί, σαν σιωπηρή περιδιάβαση σε κοιμητήριο με πλάκες που μνημόνευαν ανθρώπους, χωρίς ζώντες πλέον να τους θυμούνται.

Ηξερα πως όλα αυτά αργά ή γρήγορα θα σαρωθούν. Οπως σαρώθηκαν σύμφωνα με τον νόμο της ζωής όλα όσα προϋπήρξαν και που θυμάμαι πριν από πολλά χρόνια στους ίδιους αυτούς δρόμους. Ολα θα φύγουν και μαζί και εκείνη η θερμή η ώχρα, η αθηναϊκή, που κάποιοι ζωγράφοι θα ήθελαν να τη μελετήσουν και να την αποτυπώσουν, ως μνήμη έστω.

Νίκος Βατόπουλος – https://www.kathimerini.gr/culture/562125133/thermi-athinaiki-ochra-kai-palies-ayles-sta-ilisia/

Οδός Μαυρομιχάλη

kathimerini.gr

Οι καλές ιδέες γεννήθηκαν για να αντιγράφονται

ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΠΕΙΡΑΤΩΝ ΕΧΕΙ ΗΔΗ ΝΙΚΗΣΕΙ

Ανακοινώνονται σήμερα από κρατικούς φορείς και την επιστημονική κοινότητα, προτάσεις για εμβόλιο και φάρμακα εναντίον της επιδημίας του κορονοϊού χωρίς πατέντες και πνευματικά δικαιώματα, για ελεύθερη χρήση από τους πολίτες , ώστε να ανήκουν στη σφαίρα των δημοσίων αγαθών.
Ως κόμμα Πειρατών Ελλάδας αυτό μας χαροποιεί ιδιαίτερα, γιατί το βλέπουμε ως νίκη μας, εφόσον οι θέσεις μας υιοθετούνται έστω και καθυστερημένα και λέγονται δημοσίως πράγματα που υποστηρίζουμε πάνω από μία δεκαετία!
Είναι προφανές βεβαίως, ότι όλα αυτά προτείνονται από την ασφυκτική πίεση που θα ασκηθεί στις οικονομικά αδύναμες χώρες από τους πολυεθνικούς κολοσσούς της φαρμακοβιομηχανίας – και όχι μόνο, κάτι που γινόταν στο παρελθόν και θα γίνεται και στο μέλλον, αν δεν κινητοποιηθούμε όλοι μας.
Αλλά αυτό δεν είναι η μόνη νίκη του κόμματος Πειρατών.

Πρόσφατα, με τις δυνάμεις μας, τόσο σε κάθε χώρα όπου δραστηριοποιούνται κόμματα Πειρατών όσο και στο Ευρωκοινοβούλιο με τους Πειρατές Ευρωβουλευτές μας, αλλά και τη γενική κατακραυγή των πολιτών, ακτιβιστών, ομάδων και συλλογικοτήτων, καταφέραμε να αναθεωρηθεί και να μην εφαρμοσθεί καθ’ ολοκληρία η Οδηγία της Ευρωπαϊκής Ένωσης για για “δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας στην ψηφιακή ενιαία αγορά”.

Ειδικά τα άρθρα 11 & 13  αυτής της Οδηγίας  είναι καταστροφικά και αποτελούν την ταφόπλακα της ελευθερίας της έκφρασης στο διαδίκτυο και την απαρχή της γενικευμένης λογοκρισίας.

Επίσης, θυμίζουμε ότι το 2012 και αργότερα, αποτρέψαμε με πανευρωπαϊκές κινητοποιήσεις και παρεμβάσεις στο Ευρωκοινοβούλιο τις συνθήκες ACTA Ι και ACTA II καθώς και τις οδηγίες για τα “φίλτρα δημοσιεύσεων” (upload filters).

Αυτές οι νίκες του κόμματος Πειρατών έρχονται εξ’ αιτίας των συνθηκών και των καταστάσεων, αλλά και από την αδυναμία των παλιομοδίτικων πολιτικών να τις αντιληφθούν.

Για παράδειγμα, κάποια πράγματα γίνονται υποχρεωτικά στη χώρα μας λόγω της “κατάστασης εξαίρεσης” που επιβλήθηκε με αφορμή της εξάπλωση του κορονοϊού: Ψηφιακή και εξ αποστάσεως εκπαίδευση, ψηφιακές συναλλαγές με τον ευρύτερο δημόσιο τομέα, εμβόλια χωρίς πατέντες, κλπ.

Την τελευταία δεκαετία παρατηρούμε τους παλιομοδίτικους πολιτικούς και κόμματα να αντιγράφουν “κουτσά – στραβά” τον πυρήνα των πολιτικών θέσεων του Πειρατικού κινήματος, σε μια προσπάθεια να συγκρατήσουν στα στρατόπεδα τους τους ψηφοφόρους που αναζητούν σύγχρονες ιδέες και απόψεις.

Όμως οι άνεργοι οδηγούνται από μόνοι τους σε αιτήματα όπως το Βασικό Εισόδημα, οι χρήστες του ίντερνετ απαιτούν από τις πλατφόρμες των κοινωνικών δικτύων την προστασία της ιδιωτικής ζωής, των δεδομένων τους και του απορρήτου των επικοινωνιών.

Ακόμα, πολιτικοί και δικαστές, όλο και περισσότερο συμφωνούν ότι το να απαγορεύσεις την πρόσβαση στο διαδίκτυο και να επιβάλεις λογοκρισία, είναι αφύσικο, απαράδεκτο και αδικαιολόγητο και αντίκειται στα ανθρώπινα δικαιώματα και τις πολιτικές ελευθερίες. 

Το κόμμα Πειρατών στη χώρα μας, αλλά και σε κάθε χώρα όπου υπάρχουν κόμματα Πειρατών, όπως και στο Ευρωκοινοβούλιο, έχει στον πυρήνα των βασικών θέσεων και αρχών του την αναθεώρηση της νομοθεσίας για τα πνευματικά δικαιώματα και τις πατέντες. 

 

 Και αυτές οι βασικές θέσεις υπάρχουν από το 2006 οπότε και ιδρύθηκε το πρώτο κόμμα Πειρατών στη Σουηδία. 

 

Στην Ελλάδα το κόμμα Πειρατών δημιουργήθηκε το 2011 και από τότε αντιμετωπίζεται με αδιαφορία από την πλειονότητα των μέσων ενημέρωσης, προφανώς γιατί έρχεται σε αντίθεση με το κατεστημένο και το μονοπώλιο της βιομηχανίας των πνευματικών δικαιωμάτων (όχι μόνο στα φάρμακα). 

 

 Στη “μετά τον κορονοϊό εποχή”, τα πράγματα δεν θα είναι όπως πριν και θα χρειαστεί να αγωνιστούμε για θεμελιώδη προτάγματα, όπως, μεταξύ άλλων, το Βασικό εισόδημα αλλά και το Μέγιστο εισόδημα, την ενδυνάμωση του συστήματος της Δημόσιας υγείας, τη διαφάνεια του κράτους και την προστασία της ιδιωτικής ζωής μας, την τροποποίηση των διαδικασιών διαβούλευσης και λήψης των αποφάσεων, την προστασία του περιβάλλοντος και των κοινών αγαθών, όπως το διαδίκτυο.

Οι θέσεις αυτές διασπείρονται ταχύτατα σε όλο τον κόσμο, τόσο στις νεότερες όσο και τις παλαιότερες γενιές και βρίσκονται πάνω στο τραπέζι της πολιτικής ατζέντας.

Το κόμμα Πειρατών προσκαλεί όσα κόμματα το επιθυμούν να τις αντιγράψουν, γιατί “οι καλές ιδέες γεννήθηκαν για να αντιγράφονται”. 

Με αυτές τις ιδέες και το πρόγραμμα έχουμε συναγωνιστεί στις εκλογές στη χώρα μας από το 2012.

Ο κόσμος αλλάζει και οι παλιομοδίτικοι πολιτικοί θα αδυνατούν να κατανοήσουν αυτή την αλλαγή όσο διατηρούν τις τετριμμένες και παρωχημένες θέσεις τους.

Τέλος, αναφέρουμε ότι προχθές οι Πειρατές Ευρωβουλευτές καταψήφισαν ένα ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, το οποίο καλεί τους φορείς εκμετάλλευσης των κοινωνικών δικτύων να σταματήσουν ενεργά την παραπληροφόρηση και τη ρητορική μίσους. Τα φίλτρα μεταφόρτωσης που χρησιμοποιούνται από το Facebook και άλλες πλατφόρμες, αποτελούν θεμελιώδη απειλή για την ελευθερία της έκφρασης στο Διαδίκτυο. Η απαίτηση για τέτοια λογοκρισία είναι απολύτως απαράδεκτη, ειδικά σε μια στιγμή που οι ακριβείς και έγκαιρες πληροφορίες είναι απαραίτητες, εάν θέλουμε να ξεπεράσουμε με επιτυχία την τρέχουσα κατάσταση.

“Είναι εξωφρενικό το γεγονός ότι ορισμένοι πολιτικοί χρησιμοποιούν αυτήν την πανδημία και αυτήν την κατάσταση κρίσης για να επιδιώξουν τον μακροπρόθεσμο στόχο τους, να κάνουν τους ανθρώπους να σιωπήσουν. Μόλις πέρυσι, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι διαδήλωσαν στους δρόμους ενάντια στα φίλτρα μεταφόρτωσης. Τώρα, όταν η κατάσταση είναι κρίσιμη, οι παλιές ιδέες για τον περιορισμό της ελευθερίας της έκφρασης επιστρέφουν. Είμαστε αποφασισμένοι να καταπολεμήσουμε το COVID-19. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο, είναι επιτακτική ανάγκη οι πολίτες να έχουν πρόσβαση σε ακριβείς και επαληθευμένες πληροφορίες. Πρέπει να εργαστούμε για την ανάπτυξη και προώθηση αξιόπιστων πηγών, αντί να απαιτούμε αυτοματοποιημένα μέτρα για τα κοινωνικά μέσα, τα οποία είναι τεχνολογικά αναξιόπιστα, επειδή καταστέλλουν επίσης νόμιμες βασικές πληροφορίες”, δήλωσε ο Marcel Kolaja, Τσέχος Πειρατής Ευρωβουλευτής και Αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.

https://www.pirateparty.gr/2020/04/%ce%b3%ce%b9%ce%b1%cf%84%ce%b9-%cf%84%ce%bf-%ce%ba%ce%bf%ce%bc%ce%bc%ce%b1-%cf%80%ce%b5%ce%b9%cf%81%ce%b1%cf%84%cf%89%ce%bd-%ce%b5%cf%87%ce%b5%ce%b9-%ce%b7%ce%b4%ce%b7-%ce%bd%ce%b9%ce%ba%ce%b7%cf%83/

ΣΧΕΤΙΚΟΙ ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ

Το πρόγραμμα του κόμματος Πειρατών για τη Δημόσια υγεία και ασφάλεια (φάρμακα, νοσοκομεία, ασφάλιση) εγκρίθηκε από το Σώμα των Μελών και ανανεώνεται διαρκώς: https://www.pirateparty.gr/theseis/#B4 

“Ευρωμεταρρύθμιση” για τα πνευματικά δικαιώματα – Κακή πολιτική, κακή νομοθέτηση

https://www.pirateparty.gr/2019/03/eucopyrightreform-bad-policy-bad-law/

Καταστροφική απόφαση της Ε.Ε. για την ελευθερία του Διαδικτύου και μια ολόκληρη γενιά

https://www.pirateparty.gr/2019/03/copyright-council-lastchance/

Κυβερνητική πρεμούρα για την “προστασία” των προσωπικών δεδομένων μας

https://www.pirateparty.gr/2019/08/efargmoghgdpr/

Ανοιχτή επιστολή προς τον Υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης

https://www.pirateparty.gr/2019/04/anoixti-epistoli-agrotikis-anaptyksis-copyright/

Ευρωπαίοι Πειρατές: Η κατάσταση πανδημίας δεν πρέπει να οδηγήσει στην αναστολή της ελευθερίας του λόγου 

https://european-pirateparty.eu/european-pirates-pandemic-situation-must-not-lead-to-suspending-freedom-of-speech

Χρεωμένοι και χωρίς μετρητά: Η αποθέωση της κοινωνίας του μαζικού ελέγχου

Οι υπέρμαχοι της κατάργησης των χρημάτων και οι χρεωμένοι άνθρωποι.

Το χρέος (ιδιωτικό και δημόσιο) φαίνεται να είναι σήμερα μια κεφαλαιώδης ανησυχία όλων των οικονομικών και πολιτικών υπευθύνων.

Σε μια πρωτότυπη και ρηξικέλευθη μελέτη (βλ. «Η κατασκευή του χρεωμένου ανθρώπου» που κυκλοφορεί ως βιβλίο και στα ελληνικά από τις εκδόσεις Αλεξάνδρεια) ο ιταλός κοινωνιολόγος, φιλόσοφος και ακτιβιστής Maurizio Lazzarato υποστηρίζει ότι το χρέος είναι πριν από όλα μια πολιτική κατασκευή και η σχέση πιστωτή-οφειλέτη μια θεμελιώδης κοινωνική σχέση του κόσμου μας. Οι βιβλιογραφικές αναφορές που υποστηρίζουν το έργο του Lazzarato βασίζονται κυρίως σε κείμενα του Νίτσε (βλ. Γενεαλογία της Ηθικής) αλλά επίσης σε κείμενα των Καρλ Μαρξ, Ντελέζ, Γκουαταρί και Φουκώ.

Ο συγγραφέας υποστηρίζει ότι «το χρέος» δεν ανάγεται απλώς σε έναν οικονομικό μηχανισμό αλλά αποτελεί μια τεχνική διακυβέρνησης και ελέγχου ατομικών και συλλογικών υποκειμένων. Το χρέος επιδιώκει να περιορίσει αφενός την αβεβαιότητα του μελλοντικού χρόνου αφετέρου την συμπεριφορά των κυβερνωμένων. Ο χρεωμένος άνθρωπος αισθάνεται ότι δεν έχει μέλλον και προκειμένου να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του καλείται να γίνει επιχειρηματίας του εαυτού του, διαχειριστής της ζωής του με αποτέλεσμα να ανατρέπεται όλος ο φυσικός, ψυχοδιανοητικός και συναισθηματικός μας ορίζοντας. Μέσα από την ανάλυση του Lazzarato αναζητούνται οι ρίζες της σχέσης εξουσίας πιστωτή-οφειλέτη στην ενοχικότητα της προτεσταντικής ηθικής. Με τη γέννηση δεν μας κληροδοτείται πλέον το προπατορικό αμάρτημα αλλά το χρέος των προηγούμενων γενεών. Αν άλλοτε είμασταν υπόχρεοι στους θεούς, στους προγόνους, στο εξής είμαστε υπόχρεοι στον «Μέγα Πιστωτή» ή «Θεό Κεφάλαιο». Το χρέος παράγει μια δική του ηθική, διαφορετική από την ηθική της εργασίας. Στο ζεύγος «προσπάθεια-ανταμοιβή» της ιδεολογίας της εργασίας προστίθεται η ηθική της υπόσχεσης (να ξεπληρώσω το χρέος) και της ενοχής (γιατί το απέκτησα). Η νέα ηθικολογία του χρέους οδηγεί σε μια επικίνδυνη ηθικοποίηση του άνεργου, του υποστηριζόμενου, του χρήστη του κράτους προνοίας. Για παράδειγμα η κατευθυνόμενη εκστρατεία του γερμανικού τύπου (περιόδου της μεγάλης ελληνικής κρίσης) εναντίον των «τεμπέληδων και παρασιτικών» Ελλήνων μαρτυρεί τη βία της ενοχής που εκλύει η οικονομία του χρέους. Τα ΜΜΕ, οι πολιτικοί και οι οικονομολόγοι δεν μετέδιδαν εκείνες τις σκοτεινές ημέρες παρά ένα μονάχα μήνυμα «εσείς φταίτε». Το (ψευδές) μήνυμα που έπρεπε να περάσει τότε ήταν το εξής: Οι μεσογειακοί λαοί τεμπελιάζουν κάτω από τον ήλιο ενώ την ίδια στιγμή οι Γερμανοί, υπέρμαχοι της προτεσταντικής ηθικής, μοχθούν και εργάζονται σκληρά για το καλό της Ευρώπης και της ανθρωπότητας.

Ο Maurizio Lazzarato παραθέτει μια δήλωση νεαρής αμερικανίδας (η οποία είχε μέσω φοιτητικού δανείου αποκτήσει μεταπτυχιακό σε νομικές σπουδές στις ΗΠΑ) στην ιταλική εφημερίδα Republica το 2008: «Σκέπτομαι ότι δεν θα καταφέρω να αποπληρώσω τις δόσεις του δανείου που είχα πάρει για να σπουδάσω, μερικές φορές σκέπτομαι ότι θα πεθάνω και θα χρωστάω ακόμη πολλές δόσεις. Σήμερα έχω ένα πλάνο αποπληρωμής 28 ετών αλλά παραείναι φιλόδοξο διότι το επιτόκιο είναι μεταβλητό και καταφέρνω να πληρώνω ένα μέρος. Σημειώνω προσεκτικά όλα μου τα έξοδα σε τετράδιο, ακόμη και τον καφέ και τα εισιτήρια του λεωφορείου. Αυτό που με στοιχειώνει όμως είναι ότι δεν μπορώ να κάνω καθόλου αποταμίευση». Στις ΗΠΑ το 80% όσων κάνουν νομικές σπουδές μαζεύουν ένα χρέος περίπου 77.000 δολαρίων αν έχουν σπουδάσει σε ιδιωτικό πανεπιστήμιο και περίπου 50.000 δολαρίων αν έχουν σπουδάσει σε δημόσιο πανεπιστήμιο. Για ιατρικές σπουδές στις ΗΠΑ το χρέος ανέρχεται σε περίπου 140.000 δολάρια.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η (μέχρι σήμερα) νοοτροπία της «μικρής ιδιοκτησίας» των ελλήνων πολιτών δεν ήταν καθόλου αρεστή στο παγκοσμιοποιημένο τραπεζικό σύστημα το οποίο (σαφέστατα) επιθυμεί την υπαγωγή όλων των πολιτών σε ένα απρόσωπο βασίλειο (Real Estate) που θα ελέγχει κάθε κατοικία με δια βίου αποπληρούμενα στεγαστικά δάνεια. Στην Ελλάδα υπάρχουν, ευτυχώς ακόμη, αρκετοί μικρομεσαίοι πολίτες που δεν έχουν στεγαστικό δάνειο διότι κληρονόμησαν σπίτι από τους γονείς τους. Είναι βέβαιο όμως ότι η δυσβάσταχτη τρέχουσα φορολογία θα αναγκάσει (αργά ή γρήγορα) τους περισσότερους έλληνες πολίτες είτε να ξεπουλήσουν είτε να εγκαταλείψουν τις κατοικίες τους. Έτσι δεν θα μπορεί να υπάρξει μελλοντικά έλληνας πολίτης (της μεσαίας και κατώτερης οικονομικής τάξης) χωρίς δέσμευση δια βίου αποπληρωμής στεγαστικού δανείου σε κάποια τράπεζα. Το πρώτο και απαραίτητο βήμα για κάθε μελλοντικό μωρό, ίσως και αμέσως μόλις ανοίξει τα μάτια του στον κόσμο, θα είναι να μετατραπεί την ίδια στιγμή σε χρεωμένο άνθρωπο. Ο στόχος είναι προφανώς ένας και μοναδικός: ουδείς μη χρεωμένος άρα και ουδείς ουσιαστικά ελεύθερος.

Στο μαρτύριο του χρέους έρχεται σύντομα να προστεθεί ένα επιπρόσθετο μέτρο ελέγχου, μια ακόμη αλυσίδα στο σώμα του παγκόσμιου Προμηθέα Δεσμώτη. Αυτή η δεύτερη αλυσίδα ελέγχου, μετά την αλυσίδα του χρέους, είναι η κατάργηση του μετρητού χρήματος. Στα επόμενα χρόνια πολλά κράτη θα έχουν καταργήσει πλήρως τα μετρητά. Όλες οι συναλλαγές θα γίνονται μέσω πλαστικών καρτών, υπολογιστών και κινητών τηλεφώνων. Τα χαρτονομίσματα και τα κέρματα, που θα έχουν στην κατοχή τους οι πολίτες, δεν θα έχουν πια καμία ανταλλάξιμη αξία. Σε χώρες όπως το Βέλγιο, η Γαλλία και ο Καναδάς, το 90% των καταναλωτικών αγορών γίνεται ήδη χωρίς μετρητά. Ο κόσμος οδεύει προς την κατάργηση του χρήματος με στόχο την «πάταξη της φοροδιαφυγής και των κλοπών», χωρίς όμως να υπολογίζει την τρομερή δύναμη που παράλληλα εκχωρεί στις κυβερνήσεις και στις τράπεζες οι οποίες θα διακινούν πλέον το μη-υλικό χρήμα.

Η επιχειρηματολογία υπέρ της κατάργησης των νομισμάτων είναι προφανής: όταν δεν υπάρχουν χρήματα, δεν μπορούν να δράσουν εγκληματικές οργανώσεις, δεν μπορεί να υπάρξει καμία παράνομη συναλλαγή, αφού και το ελάχιστο ποσό συναλλαγής θα καταγράφεται λεπτομερώς ηλεκτρονικά. Και δεν είναι βέβαιο ότι θα αποφευχθεί κάποιας μορφής «ηλεκτρονική διαφθορά» από την πλευρά των διαχειριστών που είναι τα κράτη και οι τράπεζες. Απλά ελέγχεται απόλυτα η μία πλευρά, η πλευρά του καταναλωτή. Η άλλη πλευρά όμως, του διαχειριστή-καταγραφέα δεν θα είναι εύκολα ελέγξιμη.

Οι υπέρμαχοι της κατάργησης των χρημάτων χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: στους μετριοπαθείς, που λένε ότι πρέπει να καταργηθούν μόνο τα μεγάλης αξίας χαρτονομίσματα, έτσι ώστε να παραμείνουν εύκολες κάποιες μικρές δαπάνες και σε εκείνους που υποστηρίζουν την απόλυτη κατάργηση των χρημάτων με πρόσχημα την πάταξη της παρανομίας. Στη Σουηδία μάλιστα εφαρμόζουν ήδη (δοκιμαστικά) ένα σύστημα, όπου στις εκκλησίες οι πιστοί παρέχουν ανιδιοτελείς προσφορές μέσω εφαρμογής στο κινητό τους. Με τον ίδιο τρόπο, μπορεί κάποιος να προσφέρει π.χ. μία ενίσχυση σε ζητιάνο, μεταφέροντας (μέσω mobile app) κάποιο ποσό σε κοντινό κατάστημα τροφίμων.

Με την κατάργηση του μετρητού χρήματος υποτίθεται ότι θα σταματήσουν τα παράνομα κυκλώματα ναρκωτικών, πορνείας και της μαφίας εκβιασμών, ενώ δεν θα έχουν πλέον αντικείμενο δράσης οι διαρρήκτες. Εκ πρώτης όψεως φαίνεται ότι το κοινωνικό σύνολο κερδίζει από την κατάργηση των μετρητών. Υπάρχει όμως και η σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού. Αν όλες οι συναλλαγές μας περνούν από τον έλεγχο των τραπεζών (που θα διακινούν το ψηφιακό χρήμα) και τις κυβερνήσεις (που υποτίθεται ελέγχουν το τραπεζικό σύστημα), τότε μεταβαίνουμε σε μια οργουελική κοινωνία μαζικού ελέγχου και απώλειας ιδιωτικότητας. Τράπεζες και κεντρική κυβέρνηση θα γνωρίζουν όλες τις λεπτομέρειες του ιδιωτικού μας βίου όπως τι διατροφή ακολουθούμε, που ψωνίζουμε, κρίσιμα ζητήματα υγείας, φάρμακα που παίρνουμε, τι χρήματα διαθέτουμε καθημερινά στα παιδιά μας, που ταξιδεύουμε κλπ. Μπορεί μερικές να φαντάζουν ασήμαντες πληροφορίες αλλά συνθέτουν ένα πολύτιμο δίκτυο πληροφοριών οι οποίες μας ταυτοποιούν απόλυτα και μπορεί να χρησιμοποιηθούν (πιθανά) εις βάρος μας.

Πολίτες όπως της κεντρικής Ευρώπης δείχνουν πλήρη εμπιστοσύνη στη δημόσια διοίκηση και στο τραπεζικό τους σύστημα όσον αφορά την νόμιμη χρήση των προσωπικών τους δεδομένων. Στην Ελλάδα όμως που ή κρατική διαφθορά βρίσκεται ακόμη σε πολύ υψηλά επίπεδα σε σχέση με την κεντρική Ευρώπη τι μπορεί να πάθει άραγε ο πολίτης; Δεν είναι τυχαίο ότι οι Έλληνες απέσυραν τις οικονομίες τους από τις τράπεζες και διστάζουν να τις επιστρέψουν εκεί λόγω έλλειψης εμπιστοσύνης. Οι τράπεζες διεθνώς μετά την οικονομική κρίση του 2008, απολαμβάνουν τη μικρότερη εκτίμηση των πολιτών, ενώ στην Ελλάδα παραμένουν στη συνείδηση του κόσμου ως ένας ευμετάβλητος παράγοντας της οικονομίας, στον οποίο δεν μπορείς να εμπιστευτείς το μέλλον σου, πόσο μάλλον να τους εκχωρήσεις την απόλυτη διαχείριση κάθε συναλλαγής σου. Η εκχώρηση του απόλυτου ελέγχου της ζωής μας στις τράπεζες φαντάζει ως μια συνειδητή και οριστική μετάβαση της κοινωνίας στον κόσμο που προφήτευσε ο George Orwell στο βιβλίο του 1984.

Στο μαρτύριο του χρεωμένου ανθρώπου προστίθεται λοιπόν και η αλυσίδα του απόλυτου ελέγχου που φέρνει μαζί του το καινούργιο άυλο χρήμα. Αν δεν μπορεί να ανταποκριθεί στα μαρτύρια των καιρών, ο αιώνια χρεωμένος άνθρωπος θα κληθεί ίσως να δώσει ένα κομμάτι από τις σάρκες του. Έφερα αυτόματα στη μνήμη μου τα σκληρά λόγια του Shylock, του δανειστή τοκογλύφου, στον «Έμπορο της Βενετίας» του Shakespeare, που δέχεται να δανείσει τον Antonio χρήματα με μια αυστηρή προϋπόθεση: αν δεν μπορέσει να ανταποκριθεί στη συμφωνία και να αποπληρώσει τα συμφωνηθέντα στον χρόνο που θα ορισθεί τότε ο Shylock να έχει το δικαίωμα να πάρει ένα μέρος από τη σάρκα του. Παραθέτω μάλιστα το χαρακτηριστικό απόσπασμα από τον «Έμπορο της Βενετίας» στην πρωτότυπη γλώσσα:

«Shylock: The kindness will I show. Go with me to a notary, seal me there your single bond; and, in a merry sport, if you repay me not on such a day, in such a place, such sum or sums as are expressed in the condition, let the forfeit be nominated for an equal pound of your fair flesh, to be cut off and taken in what part of your body pleaseth me» (Act I, The merchant of Venice).

Θανάσης Δρίτσας – https://www.athensvoice.gr/politics/612684_hreomenoi-kai-horis-metrita-i-apotheosi-tis-koinonias-toy-mazikoy-eleghoy

Ο μυστικός κόσμος στην ανηφόρα της Δαφνομήλη

Εκανε εκείνο το κρύο, το περονιαστό, εκείνο το κρύο της Αθήνας, που το απολάμβανα σαν κάτι απολύτως ενδημικό, σαν ένα κομμάτι της εμπειρίας να νιώσεις την πόλη. Ανέβαινα την οδό Σίνα. Είχα στρίψει από Οκταβίου Μερλιέ, η παγωμένη βροχή έφερνε μυρωδιά από τζάκι και βρεγμένο πεύκο και η ανηφόρα με έβγαλε στη Δαφνομήλη.

Αυτά τα δρομάκια που βγάζουν στις ανηφοριές του Λυκαβηττού με τα τόσο ποιητικά βυζαντινά ονόματα, Πατριάρχου Φωτίου, Νικηφόρου Ουρανού, Σεργίου Πατριάρχου, Αγίου Ισιδώρου, Λέοντος Σγουρού, με έσφιγγαν σαν κορδέλες που κατέβαιναν από τον λόφο. Οσο ανέβαινα τόσο ρουφούσα εικόνες από τα σκόρπια έρημα σπιτάκια ανάμεσα στα άλλα τα νοικοκυρεμένα και τις πολυκατοικίες των ποικίλων διαβαθμίσεων.

Ηθελα να φτάσω στον αριθμό 34 της οδού Δαφνομήλη. Αυτή ήταν η οδηγία, να προλάβω να φωτογραφίσω το έρημο διώροφο, τώρα που μπορούσα, καθώς η πόρτα έχασκε ακόμη και θα μπορούσα να δω τη φαρδιά, μαρμάρινη σκάλα. Αλλά δεν βιαζόμουν. Παρότι μεσημέρι Κυριακής, ο δρόμος ήταν γαλήνιος, σαν να βάδιζα σε μια ανηφόρα στους Δελφούς, τέτοια ήταν η αίσθηση του ορεινού όγκου, της υγρασίας, της σιωπής, των κλειστών σπιτιών. Σαν να υπήρχε ένας μέλας δρυμός που δεν έβλεπα, αλλά που ο αέρας κατέβαζε τη νοτισμένη ψύχρα του ώς κάτω στα σπίτια και με τύλιγε εμένα, τον μοναχικό αναβάτη. Είχα γύρω μου μια ησυχία βαθιά, σαν να ήμουν σε κάποια απόμακρη επαρχία. Πόσο περίεργη ήταν αυτή η αίσθηση, αλλά και πόσο αληθινή, καθώς σε αυτές τις ανηφοριές, η γειτονιά, όταν άρχισε να πυκνώνει πριν από πολλά χρόνια, ήταν στα όρια της πόλης. Ενα χωριό, μια κωμόπολη, μια συστάδα σπιτιών κολλημένη στις αστικές συσπειρώσεις της Ασκληπιού και της Σίνα.

Κατρακυλούσαν σαν κύβοι άλλοτε τα σπίτια από τον Λυκαβηττό, τώρα τα συναντούσα στέρεα, αλλά με βουβές ιστορίες, με ξεχασμένες σκιές, πίσω από σφραγισμένα πορτοπαράθυρα.

Στον δρόμο μου, κοντοστάθηκα στα σκαλάκια της οδού Ισαύρων. Στο σημείο που συναντά τη Δαφνομήλη βρίσκεται μια αγκαλιά από σπιτάκια, σε δύο αντικριστές σειρές, όλα σπίτια παλιά και χαμηλά, χτισμένα πριν από 90 και 100 και 120 χρόνια, βυθισμένα στη σιωπή τους. Τα έφερα βόλτα ένα προς ένα, ήταν το ίδιο αίσθημα όπως σε ξεχασμένο κοιμητήριο, όπου ακόμη και τάφοι 20 ετών φαίνονται λαξεμένοι από αιώνες. Αλλά εδώ, ανάμεσα σε πόρτες σταυρωμένες και φτερωτούς γρύπες στα μπαλκόνια, σαν σιδερένια στέμματα, η ησυχία έβγαινε έξω από τα μισοσκότεινα εσωτερικά και με έσπρωχνε στον προορισμό μου, στον αριθμό 34 της Δαφνομήλη.

Το είχα δει από μακριά, στην ανηφόρα του δρόμου, το δίπατο σπίτι, με τις ελαφρές ώχρες του, σαν παγωμένος χάρτης στην πρόσοψη. «Θα το δεις απέναντι από το συντηρημένο σπίτι όπου έζησε ο Χαλεπάς από το 1930 ώς τον θάνατό του, το 1938», μου είχαν πει. Και πράγματι, στεκόταν εκεί, με τα γυμνά κλαδιά της γλυσίνας να το τυλίγουν και την εξώθυρά του με εκείνα τα ανοίγματα στο τζαμωτό, που μου αποκάλυπταν τη φαρδιά, μαρμάρινη σκάλα που οδηγούσε πάνω. Στο ισόγειο ήταν άλλοτε καταστήματα. Αχνοφαινόταν η επιγραφή «Κρεοπωλείον» με πρασινωπά γράμματα, κάποτε η γειτονιά θα βούιζε ολόγυρα. Σκέφτηκα τον Αγγελο Τερζάκη στη «Μυστική ζωή», που μιλούσε γι’ αυτή τη γειτονιά την ανηφορική, με τα σπίτια που είχαν απλή γραμμή, «αρητόρευτη, σεμνή», με τις «αναλογίες ζυγιασμένες». Ενα τέτοιο σπίτι, ίσως πιο φιλάρεσκο, με τις γύψινες κονκάρδες του στον όροφο, έστεκε μπροστά μου. Συντηρούσε τη σιωπή των δωματίων, την αστροφεγγιά στο μαρμαρόσκαλο, τους νοτισμένους τοίχους του κρεοπωλείου. Ηταν ένας κόσμος ολόκληρος.

ΝΙΚΟΣ ΒΑΤΟΠΟΥΛΟΣ – https://www.kathimerini.gr/1058706/article/politismos/polh/o-mystikos-kosmos-sthn-anhfora-ths-dafnomhlh

Τά ἐπιχειρήματα ἐναντίον τοῦ Ἑλσίνκι 2 καί τῆς προσφυγῆς στό Διεθνές Δικαστήριο

Ὁ Σαρτζετάκης ἐξηγεῖ γιατί δέν πρέπει νά πᾶμε Χάγη

Γράφει ο πρώην Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Χρήστος Σαρτζετάκης.

Δημοσιεύθηκε στην Εστία, 2 Ιανουαρίου 2020.

Ο ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ Κυριάκος Μητσοτάκης περιέγραψε τήν Κυριακή, σέ συνέντευξή του, τόν ὁδικό χάρτη διά τοῦ ὁποίου ἡ Ἑλλάς μπορεῖ νά καταλήξει νά προσφύγει στήν Χάγη γιά τήν ἐπίλυση τῶν διαφορῶν της μέ τήν Τουρκία: Μέτρα Οἰκοδομήσεως Ἐμπιστοσύνης. Διερευνητικές ἐπαφές. Πολιτικός Διάλογος μεταξύ Πρωθυπουργῶν. Χάγη. Ἄν καί ὁ Τοῦρκος Πρόεδρος Ἐρντογάν ἔδειξε στήν συνέντευξή του στόν «Σκάι» τό 2017 πώς δέν πιστεύει στό διάλογο γιατί ποτέ δέν προχώρησαν οἱ διαπραγματεύσεις στά εἴκοσι χρόνια τῆς ἡγεμονίας του, ἔχει ἐνδιαφέρον πῶς αὐτός ὁ ὁδικός χάρτης Μητσοτάκη παραπέμπει σέ ἕνα Ἑλσίνκι 2. Τίς τελευταῖες ἡμέρες, μέ ἀφορμή τήν προεδρική ἐκλογή, συνεργάτες τοῦ Πρωθυπουργοῦ διοχετεύουν στόν Τύπο τήν ἐκτίμηση, πώς ὁ κ. Μητσοτάκης πρέπει νά προχωρήσει τολμηρά ὅπως ὁ Ἀνδρέας Παπανδρέου «μέ τήν ρηξικέλευθη ἐπιλογή Σαρτζετάκη τό 1985». Πράγματι. Ἦταν ρηξικέλευθη ἡ ἐπιλογή τοῦ κ. Σαρτζετάκη. Ὅπως καί οἱ ἀπόψεις του. Ἡ «Ἑστία» θεωρεῖ ἐπίκαιρο ἕνα ἄρθρο πού ἔγραψε γιά τήν Χάγη στήν ἱστοσελίδα του τό 2006 ὁ πρώην Πρόεδρος. Τήν ἐπαύριο τῆς ἀπωλείας τοῦ ἡρωικοῦ σμηναγοῦ Ἠλιάκη. Γι’ αὐτό καί σήμερα τό ἀναδημοσιεύουμε. Ἦταν ἡ ἐποχή πού ἡ Τουρκία κοιτοῦσε πρός τήν Εὐρώπη. Σκεφθεῖτε σήμερα. Ὅλο τό ἐνδιαφέρον ἄρθρο τοῦ κ. Χρήστου Σαρτζετάκη ἔχει ὡς ἑξῆς:

Στὴ μνήμη

Τοῦ Σμηναγοῦ Κωστῆ Ἠλιάκη
1.- Μὲ ἀφορμὴ τὸ πρόσφατον ἐπεισόδιον συγκρούσεως δὺο μαχητικῶν ἀεροπλάνων τῆς πολεμικῆς ἀεροπορίας, ἑλληνικοῦ καὶ τουρκικοῦ, ὑπεράνω τοῦ Αἰγαίου σὲ περιοχὴ νοτίως τῆς Καρπάθου, μὲ ἀποτέλεσμα τὴν κατάρριψιν ἀμφοτέρων, ἀλλὰ τὴν ἀπώλεια μόνον τοῦ Ἕλληνος σμηναγοῦ Κωστῆ Ἠλιάκη, ἀνεζωπυρώθη ἡ συζήτησις γιὰ τὸ σκόπιμο ἢ μὴ τῆς ἐπιλύσεως τῶν Ἑλληνοτουρκικῶν διενέξεων μὲ προσφυγὴ στὸ Διεθνὲς Δικαστήριο τῆς Χάγης.

Φρονῶ, ὅτι μὲ τὴν ἀνάμειξι τοῦ Δικαστηρίου αὐτοῦ ὁδηγούμεθα σὲ ἐπιζήμια γιὰ τὰ ἐθνικά μας συμφέροντα αὐτοπαγίδευσι. Καὶ ἐξηγοῦμαι:

2.- Ἤδη μὲ τὴν ὑπογραφὴ καὶ ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα τοῦ κειμένου Συμπερασμάτων τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Συμβουλίου τοῦ Ἑλσίνκι τῆς 10.12.1999 ἀποδεχθήκαμε (Σημεῖα 4, 9 καὶ 12 τῶν Συμπερασμάτων) τὴν ὕπαρξι ἐκκρεμῶν συνοριακῶν διαφορῶν καὶ ἄλλων σχετικῶν θεμάτων μὲ τὴν Τουρκία, τὰ ὁποῖα καὶ δεσμευθήκαμε νὰ ἐπιλύσουμε μὲ διαπραγματεύσεις μὲ αὐτήν, σὲ περίπτωσι δὲ ἀποτυχίας τῶν διαπραγματεύσεων ἀποδεχθήκαμε τὴν προώθησι, ἀκόμη καὶ μὲ πρωτοβουλία μόνου τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Συμβουλίου, ἐπιλύσεως τῶν ἐν λόγῳ διενέξεων ἀπὸ τὸ Διεθνὲς Δικαστήριο τῆς Χάγης.

Εἶναι ἡ θλιβερὴ ἱστορία ἀπιστεύτου ἐνδοτικότητος στὶς τουρκικὲς ἐπιδιώξεις καὶ ἀφρόνου ἀπεμπολήσεως στοιχειωδῶν ἐθνικῶν μας συμφερόντων. Ἡ ἐθνική μας αὐτὴ συνθηκολόγησι συνετελέσθη σὲ τρία ἐπίπεδα:

1ον) μὲ τὴν ἀναβάθμισι τῆς Τουρκίας σὲ ὑποψήφια γιὰ ἔνταξι στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωσι χώρα∙

2ον) μὲ τὴν ἐγκατάλειψι παγίων θέσεων τῆς ἐξωτερικῆς μας πολιτικῆς, καὶ συγκεκριμένως μὲ τὴν ἐκ μέρους μας ἀποδοχή, ὅτι ἐκκρεμοῦν συνοριακὲς διαφορές μας καὶ ἄλλα σχετικὰ θέματα μὲ τὴν Τουρκία καὶ τὴν δέσμευσί μας νὰ προέλθουμε γιὰ τὴν ἐπίλυσί τους σὲ διαπραγματεύσεις μὲ αὐτήν∙ καὶ

3ον) μὲ τὴν αὐτοπαγίδευσί μας νὰ ἀναθέσουμε, σὲ περίπτωσι ἀποτυχίας τῶν διμερῶν διαπραγματεύσεων, τὴν ἐπίλυσι ὅλων αὐτῶν τῶν διαφορῶν γιὰ «συνοριακὲς διαφορὲς καὶ ἄλλα σχετικὰ θέματα» στὸ Διεθνὲς Δικαστήριο τῆς Χάγης, λύσις ἄκρως ἐπικίνδυνη καὶ καταστροφικὴ γιὰ τὰ ἐθνικά μας συμφέροντα.

Πράγματι:

(A) Τότε ἐκρίνετο ἀπὸ τὸ Εὐρωπαϊκὸ Συμβούλιον ἡ ὑποψηφιότης, μεταξὺ ἄλλων κρατῶν καὶ τῆς Τουρκίας πρὸς ἔνταξι στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωσι. Τὴν ἔνταξι αὐτή, καίτοι δὲν συνέτρεχε καμμιὰ ἀπὸ τὶς σχετικῶς ἀξιούμενες ἀπὸ τὰ ἰσχύοντα κείμενα τῶν συνθηκῶν κλπ., ποὺ διέπουν τὴν ζωὴ τῆς Εὐρωπαϊκῆς ῾Ενώσεως, προϋποθέσεις, ἐπιθυμοῦσαν διακαῶς οἱ Εὐρωπαῖοι ἑταῖροι μας, κυρίως οἱ ἐξ αὐτῶν «μεγάλοι», γιὰ καθαρὰ οἰκονομικοὺς λόγους, πρὸς ἐκμετάλλευσι τῆς ἀγορᾶς τῆς γειτονικῆς μας χώρας τῶν 70 περίπου ἑκατομμυρίων κατοίκων. Ἀλλὰ καὶ οἱ Η.Π.Α., στὸ πλαίσιο κυρίως προστατευτικῆς ὑπὲρ τῆς Τουρκίας μερίμνης των. Ἀντιθέτως ἡ Ἑλλὰς δὲν εἶχε λόγους νὰ ἐπιθυμῇ τὴν ἔνταξι αὐτή, καὶ μόνο μὲ τὴν σκέψι, ὅτι μὲ τὴν βασικὴν ἐλευθερία διακινήσεως καὶ ἐγκαταστάσεως, ποὺ διέπει τὴν ζωὴ τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως, μὲ τὴν εἰσδοχὴ σ’ αὐτὴν τῆς Τουρκίας ἡ χώρα μας θὰ κατακλυσθῇ ἀπὸ ἑκατομμύρια Τούρκων, ἀναζητούντων τύχην καλλιτέραν ἀπὸ αὐτὴν στὴ χώρα των, ἴσως καὶ περισσότερα τῶν κατοικούντων Ἑλλήνων, ὥστε ἡ Ἑλλὰς κυριολεκτικῶς νὰ ἁλωθῇ καὶ νὰ ξαναγίνῃ, εἰρηνικῶς αὐτὴ τὴν φορά, Τουρκική.

Καὶ φυσικὰ εἴχαμε θεσμικῶς, μὲ τὴν ἀξιουμένη ὁμοφωνία γιὰ τὴν σχετικὴ ἀπόφασι, τὴν δυνατότητα νὰ παρακωλύσουμε τὴν ἔνταξι τῆς Τουρκίας καὶ μὲ μόνη τὴν ἐπίκλησι τῆς κατ’ ἐξακολούθησι παραβιάσεως ἀπὸ αὐτὴν τῶν κανόνων τοῦ Διεθνοῦς Δικαίου ἀπὸ δεκαετίες ἤδη καὶ καθημερινῶς. Συγκεκριμένως μὲ τὴν ἐπίκλησι, ὅτι οἱ Τοῦρκοι παραβιάζουν συστηματικῶς τὴν ἐθνική μας κυριαρχία καὶ παραβαίνουν διεθνεῖς κανόνες ἐναερίου κυκλοφορίας∙ καθιερώνουν γκρίζες ζῶνες σὲ ἑλληνικὲς νησῖδες τοῦ Αἰγαίου, διεκδικοῦντες μὲ τὸν τρόπον αὐτὸν εὐθέως ἑλληνικά μας ἐδάφη∙ συμπεριφέρονται κραυγαλέως ἀντίθετα πρὸς τοὺς κανόνες τοῦ Διεθνοῦς Δικαίου ἔναντι τῆς Ἑλληνικῆς μειονότητος, ὅσης ἀπέμεινεν ἀκόμη στὴν χώρα τους ὕστερα ἀπὸ συστηματικὲς διώξεις δεκαετιῶν, κλπ., κλπ.∙ ἐκτὸς τοῦ ὅτι, περαιτέρω, ἐμμένουν στὴν ἐγκληματικὴ ἀπὸ ἀπόψεως Διεθνοῦς Δικαίου στρατιωτικὴ κατοχὴ τοῦ 40% περίπου τοῦ ἐδάφους τῆς ἀνεξαρτήτου Κυπριακῆς Δημοκρατίας.

Καὶ μάλιστα εἴχαμε τὴν εὐκαιρία, ἀφοῦ τόσο πολὺ ἐπιθυμοῦσαν οἱ Εὐρωπαῖοι ἑταῖροι μας τὴν ἔνταξι τῆς Τουρκίας, νὰ τοὺς ἐξωθήσουμε, ἐπισείοντες τὴν ἄρνησί μας σὲ ἀντίθετη περίπτωσι, ὅπως πειθαναγκάσουν τὴν Τουρκία νὰ συμμορφωθῇ, ἐπὶ τέλους ὄχι πρὸς ἰδικές μας ἐπιθυμίες, ἀλλὰ πρὸς τὰ ἐπανειλημμένα ψηφίσματα καὶ ἀποφάσεις τοῦ Συμβουλίου Ἀσφαλείας καὶ ἄλλων ὀργάνων τοῦ Ο.Η.Ε., ὡς καὶ τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Κοινοβουλίου, περὶ ἀποχωρήσεώς της ἀπὸ τὴν κατεχομένη Κύπρο, καθὼς καὶ νὰ παύσῃ τὴν καθημερινὴ ἄνομη καὶ ἀντίθετη πρὸς τὸ Διεθνὲς Δίκαιο ἔναντι τῆς χώρας μας συμπεριφορά της.

Ἀτμομηχανή γιά τήν εἴσοδο τῆς Τουρκίας στήν ΕΕ

Παρὰ ταῦτα ἐμεῖς τίποτε ἀπὸ τὰ ἐθνικῶς αὐτὰ ἐπιβαλλόμενα δὲν ἐπράξαμε. Ἀντιθέτως, ἀφοῦ ἐπισήμως, διὰ στόματος τοῦ ῾Υπουργοῦ μας ᾽Εξωτερικῶν, εἴχαμε προαναγγείλει, ὅτι θὰ γίνουμε, χωρὶς νὰ ζητᾶμε τίποτε καὶ χωρὶς ὅρους, ἡ ἀτμομηχανὴ γιὰ τὴν εἴσοδο τῆς Τουρκίας εἰς τὴν Εὐρωπαϊκὴν ῞Ενωσιν, συντελέσαμε ὄντως μὲ τὴν ἀξιουμένη ὁμόφωνη ἀπόφασι τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Συμβουλίου, χάρις εἰς τὴν ἰδική μας συνεργασία καὶ ὑπογραφή, στὴν ἀναβάθμισι τῆς Τουρκίας στὴν κατηγορία τῶν ὑποψηφίων εἰς τὴν Εὐρωπαϊκὴν ῞Ενωσιν χωρῶν.

(B) Τότε ἐπίσης μὲ τὸ ἀνωτέρω ΣΗΜΕΙΟΝ 4 τῶν Συμπερασμάτων του τὸ ἐν λόγῳ Εὐρωπαϊκὸ Συμβούλιο προέτρεψε τὰ ὑποψήφια γιὰ ἔνταξι στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωσι κράτη, μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ ἡ Τουρκία, ὅπως ἐπιλύσουν «ὅλες τὶς ἐκκρεμοῦσες συνοριακὲς διαφορὲς καὶ ἄλλα σχετικὰ θέματα» (ἐδάφιον 4).

Πρέπει νὰ σημειωθῇ, ὅτι τὸ Σημεῖον αὐτὸ 4 τῶν Συμπερασμάτων τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Συμβουλίου ἀφοροῦσε ἀποκλειστικῶς καὶ μόνον στὶς Ἑλληνοτουρκικὲς σχέσεις, διότι κανένα ἄλλο ἀπὸ τὰ ὑποψήφια πρὸς ἔνταξι στὴν Εὐρωπαϊκὴν Ἕνωσιν κράτη δὲν εἶχε, οὔτε ἔχει προβλήματα μὲ τοὺς γείτονές του. Σὲ κάθε δὲ περίπτωσιν ὠφείλαμε νὰ ἐπιφυλαχθοῦμε στὸ προκείμενο, ἀποκλείοντες γιὰ τὶς ἑλληνοτουρκικὲς σχέσεις τὴν ρήτρα «ἐκκρεμουσῶν συνοριακῶν διαφορῶν καὶ ἄλλων σχετικῶν θεμάτων», πρᾶγμα, ποὺ μὲ περίσσεια ἀφροσύνης δὲν ἐπράξαμε. Καὶ ἔτσι μὲ τὴν ἰδικήν μας συνυπογραφὴν τῶν ἐν λόγῳ Συμπερασμάτων ἡ ῾Ελλὰς ἐνυπογράφως ἀνεγνώρισε, ὅτι εἰς τὶς σχέσεις μας μὲ τὴν Τουρκία «ἐκκρεμοῦν συνοριακὲς διαφορὲς καὶ ἄλλα σχετικὰ θέματα». Δηλαδή, ΠΡΩΤΟΝ, ἀποδεχθήκαμε ἀμφισβήτησι καὶ αὐτῶν τῶν ἐθνικῶν μας συνόρων!

Καὶ ἀκόμη ἀποδεχθήκαμε ἐκκρεμότητα καὶ ἄλλων σχετικῶν θεμάτων, ὅταν ἦτο καὶ εἶναι γνωστόν, ὅτι ἡ Τουρκία θεωρεῖ ἤδη ὡς τοιαῦτα –στὸ μέλλον πιθανὸν νὰ προσθέσῃ καὶ ἄλλα!– καὶ ἐπιδιώκει ἀφ’ ἑνὸς τὴν ἀναγνώρισι τουρκικῆς μειονότητος στὴν Θράκη μας καὶ ἀφ’ ἑτέρου τὴν ἀποστρατικοποίησι τῶν νησιῶν μας τοῦ ἀνατολικοῦ Αἰγαίου. Ἐπιδιώξεις ἐθνικῶς ἀπαράδεκτες γιὰ τὴν Ἑλλάδα, ἀφοῦ μὲ τὴν πρώτη μέν, σκοπεῖται ἀνατροπὴ καὶ ἐπὶ τοῦ σημείου αὐτοῦ τῆς συνθήκης τῆς Λωζάννης, μὲ τὴν ὁποίαν ἡ Ἑλλάς, καίτοι ἡττημένη, ἀνεγνώρισεν ἔναντι τῆς νικητρίας τότε Τουρκίας τὴν ὕπαρξι μόνον μουσουλμανικῆς, ὄχι δὲ τουρκικῆς μειονότητος, διότι οἱ ἀπομείναντες εἰς τὴν ῾Ελλάδα μουσουλμάνοι δὲν εἶναι ἀναγκαίως καὶ Τοῦρκοι, ἀλλὰ συμπεριλαμβάνουν εἰς ὑψηλὰ ποσοστὰ καὶ Πομάκους (ἐκ τοῦ ἀρχαίου θρακικοῦ φύλου τῶν ᾽Αγριάνων, συμπολεμιστῶν τοῦ Μεγάλου ᾽Αλεξάνδρου) καὶ ἀθιγγάνους, μὲ ἀπώτερο στόχο τὴν δρομολόγησι ἀξιώσεως τουρκικῆς συγκυριαρχίας στὴν Θράκη μας. Μὲ τὴν δεύτερη δέ, σκοπεῖται νὰ μείνουν ἀπροστάτευτα τὰ νησιά μας, γιὰ νά γίνουν εὐκολώτερη λεία στὴν ἐπεκτατικὴ βουλιμία τῶν Τούρκων, τὴν ὁποία καὶ δὲν ἀποκρύπτουν αὐτοί, ἀφοῦ πρὸς ἱκανοποίησί της καὶ συνεκρότησαν ἀπὸ πολλῶν ἤδη ἐτῶν στὴν ἀπέναντι καὶ ἐγγύτατα τῶν νησιῶν μας Μικρασιατικὴ ἀκτὴ, τὴν ἀποκαλουμένη ἀπὸ τοὺς ἴδιους Στρατιὰ τοῦ Αἰγαίου, ποὺ συνεπικουρεῖται καὶ ἀπὸ ἑκατοντάδες ἀποβατικὰ σκάφη.

Ρήτρα περί «ἐπιλύσεως»

Καί, ΔΕΥΤΕΡΟΝ, ἐπὶ πλέον τῶν ἀνωτέρω, μὲ τὴν ρήτρα περὶ «ἐπιλύσεως» δεσμευθήκαμε νὰ προέλθουμε σὲ διαπραγματεύσεις μὲ τὴν Τουρκία ἐπὶ τῶν ἐν λόγῳ «ἐκκρεμουσῶν συνοριακῶν διαφορῶν καὶ ἄλλων σχετικῶν θεμάτων». Δηλαδὴ συμφωνήσαμε νὰ ἐπανασυζητήσουμε μὲ τὴν Τουρκία καὶ αὐτὰ τὰ μὲ διεθνεῖς συνθῆκες καθωρισμένα σύνορά μας!

(Γ) Τότε, τέλος, μὲ τὸ ἴδιο ΣΗΜΕΙΟΝ 4 τῶν Συμπερασμάτων τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Συμβουλίου αὐτοπαγιδευθήκαμε, μὲ τὸ νὰ ἀποδεχθοῦμε τὴν προτροπή του πρὸς τὰ ὑποψήφια γιὰ ἔνταξι στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωσι κράτη, μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ ἡ Τουρκία, ὅπως, σὲ περίπτωσι ἀποτυχίας τῶν διαπραγματεύσεων, «μέσα σὲ λογικὸ χρονικὸ διάστημα», θέσουν τὶς ἐκκρεμοῦσες διαφορὲς στὸ Διεθνὲς Δικαστήριο» (ἐδάφιον 5), τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Συμβουλίου ἐπιφυλαχθέντος, ὅπως «ἀνασκοπήσῃ τὴν κατάστασι σὲ σχέσι μὲ αὐτὲς τὶς διαφορές, εἰδικὰ ὅσον ἀφορᾷ τὶς ἐπιπτώσεις ἐπὶ τῆς ἐνταξιακῆς διαδικασίας καὶ προκειμένου νὰ προωθήσῃ τὴν διευθέτησί τους μέχρι τοῦ Διεθνοῦς Δικαστηρίου, τὸ ἀργότερον ὥς τὸ τέλος τοῦ 2004» (ἐδάφιον 6).

Εἶναι λυπηρῶς ἀξιοσημείωτο, ὅτι ἡ «ὑποχρέωσις» ἀναθέσεως τῶν ἐκκρεμουσῶν διαφορῶν στὸ Διεθνὲς Δικαστήριο, κατὰ τοὺς ἐν λόγῳ ὁρισμούς, βαρύνει μόνον τὰ «ὑποψήφια κράτη», ἑπομένως εἰς τὴν περίπτωσί μας μόνον τὴν Τουρκία, χωρὶς δηλαδὴ καὶ ἰδική μας εὐχέρεια, ὅπως, ἀδρανούσης ἢ δυστροπούσης εἰς αὐτὸ τῆς Τουρκίας, μὲ πρωτοβουλία μας συντρεχούσης νομίμου περιπτώσεως ἐπιληφθῇ τὸ Διεθνὲς Δικαστήριο. Ἐνῷ, ἐὰν διετυποῦτο τοὐλάχιστον τοιαύτη εὐχέρεια καὶ διὰ τὴν Ἑλλάδα, θὰ ἠμπορούσαμε νὰ σύρουμε τὴν Τουρκία στὸ Διεθνὲς Δικαστήριο γιὰ τὶς ἄνομες εἰς βάρος μας παραβάσεις της τοῦ Διεθνοῦς Δικαίου, πρᾶγμα, ποὺ δὲν ἠμποροῦμε νὰ κάνουμε τώρα, ἀφοῦ ἡ Τουρκία δὲν ἔχει ἀναγνωρίσει τὴν ἁρμοδιότητα τοῦ Διεθνοῦς Δικαστηρίου καὶ κάθε ὑπαγωγὴ ὑποθέσεώς της σ’ αὐτὸ ἀπαιτεῖ προηγουμένως τὴν ὑπογραφὴ συνυποσχετικοῦ, στὴν ὁποία βεβαίως ἡ Τουρκία γιὰ τὴν κρίσιν ἀνομημάτων της δὲν πρόκειται νὰ προέλθῃ. Ἔτσι καὶ ἀπὸ τῆς πλευρᾶς αὐτῆς ἀφωπλισθήκαμε. Ἡ σχετικὴ πρωτοβουλία λοιπὸν προσφυγῆς στὸ Διεθνὲς Δικαστήριο, ἀγνοηθείσης τῆς Ἑλλάδος, ἀνετέθη εἰς τὴν Τουρκίαν. Καὶ μάλιστα ὄχι μόνον εἰς αὐτήν. Διότι, μὲ τὴν ἀνωτέρω συνυπογραφὴν ἀνεγνωρίσαμε στὸ Εὐρωπαϊκὸ Συμβούλιο τὴν δυνατότητα νὰ παραπέμπῃ ἑλληνοτουρκικὲς διενέξεις στὸ Διεθνὲς Δικαστήριο τῆς Χάγης ἀκόμη καὶ ὅταν αὐτὸ στὴ συγκεκριμένη περίπτωσι ἐμεῖς δὲν τὸ θέλουμε! Πλήρης λοιπὸν ἀπεμπόλησι τῆς ἐθνικῆς μας κυριαρχίας, ἰδιαιτέρως δὲ ἐπικίνδυνη. Ἀφοῦ, ἐὰν μᾶς ἀπέμενε κάποια δυνατότης νὰ ἀντιταχθοῦμε εἰς τὴν ὑπὸ τῆς Τουρκίας προσφυγὴν εἰς τὸ Διεθνὲς Δικαστήριον γιὰ συγκεκριμένο θέμα, ὡς ἀπαραδέκτως φερόμενον, διότι ἀνάγεται εἰς ἀπρόσβλητα κυριαρχικά μας δικαιώματα, εἶναι ὁλοφάνερον, ὅτι τὴν ἴδια ἀντίδρασί μας θὰ εἶναι ἐξαιρετικὰ δύσκολο νὰ τὴν προβάλουμε καὶ ἔναντι τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Συμβουλίου, δηλαδὴ θεσμικῶς ἔναντι ὁλοκλήρου τῆς Εὐρώπης.

Καλοστημένη παγίδα

Εἶχα δημοσίως καὶ ἐπανειλημμένως τονίσει, μὲ πόση ἀφέλεια εἴχαμε πέσει καὶ προηγουμένως, ἤδη κατὰ τὴν ἐπίσημη ἐπίσκεψι τοῦ ῞Ελληνος Πρωθυπουργοῦ στὶς Η.Π.Α. τὸ 1996, εἰς τὴν καλοστημένη παγίδα ἀποδοχῆς διευθετήσεως τῆς ἑλληνοτουρκικῆς διενέξεως γιὰ τὴν βραχονησῖδα Λίμνια (῎Ιμια) ἀπὸ τὸ Διεθνὲς Δικαστήριον τῆς Χάγης. Τὸ ἴδιο ὀλίσθημα ἐπαναλάβαμε μὲ τὴν συνυπογραφὴ τῶν συμπερασμάτων τοῦ ἀνωτέρω Εὐρωπαϊκοῦ Συμβουλίου τοῦ Ἑλσίνκι τῆς 10.12.1999, αὐτὴ τὴν φορὰ στὸ ἀόριστο πλαίσιο ὅλων τῶν διενέξεών μας μὲ τὴν Τουρκία «γιὰ ἐκκρεμοῦσες συνοριακὲς διαφορὲς καὶ ἄλλα σχετικὰ θέματα», δηλαδὴ διευρύναμε ἀορίστως τὶς ζημιογόνες γιὰ τὰ ἐθνικά μας συμφέροντα, ὅπως θὰ καταδειχθῇ, συνέπειές του.

3.- Ἀλλὰ ἡ προκειμένη εὐθεῖα ἀπεμπόλησις ζωτικῶν ἐθνικῶν μας συμφερόντων εἶχεν ἀρχίσει ἐνωρίτερον, ἤδη μὲ τὸ κοινὸν Ἑλληνοτουρκικὸν ἀνακοινωθὲν τῆς Μαδρίτης τῆς 8ης Ἰουλίου 1997. Πράγματι:

Τὴν ἐπὶ δεκαετίες θέσι μας, ὅτι δὲν ἔχουμε μὲ τὴν Τουρκίαν ἄλλη διαφορὰν ἀπὸ ἐκείνην τῆς ὁριοθετήσεως τῆς ὑφαλοκρηπῖδος τῶν νησιῶν μας τοῦ ἀνατολικοῦ Αἰγαίου, τὴν ἔχουμε ἐνυπογράφως ἐγκαταλείψει μὲ τὸ ἐν λόγῳ σύμφωνόν μας μὲ τὴν Τουρκία. Διότι μὲ αὐτὸ ἀνεγνωρίσαμε, χωρὶς νὰ ὑπάρχει κανένας ἀπολύτως λόγος, ὅτι ἡ Τουρκία ἔχει νόμιμα ζωτικὰ συμφέροντα καὶ ἐνδιαφέροντα στὸ Αἰγαῖο∙ καὶ ἀκόμη παραιτηθήκαμε ἀπὸ κάθε μονομερῆ, χωρὶς τὴν ἰδική της συγκατάθεσι, ἐνέργεια στὸ Αἰγαῖο!

Συγκεκριμένως, ὅπως καὶ κατὰ τὸ παρελθὸν δημοσίως ἔχω ἐπισημάνει, μὲ τὸ 4ο σημεῖο τοῦ κοινοῦ ἀνακοινωθέντος τῆς Μαδρίτης τῆς 8ης ᾽Ιουλίου 1997, ῾Ελλὰς καὶ Τουρκία δεσμευθήκαμε ἀμοιβαίως σὲ «σεβασμὸ στὰ νόμιμα ζωτικὰ συμφέροντα καὶ ἐνδιαφέροντα τῆς κάθε χώρας στὸ Αἰγαῖο, τὰ ὁποῖα ἔχουν μεγάλη σημασία γιὰ τὴν ἀσφάλεια καὶ τὴν ἐθνικὴ κυριαρχία τους». ᾽Αλλὰ οἱ πάντες γνωρίζουν, ὅτι καὶ στὸ Διεθνὲς Δίκαιο ὅταν τὰ «συμφέροντα καὶ ἐνδιαφέροντα» ἑνὸς κράτους εἶναι «νόμιμα», ὀνομάζονται «δικαιώματα» καὶ ἀσκοῦνται ὡς τοιαῦτα, ἀνεξαρτήτως ἐὰν ἔχουν ἢ ὄχι «μεγάλη σημασία γιὰ τὴν ἀσφάλεια καὶ τὴν ἐθνική του κυριαρχία». ῾Η ἐπιλεγεῖσα ἑπομένως τότε διατύπωσις, σὲ συνδυασμὸ μάλιστα μὲ τὸν ὅρο «ζωτικά», ποὺ ἐνθυμίζει τὴν ἀξίωσι τῆς χιτλερικῆς Γερμανίας γιὰ «ζωτικὸ χῶρο», μόνον τὴν κερκόπορτα τῆς τουρκικῆς ἐπεκτατικῆς βουλιμίας ἄνοιξε, νομίμως πλέον! Ἀφοῦ ἠμπορεῖ ἀνέτως νὰ ἑρμηνευθῇ ὡς ἔμμεσος καὶ γιὰ πρώτη φορὰ ἀπὸ τὴν ῾Ελλάδα ἀναγνώρισις δικαιωμάτων τῆς Τουρκίας εἰς τὸ Αἰγαῖο, ἐνῷ τέτοια δικαιώματά της κατὰ τὸ Διεθνὲς δίκαιο καὶ τὶς ἰσχύουσες διεθνεῖς συνθῆκες δὲν ὑπάρχουν. Τὸ τελευταῖο ὅμως αὐτὸ νομικὸ γιὰ τὶς τουρκικὲς ἐπιδιώξεις πρόσκομμα ἔχει ἀναιρεθῇ πλέον μὲ τὴν ἄφρονα, ὡς ἀνωτέρω, συνυπογραφήν μας, σύμφωνα μὲ τὴν ἄλλη ἀρχὴ τοῦ Διεθνοῦς Δικαίου, κατὰ τὴν ὁποία καὶ ἁπλᾶ «συμφέροντα» ἢ «ἐνδιαφέροντα», δηλαδὴ καὶ προτοῦ αὐτὰ νὰ καταστοῦν «δικαιώματα», ἠμποροῦν νὰ ἀποτελέσουν ἀντικείμενο συμβατικῆς μεταξὺ τῶν κρατῶν δεσμεύσεως. Νὰ λοιπὸν πῶς μὲ περίσσεια ἐπιπολαιότητος καὶ ἀφροσύνης δεσμευθήκαμε.

Περί μονομερῶν ἐνεργειῶν

Μὲ τὸ 5ο πάλι σημεῖο τοῦ ἰδίου ἀνακοινωθέντος, μὲ τὸ ὁποῖο συνεφωνήθη ἐπίσης τότε «δέσμευσι ἀποφυγῆς μονομερῶν ἐνεργειῶν στὴ βάσι τοῦ ἀμοιβαίου σεβασμοῦ καὶ τῆς ἐπιθυμίας, ὥστε νὰ ἀποτραποῦν συγκρούσεις ὀφειλόμενες σὲ παρεξήγησι», ἀπεκλείσαμε τὴν δυνατότητα νὰ μεριμνοῦμε μόνοι μας, χωρὶς τὴν ἄδεια τῆς Τουρκίας, ἀκόμη καὶ γιὰ ζητήματα οἰκονομικῆς ἐκμεταλλεύσεως μέσα στὰ ὅρια τῆς Ἑλληνικῆς ἐπικρατείας (π.χ. γεωτρήσεις στὰ χωρικά μας ὕδατα) ἢ καὶ γιὰ θέματα ἐθνικῆς μας κυριαρχίας! Ἔτσι ὑπενομεύσαμε καὶ αὐτὴν τὴν δυνατότητα, ποὺ τὸ Διεθνὲς Δίκαιον τῆς θαλάσσης μᾶς δίδει, τῆς ἐπεκτάσεως μὲ μονομερῆ μας δήλωσι τῆς αἰγιαλίτιδος ζώνης μας (χωρικῶν ὑδάτων) στὰ δώδεκα μίλια, ἀφοῦ τέτοιο ἐνδεχόμενο ἔσπευσε ἡ Τουρκία νὰ ἀναγάγῃ σὲ «αἰτία πολέμου» (casus belli), ἐμεῖς δὲ ὑποκείμεθα πλέον στὴν ἀνωτέρω δέσμευσι νὰ ἀποτρέπουμε τὶς συγκρούσεις! Καὶ νὰ σημειωθῇ, ὅτι ἡ ἐπέκτασι τῶν χωρικῶν μας ὑδάτων στὰ δώδεκα μίλια θὰ κατέλυε νομικῶς ἀρκετὲς τουρκικὲς ἀμφισβητήσεις. Ἑπομένως, μόνον ἀφρόνως μέχρι σήμερα, μὲ βλάβη τῶν ἐθνικῶν μας συμφερόντων δὲν προήλθαμε σ’ αὐτήν, καὶ μάλιστα ἔκτοτε, ἀπὸ τὴν θλιβερὴ ἐκείνη συμφωνία τῆς Μαδρίτης, ἐπαύσαμε ἀκόμη καὶ τὴν ἁπλῆ ἀναφορὰ τοῦ ἐνδεχομένου ἐπεκτάσεως τῶν χωρικῶν μας ὑδάτων σύμφωνα μὲ τοὺς κανόνες τοῦ Διεθνοῦς Δικαίου τῆς Θαλάσσης !…

4.- Τώρα τὸ μνημονευθὲν ὑπεράνω τῆς θαλασσίας περιοχῆς Καρπάθου ἐπεισόδιο ἑλληνοτουρκικῆς ἀεροπορικῆς συγκρούσεως, τὸ ὁποῖο, ἐκτὸς ἄλλων, ἐστοίχισε τὴν ζωὴ σὲ ἕνα σμηναγό μας, ἀπέδειξε κατὰ τρόπον ψηλαφητῶς τραγικόν, ὅτι ἡ πολιτική μας θωπειῶν, ἐνδοτικότητος καὶ ὑποχωρήσεων ἔναντι τῆς Τουρκίας τίποτε δὲν ἀποδίδει, ἀντιθέτως μάλιστα γιγαντώνει τὴν εἰς βάρος μας προκλητικότητα καὶ ἐπιθετικότητά της. Λογικῶς ἑπομένως θὰ ἔπρεπε τὸ ἐν λόγῳ ἐπεισόδιο νὰ νουθετήσῃ τοὺς πάντες καὶ νὰ σημάνῃ τὴν κοινὴ ἐπὶ τέλους παραδοχή, ὅτι ἐπιβάλλεται μεταβολὴ ἄρδην τῆς στάσεώς μας ἔναντι τῆς Τουρκίας μὲ ὁλοσχερῆ ἐγκατάλειψιν ὅλων τῶν, ὡς ἀνωτέρω, χειρονομιῶν μας ἐνδοτικότητος καὶ ἀφρόνου συνθηκολογήσεως.

Αὐτοενοχοποίησις

Ὅμως, κατὰ πρωτοφανῶς παράδοξο τρόπο, παριστάμεθα μάρτυρες τοῦ ἀντιθέτου ἀκριβῶς φαινομένου! Μὲ ἀφορμὴ τὸ ἀνωτέρω ἐπεισόδιον ἄρχισε νὰ καταβάλλεται ἐργώδης προσπάθεια αὐτοενοχοποιήσεώς μας, ὄχι, ὅπως θὰ ἔπρεπε, γιὰ τὴν χαραχθεῖσα κυρίως μὲ τὰ Συμπεράσματα τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Συμβουλίου τοῦ Ἑλσίνκι τῆς 10.12.1999 ὀλεθρία πολιτικὴν ἐνδοτισμοῦ καὶ ὑποχωρήσεών μας, ἀλλά, ἀντιθέτως, διότι περίπου ἀθετήσαμε καὶ δὲν ἀνεπτύξαμε περαιτέρω τὴν πολιτικὴν αὐτὴν ἐθνικῆς συνθηκολογήσεως! Ἔφθασαν μάλιστα μέχρι σημείου νὰ χλευάζουν ὡς «μὴ σοβαρὴ» τὴν ἐθνική μας θέσι δεκαετιῶν, ὑπὸ ὅλες τὶς Κυβερνήσεις, ὅτι τὸ μόνο πρόβλημά μας μὲ τὴν Τουρκίαν εἶναι αὐτὸ τῆς ὁριοθετήσεως τῆς ὑφαλοκρηπῖδος τῶν νησιῶν μας τοῦ ἀνατολικοῦ Αἰγαίου, καίτοι ἡ πολιτικὴ αὐτὴ ἦτο καὶ εἶναι ἡ μόνη ἐθνικῶς ἀξιοπρεπὴς καὶ ἐπιβεβλημένη! Καὶ τὴν χλευάζουν τώρα ἀκόμη καὶ ἐκεῖνοι, ἐπὶ τῶν ἡμερῶν τῶν ὁποίων ὡς ὑπευθύνων ἡγετῶν ἠκολουθήθη ἡ πολιτικὴ αὐτή! Καὶ ὅλη ἡ ἐκστρατεία αὐτὴ αὐτοενοχοποιήσεως ἀναπτύσσεται μὲ κύρια ἐπῳδό, ἰδίως ἀπὸ διάφορα Μ.Μ.Ε., ἐφημερίδες καὶ ραδιοτηλεοπτικοὺς διαύλους, ὅτι ἐπιβάλλεται ἡ ἐγκατάλειψι τῆς ἀκολουθουμένης ἐπὶ τῶν ἑλληνοτουρκικῶν σχέσεων δῆθεν ἀνενδότου καὶ ἀδιεξόδου ἐξωτερικῆς μας πολιτικῆς, μὲ ἐπικέντρωσι στὴν ἀνάγκη παραπομπῆς τῶν ὅλων ἐνώπιον τοῦ Διεθνοῦς Δικαστηρίου τῆς Χάγης. Φυσικὰ ἠκολουθήθη καὶ στὴν περίπτωσιν ἡ δοκιμασμένη πρακτικὴ τῶν ὁλοκληρωτικῶν καθεστώτων, τοῦ ἀποκλεισμοῦ δηλαδὴ ἀπὸ τὴν σχετικὴ δημοσιότητα κάθε μὴ ἀρεστῆς ἀντιπάλου γνώμης, ὅταν συνέβαινεν ἡ ἐπιχειρηματολογία της νὰ εἶναι πειστικωτάτη καὶ ἀκαταμάχητος. Προφανῶς, γιὰ νὰ μὴ χαλάσῃ ἡ σούπα τῆς ἐπιδιωκομένης ἁμαρτωλῆς ποδηγετήσεως τῆς ἀνυποψιάστου κοινῆς γνώμης τῶν Ἑλλήνων.

Ἀδιανόητη πρότασις

Μάλιστα ὁ σχετικὸς ζῆλος ἔφθασε μέχρι προτάσεως ἀδιανοήτου: νὰ στέρξουμε, ὅπως στὶς ἐπιλυτέες ἀπὸ τὸ Διεθνὲς Δικαστήριο τῆς Χάγης διαφορές μας μὲ τὴν Τουρκία συμπεριληφθοῦν καὶ τὰ «χωρικὰ ὕδατα καὶ ἡ ἔκτασί τους», καθὼς καὶ ἡ «ἀποστρατικοποίησι τῶν νησιῶν» μας, ἀορίστως, χωρὶς νὰ διευκρινίζεται, ἐὰν πρόκειται γιὰ ὅλα τὰ νησιά μας ἢ μόνον γιὰ τὰ ἔναντι τῶν Μικρασιατικῶν ἀκτῶν (τοῦ ἀνατολικοῦ Αἰγαίου). Καὶ εἶναι ἡ πρότασις αὐτὴ ἀδιανόητος, διότι ἡ μὲν ἔκτασι τῶν χωρικῶν ὑδάτων ὁρίζεται ἀπὸ τὶς διεθνεῖς συνθῆκες καὶ τὰ διεθνῆ νόμιμα καὶ δὲν ἠμπορεῖ νὰ ἀποτελέσῃ ἀντικείμενο δικαστικοῦ καθορισμοῦ, ἀφοῦ κάτι τέτοιο θὰ διήνοιγε τὸ ἀνεπίτρεπτον ἐνδεχόμενον ἀνακαθορισμοῦ τους, δηλαδὴ τῆς καταργήσεως ὑφισταμένων κανόνων μὲ δικαστικὴν ἀπόφασιν (!)∙ ἡ δὲ ἀποστρατικοποίησις τῶν νήσων ἀποτελεῖ θέμα καθαρώτατα πολιτικό, συνδεόμενο ἀμέσως πρὸς τὴν ἐθνικὴν ἀσφάλεια τῆς χώρας καὶ τὴν ἐθνική μας κυριαρχία καὶ ἑπομένως χωρὶς τὴν ἄφρονα ἀπεμπόλησι αὐτῶν σὲ καμμία περίπτωσι δὲν ἠμπορεῖ καὶ αὐτὴ νὰ καταστῇ ἀντικείμενο κρίσεως τοῦ Διεθνοῦς Δικαστηρίου.

Ὅμως, ὄχι μόνον γιὰ τὰ σοβαρώτατα αὐτά, ἀλλὰ καὶ ἡ συνολικὴ δέσμευσί μας, ἤδη μὲ τὴν συνυπογραφὴ καὶ ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα τῶν Συμπερασμάτων τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Συμβουλίου τοῦ Ἑλσίνκι τῆς 10.12.1999, περὶ ὑποβολῆς τῶν Ἑλληνοτουρκικῶν διενέξεων στὸ Διεθνὲς Δικαστήριο τῆς Χάγης, οὐσιαστικῶς ἀποτελεῖ σαφῶς ἐπικίνδυνη καὶ ἐθνικῶς ἐπιζήμια αὐτοπαγίδευσί μας. Καὶ ἰδοὺ διατί:

5.- Ἐν πρώτοις, τὸ Διεθνὲς Δικαστήριον τῆς Χάγης στερεῖται ἐν προκειμένῳ πάσης δικαιοδοσίας! Καὶ δὲν ἀποκλείεται, ἑπομένως, νὰ κηρύξῃ τὴν θεσμική του ἀναρμοδιότητα, ὁπότε τὸ ἀδιέξοδο θὰ εἶναι πλῆρες.

Καὶ στερεῖται δικαιοδοσίας, διότι, κατὰ τὸ ἄρθρον 36 § 3 τοῦ Καταστατικοῦ τῶν ῾Ηνωμένων ᾽Εθνῶν καὶ τὸ ἄρθρον ἐπίσης 36 τοῦ Καταστατικοῦ τοῦ Διεθνοῦς Δικαστηρίου, αὐτὸ ἐπιλαμβάνεται τῆς ἐπιλύσεως μόνον «νομικῶν» διαφορῶν. ῎Ηδη δὲ ἀπὸ τῶν συνθηκῶν τοῦ Λοκάρνο (1926) ὡς νομικὴ διαφορὰ θεωρεῖται καὶ νοεῖται μόνον «ἡ ἀμοιβαία ἀμφισβήτησις νομίμου δικαιώματος». Εἰς τὴν περίπτωσι ὅμως τῶν ἑλληνο-τουρκικῶν διενέξεων οὔτε ἡ ῾Ελλὰς ἀμφισβητεῖ «νόμιμο δικαίωμα τῆς Τουρκίας», ἀφοῦ κανένα νόμιμο δικαίωμα ἐπὶ ἑλληνικῶν ἐδαφῶν δὲν προβάλλει ἡ Τουρκία (ποὺ νὰ ἀμφισβητῇ ἡ ῾Ελλάς)· ἀλλὰ οὔτε καὶ ἡ Τουρκία ἀμφισβητεῖ τὰ ὑπὸ τῆς ῾Ελλάδος προβαλλόμενα «νόμιμα δικαίωματά» της. Π.χ. στὴν περίπτωσι τῆς βραχονησῖδος Ἴμια, οὔτε προβάλλει ἡ Τουρκία νόμιμο δικαίωμα, ποὺ νὰ ἀμφισβητῇ ἡ Ἑλλάς, ἀλλὰ οὔτε καὶ ἀμφισβητεῖ τὸ ὑπὸ τῆς Ἑλλάδος προβαλλόμενο «νόμιμο δικαίωμά» της, τὸ βασιζόμενο ἐπὶ τῶν διεθνῶν συνθηκῶν εἰρήνης καὶ ἐνσωματώσεως τῆς Δωδεκανήσου (1947) ἐν συνδυασμῷ πρὸς τὴν ᾽Ιταλο-τουρκικὴν τοῦ 1932∙ ἀφοῦ ἡ Τουρκία ἀντιπαρέρχεται τὶς διεθνεῖς αὐτὲς συνθῆκες, ὑποστηρίζουσα μάλιστα διὰ τὴν χρονικῶς δευτέραν, τοῦ 1947, ὅτι δὲν τὴν δεσμεύει, διότι δὲν ἦτο συμβαλλομένη καὶ ἡ ἰδία εἰς αὐτήν, καὶ προτείνει ἁπλῶς «ἀνασυζήτησιν» τοῦ ὅλου «προβλήματος» τοῦ Αἰγαίου, μὲ τὴν διεκδίκησι ἑκατοντάδων βραχονησίδων, ποὺ τὶς ἐντάσσει σὲ «γκρίζες ζῶνες», δηλαδὴ ἀμφισβητεῖ εὐθέως ὁλόκληρον τὸ ὑφιστάμενον νομικὸν καθεστὼς τοῦ Αἰγαίου!

Μὲ καμμιὰ ἑπομένως λογικὴ δὲν πρόκειται «ἀμοιβαία ἀμφισβήτησις νομίμου δικαιώματος», ὁπότε καὶ μόνον θὰ εἴχαμε «νομικὴ διαφορά», ἐπιλυτέα ἀπὸ τὸ Διεθνὲς Δικαστήριο. ῎Αλλωστε, μὲ τὴν ἀνωτέρω ἐπίσημη τοποθέτησι τῆς Τουρκίας ἐπὶ τοῦ θέματος ἐπισημαίνεται ἐντονώτατα ὁ πολιτικὸς καθαρῶς χαρακτὴρ τῆς διενέξεως.

᾽Ακόμη, ἡ ὑπαγωγὴ μιᾶς νομικῆς διαφορᾶς εἰς τὸ Διεθνὲς Δικαστήριο ἐνέχει ἀπὸ μόνη της τὴν ἀναγνώρισι ἀμοιβαίως ἀπὸ τὸ κάθε μέρος, ὅτι τὸ ἄλλο μέρος ἀμφισβητεῖ τὸ νόμιμο δικαίωμά του. ῎Ετσι, μὲ δεδομένον, ὅτι στὶς ἴδιες, ὡς ἀνωτέρω, συνθῆκες θεμελιοῦται ἡ ἐθνική μας κυριαρχία ἐπὶ ὁλοκλήρου τῆς Δωδεκανήσου, μὲ τὸ νὰ δεχθοῦμε τὴν δικαιοδοσία τοῦ Διεθνοῦς Δικαστηρίου π.χ. γιὰ τὴν βραχονησῖδα Λίμνια (῎Ιμια), εἶναι σὰν νὰ ἀποδεχόμαστε τὴν ἀμφισβήτησι ἀπὸ τὴν Τουρκία τῆς ἐθνικῆς μας κυριαρχίας ἐπὶ ὁλοκλήρου τοῦ Δωδεκανησιακοῦ νησιωτικοῦ συμπλέγματος! Καὶ ἂς μὴ ξεχνᾶμε σχετικῶς, ὅτι οἱ Τοῦρκοι δὲν παραλείπουν, νὰ ἐπαναλαμβάνουν, ὅτι κακῶς ἠνέχθησαν τὴν ἐνσωμάτωσι τῆς Δωδεκανήσου εἰς τὴν μητέρα Ἑλλάδα. Δὲν ἀποκλείεται ἑπομένως καθόλου νὰ προβάλουν καὶ τὴν ἐπιβουλή τους αὐτὴ ὡς «ἐκκρεμοῦσα» μαζί μας «συνοριακὴ διαφορά» τους ἢ ὡς «ἄλλο σχετικὸ θέμα».

6.- Μὲ τὴν αὐτοδέσμευσί μας γιὰ τὸ Διεθνὲς Δικαστήριο, ἐγκατελείψαμε, προκειμένου νὰ καθιδρυθῇ ἡ ἁρμοδιότης του, τὴν ἐπίκλησι τοῦ πολιτικοῦ χαρακτῆρος τῶν ἑλληνο-τουρκικῶν διενέξεων. Ἔτσι ὅμως ἀπωλέσαμε τὴν δυνατότητα, νὰ ἐπισημαίνουμε διαρκῶς, ὅτι ἡ Τουρκία μὲ τὶς ἀξιώσεις της ἀντιστρατεύεται τὴν ὑφισταμένην κατάστασιν (τὸ «status quo») τῆς περιοχῆς, πρᾶγμα τὸ ὁποῖον καὶ τὴν περιάγει σὲ δυσμενεστάτη θέσι, διότι καὶ ὁ Χάρτης τῶν ῾Ηνωμένων ᾽Εθνῶν καὶ ὅλες οἱ ἔκτοτε διεθνεῖς συνθῆκες, ποὺ θεσπίζουν τὸ ἀπαραβίαστον τῶν ὑφισταμένων συνόρων, ρητῶς ἀπαγορεύουν. ῾Οπότε μὲ τέτοια σταθερῶς τηρουμένη ἰδική μας πολιτικὴ καὶ δὲν θὰ ἀπομένῃ εἰς τὴν Τουρκία, ἐὰν θελήσῃ νὰ ἐμμείνῃ στὶς ἀξιώσεις της σὲ βάρος μας, ἄλλη ὁδὸς ἀπὸ τὸν πόλεμον. Τὸν ὁποῖον καὶ βεβαίως διὰ πολλοὺς λόγους δὲν θὰ ἀποτολμήσῃ.

Ἄμεσος κίνδυνος

7.- Κυρίως ὅμως ἀναδύεται ὁ ἄμεσος κίνδυνος τὸ Διεθνὲς Δικαστήριο νὰ ἐκφέρῃ, ἐν ὄψει τῆς ἀληθινῆς φύσεως τῶν διαφορῶν, πολιτικὴ κρίσι, δηλαδὴ κρίσι σκοπιμότητος, ποὺ ἀπὸ ἄλλους θὰ ὑπαγορευθῇ.

Τὸ πρᾶγμα εἶναι ἁπλό. Ἀφοῦ οἱ διενέξεις μας μὲ τὴν Τουρκία ἔχουν, ὅπως ἐξετέθη, πολιτικὸν ἀποκλειστικῶς χαρακτῆρα, πολιτικὴ ἀναμένεται νὰ εἶναι καὶ ἡ ἐτυμηγορία τοῦ Διεθνοῦς Δικαστηρίου, ἐὰν αὐτὸ ἐπιληφθῇ κατ’ οὐσίαν τῆς ἐκδικάσεώς των καὶ δὲν κηρύξῃ τὴν ἀναρμοδιότητά του. Ἀλλὰ οἱ ἐντεῦθεν κίνδυνοι εἰς βάρος τῶν ἐθνικῶν μας συμφερόντων πελώριοι. Καὶ ἰδοὺ διατί:

Ἐτυμηγορία πολιτικὴ ὑπὸ τοῦ Διεθνοῦς Δικαστηρίου μόνον κατὰ τὶς ὑπαγορεύσεις τῶν ἰσχυρῶν καὶ ἐπιβούλων θὰ ἐκδοθῇ. Δηλαδή, μόνον εὐνοϊκὴ γιὰ τὰ ἐθνικὰ ἑλληνικά μας συμφέροντα δὲν πρόκειται νὰ εἶναι!

Καὶ τὸ πρᾶγμα ἔχει τὴν ἐξήγησίν του. Πῶς εἶναι δυνατόν, νὰ ἐμπιστευθῇ οἱοσδήποτε ἐχέφρων ἄνθρωπος τὴν ἐπίλυσιν πολιτικῆς διενέξεως, καὶ μάλιστα μεταξὺ Κρατῶν, εἰς τοὺς συγκροτοῦντας τὸ Διεθνὲς Δικαστήριον τῆς Χάγης, δηλαδὴ εἰς τὰ 15 μέλη του; Συγκεκριμένως, μὲ ποιὲς ἐγγυήσεις ἀμερο-ληψίας; ῞Οταν εἶναι δεδομένον, -καὶ ὅσοι ἔχομεν ἀσκήσει δικαστικὰ καθήκοντα ἐκ πικρᾶς προσωπικῆς ἐμπειρίας γνωρίζομεν-, ὅτι ἡ εὔορκος ἐπιτέλεσις τοῦ καθήκοντος, ὀδυνηρὰ καθ᾽ ἑαυτήν, εἶναι ἐξόχως ἐπικίνδυνος, ὅταν πρόκειται περὶ ὑποθέσεων, οἱ ὁποῖες ἔστω καὶ ἐμμέσως ἔχουν πολιτικὸν χαρακτῆρα, μὲ ἐπικινδυνότητα ἐξικνουμένην πολλὲς φορὲς μέχρι καὶ ἀπειλῶν θανατώσεως (τοῦ δικάζοντος ἢ καὶ μελῶν τῆς οἰκογενείας του);῞Οταν λοιπὸν θέλει ἀσυμβίβαστη γενναιοφροσύνη καὶ ἀπροσμέτρητη ψυχικὴ ἀντοχὴ ἡ σωστὴ ἄσκησις τοῦ δικαστικοῦ καθήκοντος, ἀκόμη καὶ ὅταν πρόκειται περὶ ἐφαρμογῆς τῶν κειμένων νόμων εἰς τὸ πλαίσιον τῆς ἐσωτερικῆς δικαιοδοσίας ἑνὸς Κράτους, δηλαδὴ χωρὶς νὰ εἶναι κἂν ἐριστὰ δικαιώματα ἢ συμφέροντα αὐτοῦ· ἀντιλαμβάνεται ὁ καθένας τὸ πόσον ἀπείρως δυσκολώτερα γίνονται τὰ πράγματα γιὰ τοὺς δικάζοντες, ὅταν ἐπιζητεῖται δικαστικὴ ἐπίλυσις διενέξεων πολιτικῆς φύσεως μεταξὺ κρατῶν. Διότι τότε ὁ καταναγκασμός, ἀπὸ Κράτη πλέον ἀσκούμενος, εἶναι ἀφόρητος καὶ ἔτσι ἰδιαιτέρως ἀποτελεσματικός. Καὶ βεβαίως τὰ Κράτη οὔτε θὰ διστάσουν εἰς τὴν ἄσκησίν του, πρὸς ἐκμαίευσιν ὑπηρετούσης ἄνομα συμφέροντά των ἀποφάσεως, τοὐλάχιστον ὅσα δὲν διστάζουν καὶ τοὺς κανόνες τοῦ Διεθνοῦς Δικαίου συνεχῶς νὰ παραβιάζουν ἢ καὶ τὶς διεθνεῖς συνθῆκες ἀσυστόλως νὰ ἀθετοῦν. Καὶ ἐν προκειμένῳ δὲν εἶναι μόνον ἡ «ἀντίδικός» μας Τουρκία, εἶναι ἐνδιαφερόμενοι καὶ ἄλλοι μὲ διαπλεκόμενα μὲ αὐτὴν συμφέροντα, μεγάλοι καὶ ἰσχυροὶ τοῦ παγκοσμίου πανθέου τῶν διεθνῶς ἀνομούντων. Αὐταπατώμεθα λοιπόν, ἐὰν ἀναμένωμεν ἀπὸ τὸ Διεθνὲς Δικαστήριον ἀκεραιότητα κρίσεως καὶ Δικαιοσύνην ἐπὶ τῶν πολιτικῶν μας διενέξεων μὲ τὴν Τουρκία. Γιατὶ ἐθελοτυφλοῦμε καὶ δὲν ἀτενίζουμε κατάματα τὴν κρατοῦσα σὲ οἰκουμενικὴ κλίμακα διαπολιτειακὴ πολιτικὴ πρακτική; Γιατὶ δὲν συνετιζόμεθα ἀπὸ τὴν 30ετῆ καὶ πλέον τραγῳδία τῶν Κυπρίων ἀδελφῶν μας;

Ὀδυνηρά παραδείγματα

Μὲ αὐτὰ δὲν ἐκφέρεται βεβαίως ἀπαξιωτικὴ κρίσις γιὰ τὴν ὕπαρξι καὶ τὴν ἀποστολὴ Διεθνῶν Δικαστηρίων. Κάθε ἄλλο. Διότι, ὅταν πρόκειται περὶ τῆς θεσμικῆς ἀποστολῆς των, ὅταν δηλαδὴ καλοῦνται νὰ ἀποφανθοῦν ἐπὶ νομικῶν διαφορῶν, τότε ὁ περιορισμός των εἰς τὴν ἐφαρμογὴν κανόνων δικαίου (τοῦ Διεθνοῦς Δικαίου ἢ διεθνῶν συνθηκῶν), λόγῳ ἀκριβῶς τοῦ μονοσημάντου αὐτῶν, περιορίζει εἰς τὸ ἐλάχιστον καὶ τὰ ἐνδεχόμενα αὐθαιρεσίας, ἑπομένως καὶ καταναγκασμοῦ πρὸς διάπραξιν αὐτῆς. Ἄν καὶ ἐπὶ τοιούτων διαφορῶν δὲν λείπουν ὀδυνηρὰ ἀντίθετα παραδείγματα. Δηλαδὴ ἀποφάσεων ἀπροσδοκήτων, ποὺ δὲν ἐφαρμόζουν εἰς τὴν πραγματικότητα κανόνες δικαίου, ἀλλὰ ὑπηρετοῦν πειθηνίως πολιτικές, ἐπὶ τοῦ διεθνοῦς πεδίου, σκοπιμότητες. Ἁπλῶς ἂς θυμηθοῦμε σχετικῶς ἐμεῖς οἱ ῞Ελληνες τὸ προηγούμενο τῆς προσφυγῆς μας εἰς τὸ Διεθνὲς Δικαστήριο τῆς Χάγης, ὅταν ἡ Τουρκία τὸ 1976 ἐπεχείρησε γεωλογικὲς ἔρευνες εἰς τὴν περιοχὴ τῆς ὑφαλοκρηπῖδος τῆς Ἑλλάδος. Τότε τὸ Διεθνὲς Δικαστήριο, μὲ «διαταγή» του μὲν τῆς 11ης Σεπτεμβρίου 1976 ἀπέρριψε τὸ αἴτημά μας γιὰ προσωρινὰ μέτρα, μὲ τὸ αἰτιολογικό, ὅτι δὲν πάθαμε «ἀνεπανόρθωτη βλάβη» καὶ σὲ περίπτωσι ζημίας μας θὰ ἔχουμε δικαίωμα ἐπανορθώσεώς της (!)· μὲ τὴν ἀπόφασί του δὲ τῆς 19ης Δεκεμβρίου 1978 κηρύχθηκε ἀναρμόδιο, νὰ κρίνῃ ἐπὶ τῆς οὐσίας τῆς διαφορᾶς!…

8.- Αὐτὴ εἶναι ἡ ἐθνική μας ἐμπειρία ἀπὸ τὴν δικαιοδοτικὴ δραστηριότητα τοῦ Διεθνοῦς Δικαστηρίου τῆς Χάγης, καὶ μάλιστα ἐπὶ νομικῆς τότε ἑλληνο-τουρκικῆς διαφορᾶς. Ἀντιλαμβάνονται λοιπὸν ὅσοι δὲν ἐθελοτυφλοῦν, τὶ μᾶς ἐπιφυλάσσει ἡ κρίσις τοῦ Δικαστηρίου αὐτοῦ ἐπὶ τῶν ἀκραιφνῶς μόνον πολιτικοῦ χαρακτῆρος διενέξεών μας μὲ τὴν Τουρκία, κρίσις ἡ ὁποία ἐν τούτοις μὲ τόσον θόρυβον ἐπιζητεῖται. Καὶ ἐπὶ τέλους, ἂς ἀναλογισθοῦμε ἀκόμη, γιατὶ τὴν πρότασιν αὐτὴν μὲ τόσον ἐνθουσιασμὸν ὑπεδέχθη, μόλις ἐξεδηλώθη στὴν ἐθελοτυφλουμένην χώραν μας, καὶ σταθερῶς ἐπικροτεῖ σύσσωμος ὁ Τουρκικὸς τύπος. Ὄχι φυσικὰ γιὰ τὸ καλό μας…

Τό συμπέρασμα

Ἐν ὄψει ὅλων τῶν προεκτεθέντων προβάλλει ὁλοφάνερο τὸ συμπέρασμα: ἡ ἀνάδειξις τοῦ Διεθνοῦς Δικαστηρίου τῆς Χάγης σὲ τελικὸ κριτὴ τῶν πολιτικῶν μὲ τὴν Τουρκία διαφορῶν μας εἶναι σαφῶς ἐπικίνδυνη καὶ θὰ ἀποβῇ βλαπτικὴ γιὰ τὰ ἐθνικά μας συμφέροντα.

Ὁ Σαρτζετάκης ἐξηγεῖ γιατί δέν πρέπει νά πᾶμε Χάγη [Τά ἐπιχειρήματα ἐναντίον τοῦ Ἑλσίνκι 2 καί τῆς προσφυγῆς στό Διεθνές Δικαστήριο]

Σουηδοί κομμουνιστές εναντίον της Γκρέτα, λαθρομετανάστευσης, ΜΚΟ και Lgbt: “Έτσι αγνοούνται τα πραγματικά προβλήματα”

Σχολιάζει ο Νίκος Κλειτσίκας

«Μία από τις οδηγίες της ιδεολογικής “εκστρατείας”
που…
συνοδεύει τα ευρωπαϊκά σχέδια υποδούλωσης,
είναι η επίθεση στην αρχή της Εθνικής Κυριαρχίας.
Η έκκληση να εγκαταλείψουμε τα κυριαρχικά δικαιώματα των λαών
και αντιπαραβάλλουν την ιδέα μιας “παγκόσμιας διακυβέρνησης”»
Andrej Ždanov (Andrei Zhdanov – Андрей Жданов)
Από την Εισήγηση του ήρωα της μάχης του Στάλινγκραντ,
Μπολσεβίκου ιδεολογικού καθοδηγητή,
στη Διάσκεψη Ενημέρωσης εννέα Κομμουνιστικών Κομμάτων,
Μόσχα Σεπτέμβρης 1947

Έχει άραγε αναρωτηθεί κάποια ηγεσία κομμουνιστικού ή έστω αριστερού κόμματος στην Ευρώπη, γιατί το προλεταριάτο, η εργατική τάξη στην πλειοψηφία της ψηφίζει δεξιά ή και ακροδεξιά πολιτικά κόμματα;
Μια απάντηση μας δίνει ο Μπρέχτ: «Η Κεντρική Επιτροπή αποφάσισε. Επειδή ο λαός δεν συμφωνεί, πρέπει να διορίσουμε έναν καινούριο λαό!».
Μια σημερινή απάντηση ήρθε από τη διάσπαση στο Κομμουνιστικό Κόμμα Σουηδίας και τη δημιουργία ενός νέου κομμουνιστικού κόμματος από σχεδόν τα μισά μέλη και στελέχη του στο Μάλμε.

Ο Nils Littorin, ηγετικό στέλεχος του Κομμουνιστικού Κόμματος Σουηδίας και από τους ιδρυτές του νέου κόμματος μας περιγράφει μεταξύ πολλών: «Η εργατική τάξη εξέλεξε τους Τραμπ, Τζόνσον, Σαλβίνι. Οι πρόσφατες επιτυχίες τους έγιναν χάρη στην εργατική τάξη κι είναι ένδειξη ευρείας δυσαρέσκειας με τη φιλελεύθερη πολιτική των οικονομικών μεταναστών, που οδηγεί σε ανταγωνισμό χαμηλών μισθών και στη γκετοποίηση των κοινοτήτων μεταναστών. Μια μια εξέλιξη που ωφελεί μόνον τις πολυεθνικές και μεγάλες εταιρίες. Η χαοτική μεταναστευτική πολιτική έχει οδηγήσει σε πολιτιστικές συγκρούσεις, διαχωρισμό και αποκλεισμό λόγω μιας ανεξέλεγκτης εισροής από περιοχές του κόσμου με άλλες κουλτούρες και νοοτροπίες. Ακόμη, τα θέματα των Λεσβία, Ομοφυλόφιλος, Αμφιφυλόφιλος, Διαφυλικών και Τρανς – ΛΟΑΤΚΙ (LGBTQI) και ο κλιματικός συναγερμός είναι ζητήματα που προωθούνται στους λαούς, ενώ δεν τους απασχολούν καθόλου (…)
Για παράδειγμα, οι παρελάσεις περηφάνιας (PRIDE) ασχολούνται με τον σεξουαλικό προσανατολισμό. Οι Μ.Κ.Ο…. Πιστεύουμε ότι η ανθρώπινη αξιοπρέπεια αφορά πρωτίστως την Εργασία, την ασφάλιση και σύνταξη, πράγμα που σημαίνει ότι δεν είσαι αναγκασμένος να ζεις με ψίχουλα όταν συνταξιοδοτείσαι (…)
Στα κομμουνιστικά κόμματα υπάρχει ο κίνδυνος του ελιτισμού, της αυτοπεποίθησης και της πεποίθησης ότι μια συγκεκριμένη εμπροσθοφυλακή θα πρέπει να οδηγήσει την εργατική τάξη που δεν γνωρίζει τα δικά της συμφέροντα, αντί να ζητά από τους ανθρώπους τι θέλουν (…)
Η σημερινή αριστερά έγινε τμήμα των ελίτ και ήρθε να απορρίψει τις απόψεις της εργατικής τάξης ως απόψεις ξένες και προβληματικές».

Μιλώντας στην “Lokaltidningen” ο Littorin, επισημαίνει για τη σημερινή αριστερά:
«Δεν καταλαβαίνουν γιατί τόσοι πολλοί εργαζόμενοι δεν πιστεύουν ότι η πολυπολιτισμικότητα, το LGBT κίνημα ομοφυλοφίλων και η Greta Thunberg είναι κάτι φανταστικό, αλλά αντ’ αυτού πιστεύουν ότι είμαστε στη Γερμανία τη δεκαετία του 1930 και ότι οι εργαζόμενοι που ψηφίζουν [δεξιά] Δημοκρατικούς της Σουηδίας, έχουν μολυνθεί από τον ναζιστικό ιό».

Την περασμένη εβδομάδα στη Σουηδία και ο Markus Allard, ηγέτης του αριστερού κόμματος “Örebro Party” εξέφρασε ανάλογες απόψεις σε άρθρο του με τίτλο “Οι σοσιαλιστές δεν ανήκουν στην αριστερά”, καταγγέλλοντας την παραδοσιακή αριστερά πως «εγκατέλειψε ολοκληρωτικά τη βάση της, αφού εγκατέλειψε την πλευρά υπεράσπισης της εργατικής τάξης, περνώντας στην πλευρά των παρασιτικών στρωμάτων που αρπάζουν επιχορηγήσεις».

Η εγκατάλειψη της εργατικής τάξης και των εργαζομένων από την κοσμοπολίτικη ευρωπαϊκή αριστερά, γίνεται εμφανής και στον πρώην “παράδεισο” της Σουηδίας.
Η διάσπαση στο Κομμουνιστικό Κόμμα (Kommunistiska Partiet – Kp), αλλά και στο δεύτερο κομμουνιστικό κόμμα, όσο και στην “εξωκοινοβουλευτική επαναστατική αριστερά” είναι αναπόφευκτες συνέπειες μιας φοβικής στο σύνολό της αριστεράς (ανανεωτικής αλλά και καθεστηκυίας-ορθόδοξης), που “τραγουδούν και χορεύουν” στο ρυθμό των τραπεζιτών.
Ο Nils Littorin του Κομμουνιστικού Κόμματος (Kp), άνοιξε το δρόμο μια “συζήτησης” που αποφεύγουν όπως ο διάβολος το λιβάνι σ’ ολόκληρη την αριστερά, με ή χωρίς εισαγωγικά -ευτυχώς μόνον της Ευρώπης:
«Οι κλασικές προοδευτικές πολιτικές μάχες, από την ισότητα των ομοφυλοφίλων ως τη φιλοξενία μεταναστών, από την πολυπολιτισμικότητα έως την ειδωλολατρία των μη κυβερνητικών οργανώσεων (ΜΚΟ), η καταπολέμηση της κλιματικής αλλαγής σύμφωνα με τις επιταγές της Greta Thunberg, τώρα εξυπηρετούν μόνο την ανώτερη τάξη. Σίγουρα όχι τους εργάτες, που προδίδονται από τους φυσικούς προστάτες τους.
Αρκετά με τη Γκρέτα, ΜΚΟ και ομοφυλόφιλους. Αφήστε την αριστερά να επιστρέψει και να κάνει την αριστερά».

Ο Pier Paolo Pasolini είχε ήδη προεξοφλήσει ποια θα ήταν η διεστραμμένη προέλευση του σημερινού αφηγήματος της παγκοσμιοποίησης, ο αποκαλούμενος “αντιφασισμός”…
«Ένας νέος φασισμός δημιουργείται στη θέση του παλαιού κληρικό-φασισμού,
ένας τεχνητός φασισμός ο οποίος θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί
μόνον υπό τον όρο να ονομάζεται αντιφασισμός»
Pier Paolo Pasolini
[Βλέπε σε: Νέος φασισμός… μόνον υπό τον όρο να ονομάζεται αντιφασισμός!]
Όμως… Στην “αριστερά” των τραπεζιτών μνημονεύουν τον κομμουνιστή “Poeta Vate”… αλλά ποτέ τις παρακαταθήκες του!

http://www.press-gr.com/2019/12/lgbt.html – https://www.lokaltidningen.se/2019-12-19/-Nytt-arbetarparti-kritiserar-m%C3%A5ngkultur-HBTQ-och-klimatr%C3%B6relsen-6893902.html

Ο Οδυσσέας Ελύτης εξηγεί πώς έγραψε το «Άξιον Εστί»

Όσο κι αν μπορεί να φανεί παράξενο,
την αρχική αφορμή να γράψω το ποίημα,
μου την έδωσε η διαμονή μου στην Ευρώπη
τα χρόνια του ’48 με ’51.
Ήταν τα φοβερά χρόνια όπου όλα τα δεινά μαζί – πόλεμος, κατοχή, κίνημα, εμφύλιος – δεν είχανε αφήσει πέτρα πάνω στη πέτρα. Θυμάμαι, την μέρα που κατέβαινα να μπω στο
αεροπλάνο, ένα τσούρμο παιδιά
που παίζανε σε ένα ανοιχτό οικόπεδο.
Το αυτοκίνητό μας αναγκάστηκε να σταματήσει για μια στιγμή και βάλθηκα να τα παρατηρώ.
Ήτανε κυριολεκτικά μες τα κουρέλια.
Χλωμά, βρώμικα, σκελετωμένα,
με γόνατα παραμορφωμένα,
με ρουφηγμένα πρόσωπα.
Τριγυρίζανε μέσα στις τσουκνίδες του οικοπέδου ανάμεσα σε τρύπιες λεκάνες και σωρούς σκουπιδιών.
Αυτή ήταν η τελευταία εικόνα που έπαιρνα από την Ελλάδα. Και αυτή, σκεπτόμουνα,
ήταν η μοίρα του Γένους που ακολούθησε το δρόμο της Αρετής και πάλαιψε αιώνες για να υπάρξει.

Πριν περάσουν 24 ώρες περιδιάβαζα στο Ουσί της Λωζάννης, στο μικρό δάσος πλάι στη λίμνη. Και ξαφνικά άκουσα καλπασμούς και χαρούμενες φωνές.
Ήταν τα Ελβετόπαιδα που έβγαιναν να κάνουν την καθημερινή τους ιππασία. Αυτά που από πέντε γενεές και πλέον, δεν ήξεραν τι θα πει αγώνας, πείνα, θυσία. Ροδοκόκκινα, γελαστά, ντυμένα σαν πριγκηπόπουλα, με συνοδούς που φορούσαν στολές με χρυσά κουμπιά, περάσανε από μπροστά μου και μ’ άφησαν σε μια κατάσταση που ξεπερνούσε την αγανάκτηση…

Ήτανε δέος μπροστά στην τρομακτική αντίθεση, συντριβή μπροστά στην τόση αδικία, μια διάθεση να κλάψεις και να προσευχηθείς περισσότερο,
παρά να διαμαρτυρηθείς και να φωνάξεις. Ήτανε η δεύτερη φορά στη ζωή μου
– η πρώτη ήτανε στην Αλβανία –
που έβγαινα από το άτομό μου, και αισθανόμουν όχι απλά και μόνο αλληλέγγυος, αλλά ταυτισμένος κυριολεκτικά με τη φυλή μου.
Και το σύμπλεγμα κατωτερότητας που ένιωθα, μεγάλωσε, φτάνοντας στο Παρίσι..

Δεν είχε περάσει πολύς καιρός από το τέλος του πολέμου και τα πράγματα ήταν ακόμη μουδιασμένα. Όμως τί πλούτος
και τί καλοπέραση μπροστά σε μας!
Και τί μετρημένα δεινά επιτέλους μπροστά στα ατελείωτα τα δικά μας!
Δυσαρεστημένοι ακόμα οι Γάλλοι,
που δεν μπορούσαν να ’χουν κάθε μέρα το μπιφτέκι και το φρέσκο τους βούτυρο, δυσανασχετούσανε.
Υπάλληλοι, σωφέρ, γκαρσόνια, με κοιτάζανε βλοσυρά και μου λέγανε: εμείς περάσαμε πόλεμο Κύριε!
Κι όταν καμμιά φορά τολμούσα να ψιθυρίσω ότι ήμουν Έλληνας κι ότι περάσαμε κι εμείς πόλεμο με κοιτάζανε παράξενα :
«Αα, κι εσείς έ;»

Καταλάβαινα ότι ήμασταν αγνοημένοι από παντού και τοποθετημένοι στην άκρη-άκρη ενός χάρτη απίθανου.
Το σύμπλεγμα κατωτερότητας και η δεητική διάθεση με κυρίευαν πάλι.
Ξυπνημένες μέσα παλαιές ενστικτώδεις διαθέσεις άρχισαν να αναδεύονται και να ξεκαθαρίζουν.

Η παραμονή μου στην Ευρώπη με έκανε να βλέπω πιο καθαρά το δράμα του τόπου μας. Εκεί αναπηδούσε πιο ανάγλυφο το άδικο,
που κατάτρεχε τον ποιητή.
Σιγά-σιγά αυτά τα δύο ταυτίστηκαν μέσα μου. Το επαναλαμβάνω, μπορεί να φαίνεται παράξενο, αλλά έβλεπα καθαρά ότι
«η μοίρα της Ελλάδας ανάμεσα στα άλλα έθνη ήταν ό,τι και η μοίρα του ποιητή ανάμεσα στους άλλους ανθρώπους»
– και βέβαια εννοώ τους ανθρώπους του χρήματος και της εξουσίας.

Αυτό ήταν ο πρώτος σπινθήρας, ήταν το πρώτο εύρημα. Και η ανάγκη που ένιωθα για μια δέηση, μου ’δωσε ένα δεύτερο εύρημα.
Να δώσω, δηλαδή, σ’ αυτή τη διαμαρτυρία μου για το άδικο,
τη μορφή μιας εκκλησιαστικής λειτουργίας.

Κι έτσι γεννήθηκε το «Άξιον Εστί».

Ο Οδυσσέας Ελύτης εξηγεί πώς έγραψε το «Άξιον Εστί»

Οι Πυραμίδες της Σπατάλης

Το ντοκυμανταίρ διηγείται την άγνωστη ιστορία της «συνωμοσίας του λαμπτήρα» από την αφετηρία της το 1920 μέχρι και σήμερα, προβάλλοντας το συνεχώς αναπτυσσόμενο πνεύμα αντίστασης των καταναλωτών, αλλά και την αντιστοιχία ανάμεσα στα απεριόριστα υλικά αγαθά και τον – ορισμένου χρόνου ζωής – πλανήτη μας. Τι εναλλακτικές λύσεις υπάρχουν;
Το φαινόμενο της «συνωμοσίας του λαμπτήρα», της σκόπιμης δηλαδή αχρήστευσης ενός προϊόντος με σκοπό την αύξηση της ζήτησής του από τους καταναλωτές, έχει κάνει την σύγχρονη οικονομία να κάθεται πάνω σε μια ωρολογιακή βόμβα. Από τις λάμπες και τα εσώρουχα από νάιλον μέχρι τους εκτυπωτές και τα iPod, οι κατασκευαστές φτιάχνουν τα προϊόντα τους έτσι ώστε κάποια στιγμή να χαλάνε, ενθαρρύνοντας παράλληλα τους καταναλωτές να τα αντικαθιστούν αντί να τα επισκευάζουν…

Μπαρούφου Φασίστρια

http://lolanaenaallo.blogspot.com/2013/05/vs.html

Ψάχνουμε τις αιτίες

Το Κόμμα Πειρατών Ελλάδας συμμετέχει στις Ευρωεκλογές

Ο Θανάσης Γούναρης, πρόεδρος της Διοικούσας Επιτροπής του κόμματος των Πειρατών, αναπτύσσει για τις προτάσεις των πειρατών για έναν διαφορετικό τρόπο διακυβέρνησης, για το ελεύθερο διαδίκτυο, για την ανάγκη αντίστασης στις αντικοινωνικές πολιτικές και τις αναγκαίες συμπράξεις μεταξύ των πολιτών.

Ο φετιχισμός της καινοτομίας

Η θεμελιώδης ώθηση που θέτει και διατηρεί την καπιταλιστική μηχανή σε κίνηση είναι οι ανάγκες για νέα καταναλωτικά αγαθά […] αυτή η συνεχής ανάγκη για το νέο διαρκώς διεγείρει, καταστρέφει την παλιά δομή. Ο καπιταλισμός είναι η αιώνια θύελλα της δημιουργικής καταστροφής.

Με την παραπάνω οξυδερκή διαπίστωση, ο διάσημος Αυστριακός οικονομολόγος Γιόζεφ Σουμπέτερ (1883-1950) στο βιβλίο του «Καπιταλισμός, Σοσιαλισμός και Δημοκρατία» προέβλεψε ότι η καταναλωτική καινοτομία είναι η ατμομηχανή της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Ο δημόσιος διάλογος έχει κατακλυστεί τα τελευταία χρόνια από άρθρα και αναλύσεις, ειδικών και μη, ανεξαρτήτως ιδεολογικής απόχρωσης, που η κοινή τους συνισταμένη είναι η λατρεία της καινοτομίας. Η φετιχιστική λατρεία της καινοτομίας στηρίζεται σε ένα αυταπόδεικτο επιχείρημα, η καινοτομία είναι πρόοδος.

Ως εκ τούτου, το συμπέρασμα είναι σαφές και ενέχει θέση νόμου: όποιος είναι ενάντια στην καινοτομία είναι οπισθοδρομικός, εχθρός της τάσης του ανθρώπου για συνεχή εξέλιξη. Το άρθρο αυτό είναι οι σημειώσεις ενός αιρετικού του δόγματος ότι η καινοτομία είναι πρόοδος. Αν πρόοδος είναι η πεποίθηση ότι διαμέσου της καινοτομίας το αύριο είναι καλύτερο από το χθες, επειδή καταναλώνουμε περισσότερα προϊόντα που έχει προγραμματιστεί ο θάνατός τους, τότε οικοδομούμε έναν πολιτισμό των απορριμμάτων.

Η καινοτομία βέβαια προσφέρει ένα πλεονέκτημα, αυτό της εξελικτικής προσαρμογής με ευελιξία σε ένα μεταβαλλόμενο περιβάλλον. Η μεταβολή όμως του περιβάλλοντος δεν τρέχει με την ταχύτητα του φωτός και γι’ αυτό η προσαρμογή στη μεταβολή δεν γίνεται μέσω ενός αχαλίνωτου ατομικισμού και του συνοδοιπόρου του, του εξατομικευμένου καταναλωτισμού, της άμεσης δηλαδή ικανοποίησης των επιθυμιών και απόλαυσης των ηδονών, αλλά μέσω της κτήσης και κατανάλωσης αγαθών που καλύπτουν τις βασικές μας ανάγκες και προσφέρουν την υπόσχεση της ασφάλειας, εξυπηρετούν τα μακροπρόθεσμα συμφέροντά μας.

Για να εξυπηρετεί όμως η παραγωγή, η κτήση και η κατανάλωση τα μακροπρόθεσμα συμφέροντά μας πρέπει τα αγαθά αυτά να είναι ποιοτικά, ανθεκτικά και επισκευάσιμα. Γιατί όμως δεν σχεδιάζονται και δεν επιλέγονται σήμερα εκείνες οι καινοτομίες που επιτρέπουν μια βιώσιμη προσαρμογή του ανθρώπου στις αλλαγές του περιβάλλοντος, αλλά η καινοτομική δραστηριότητα εστιάζει στον σχεδιασμό και την παραγωγή αγαθών που έχουν αποκλειστικό στόχο την εφήμερη απόλαυση επιθυμιών και ηδονών; Γιατί οι θεσμοί, με τη σειρά τους, οι επίσημες πολιτικές ευνοούν τη χρηματοδότηση της καταναλωτικής καινοτομίας;

Το σύνολο σχεδόν της καταναλωτικής καινοτομίας σήμερα έχει στόχο την καταστροφή της μακροβιότητας των αγαθών και των υποδομών, που εκτός των άλλων ξοδεύει ανελέητα τους περιορισμένους πόρους του πλανήτη. Η καταναλωτική καινοτομία σχεδιάζεται με μοναδικό γνώμονα την προγραμματισμένη βραχυβιότητα των προϊόντων, τη συντόμευση του κύκλου ζωής τους, τον προγραμματισμένο θάνατό τους. Σήμερα τα προϊόντα κατασκευάζονται με τέτοιο τρόπο ώστε να περιέχουν τον προγραμματισμένο θάνατό τους είτε πρόκειται για οικιακές συσκευές είτε για κινητά τηλέφωνα, ηλεκτρονικούς υπολογιστές και αυτοκίνητα.

Σε έρευνα που πραγματοποιήθηκε στις εταιρείες κινητής τηλεφωνίας Nokia, Samsung και LG για τα κόστη αντικατάστασης και επιδιόρθωσης των εξαρτημάτων των κινητών αποκαλύφθηκε ότι στα φθηνότερα κινητά (30 ευρώ) το κόστος συντήρησης είναι ασύμφορο, είναι τριπλάσιο από το να αγοράσεις ένα άλλο μοντέλο, στα κινητά μεσαίου κόστους (100 ευρώ) τα κόστη των εξαρτημάτων είναι όσο η αγορά ενός καινούργιου, ενώ στα κινητά υψηλού κόστους (400 ευρώ) η συντήρηση και η επισκευή κοστίζει το 60% της αρχικής τιμής αγοράς.

Η σχεδιασμένη μέσω της καινοτομίας θνησιμότητα των προϊόντων είναι η συνταγή για να δημιουργείται νέα ζήτηση των προϊόντων. Η κοινωνία της απεριόριστης κατανάλωσης μέσω της καινοτομίας απαξιώνει την ανθεκτικότητα, ως χαρακτηριστικό των αγαθών, ταυτίζοντάς την με το παλιό και το ακατάλληλο, στη συνέχεια μειώνει τεχνητά το προσδόκιμο ζωής ενός προϊόντος και μέσω του μάρκετινγκ δημιουργεί μια καταναλωτική κουλτούρα που αποθεώνει το σημερινό προϊόν και αρνείται το χθεσινό. Αυτή η διαρκής ανανέωση των προϊόντων έχει ως στόχο να αισθανόμαστε συνεχώς στερημένοι, δυστυχείς, σε αναμονή για την νέα γενιά καινοτομιών, να χρειαζόμαστε πάντα περισσότερα και να μην έχουμε ποτέ αρκετά.

Η καταναλωτική καινοτομία υπονομεύει την ανθρώπινη ανάγκη για σταθερότητα και μακροπρόθεσμο σχεδιασμό, την παρουσιάζει ως στασιμότητα και οπισθοδρόμηση, προωθεί την ανηλεή πρωτοτυπία εις βάρος της ανθεκτικότητας. Η καινοτομία καταστρέφει συστηματικά την αιώνια σοφία των ανθρώπων και των κοινοτήτων, που θεωρούσε ότι τα γερά είναι καλύτερα και τα λίγα είναι αρκετά.

Τα διαρκή, ανθεκτικά, στέρεα και απρόσβλητα από τη φθορά του χρόνου αγαθά δίνουν στην κοινωνία ένα αίσθημα μακροπρόθεσμης αναπαραγωγής, σταθερότητας και ασφάλειας από τις ιδιοτροπίες της μοίρας. Στον αντίποδα αυτής της σοφίας για ανθεκτικά αγαθά και υποδομές, που προσφέρουν σταθερότητα και ασφάλεια, η καινοτομία εστιάζει στην εφήμερη απόλαυση επιθυμιών που γεννά με τη σειρά της την αιώνια αίσθηση του ανικανοποίητου. Είναι πρόοδος η εσπευσμένη αντικατάσταση των αγαθών, ο καταναλωτικός ατομικισμός και ηδονισμός, το κυνήγι της καινοτομίας, ο δανεισμός χρημάτων για να αγοράσουμε προϊόντα που είναι προγραμματισμένα να χαλάσουν;

Χάρης Ναξάκης (καθηγητής Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων)

Ουτοπία Για Ρεαλιστές

Με τον όρο μεταανάλυση νοείται η ανάλυση και μελέτη πλήθους άλλων συναφών μελετών. Σε αυτό το εργαλείο στηρίζεται κυρίως ο Ρούτγκερ Μπρέγκμαν, για να υποστηρίξει τις θέσεις του, τις απόψεις για ένα καλύτερο, πιο ανθρώπινο, με λιγότερη ανισότητα μέλλον.
Οι ιδέες μάλλον δε είναι καινούριες, αφού ο συγγραφέας περιγράφει τη γέννηση και την πορεία τους, αλλά είναι ιδωμένες σε σχέση με τις μελέτες άστοχες και έγκυρες, μα και την πειραματική εφαρμογή τους. Τα συμπεράσματα, πέρα από τον ανθρωπιστικό χαρακτήρα που αναδύουν, είναι εύλογα μετά τα αδιάσειστα στοιχειά που παραθέτει. Οι ιδέες του είναι αναπτυγμένες σε ένα τρίπτυχο:
Παγκόσμιο βασικό εισόδημα
Ανοιχτά σύνορα
Λιγότερες ώρες δουλειάς

Ωραία, τίποτα από αυτά δεν είναι πρωτάκουστο. Ακούγονται μάλλον λίγο σοσιαλιστικά, όμως ο Μπρέγμαν στην πορεία καταβαραθρώνει την αριστερή δυναμική να κάνει προοδευτικά βήματα, διαπιστώνοντας ότι στην πράξη (το έχουμε δει καλά και εμείς οι ίδιοι) φιλελεύθερα και σοσιαλιστικά κόμματα ελάχιστα διαφέρουν. Φυσικά τα σημεία αναφοράς είναι ο δυτικός κόσμος κυρίως.

Παραθέτοντας εντυπωσιακά στοιχεία μας παροτρύνει να οπλιστούμε με υπομονή κι επιμονή αν οι ιδέες και τα οφέλη που θα αποκομίσουμε από την εφαρμογή τους μας ενδιαφέρουν. Όλες οι καινοτόμες κοινωνικές κατακτήσεις χρειάστηκαν αγώνες και κάποιοι από αυτούς τους αγώνες δεν ευοδώθηκαν.

Ανατρέχει σε σημαντικές εξελίξεις που ήταν ορόσημα στην διαμόρφωση της σύγχρονης δυτικής κοινωνίας, μερικές από τις οποίες προς έκπληξή μας μαθαίνουμε ότι ήταν πολύ πρόσφατες. Το δικαίωμα ψήφου της γυναίκας αλλά και το δικαίωμα στην εργασία, το οκτάωρο και η πενθήμερη εργασία, η χρήση επιδομάτων για τις πιο αδύναμες κοινωνικές ομάδες και άλλα. Χαρακτηριστικά γλαφυρά περιστατικά διανθίζουν την ιστορική πορεία τέτοιων εξελίξεων. Το ότι ο Ford της γνωστής αυτοκινητοβιομηχανίας στις αρχές του 20ου αιώνα εφάρμοσε πρώτος το πενθήμερο, είχε αποτέλεσμα να τον πουν τρελό. Πολλά χρόνια αργότερα ο εγγονός του, επιδεικνύοντας τις ρομποτικές γραμμές παραγωγής στον πρόεδρο του σωματείου εργαζομένων του είπε:
Πώς θα κάνεις (τα ρομπότ) να σε ψηφίσουν;
Για να λάβει την απάντηση:   Και συ πώς θα τα κανείς ν’ αγοράσουν τα αυτοκίνητά σου;
Πιο αναλυτικά, ο στοχαστής Ρούτγκερ Μπρέγκμαν, αποδεικνύει πως ο παραγόμενος πλούτος είναι αρκετός για να μην υπάρχουν άνθρωποι κάτω από το όριο της φτώχειας-παρότι αυτό είναι σχετικό από τόπο σε τόπο- φτάνοντας στο ποσό κάτω των δυο δολαρίων την ημέρα για τον τρίτο κόσμο. Υπολογίζοντας τα κόστη διαχείρισης και ανακούφισης της φτώχειας, καταλήγει πως είναι προτιμότερη η άνευ όρων χορήγηση ενός βασικού εισοδήματος. Εξηγεί ως αυτό θα λειτουργήσει θετικά ακόμα και για την οικονομία, αλλά πρωτίστως στην εξάλειψη της ανισότητας και κατά συνέπεια της εγκληματικότητας. Το σημαντικό είναι ότι αρνείται τις μορφές κοινωνικής βοηθείας που εξευτελίζουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και είναι υπέρμαχος του «άνευ όρων».

Δεν του διαφεύγει το γεγονός πως η ανθρωπότητα είναι κληρονόμος μιας παρακαταθήκης ανακαλύψεων, εφευρέσεων και προόδων. Θεωρεί ότι δεν έχουν το μερίδιό τους στον τρόπο υπολογισμού του ΑΕΠ (ακαθάριστου εθνικού προϊόντος) και του ΑΠΕ (ακαθάριστου παγκόσμιου εισοδήματος) τα οποία είναι χαλκευμένα από απαρχαιωμένες οικονομολογικές αντιλήψεις. Ίσως και ο ίδιος έχει υποτιμήσει την αξία της κληρονομίας και του κατά πόσο αυτή γίνεται χρήσιμη ισότιμα στους κάτοικους το πλανήτη. Δηλαδή, η ανακάλυψη της φωτιάς, του τροχού, η μεταλλουργεία, το ηλεκτρικό ρεύμα κι όλες οι άλλες ανακαλύψεις και εφευρέσεις δεν είναι δωρεάν πηγές πλούτου και ευημερίας για όλους; Κατά πόσο συμβαίνει αυτό όμως όταν στον τρίτο κόσμο δεν διαθέτουν ηλεκτρικό ρεύμα ούτε για ψυγεία ούτε καν για άντληση νερού, μη έχοντας πρόσβαση σε πόσιμο. Η εξαιρετική αντίθεση είναι η επισήμανση του ότι έξι από τα επτάμιση δις ανθρώπων έχουν κινητό τηλέφωνο… αναρωτηθείτε ακόμη κατά πόσο η εκπληκτική εξέλιξη των υπολογιστών αύξησε τον πλούτο σας ή έκανε τη ζωή σας ουσιαστικά ποιοτικότερη.

Θυμίζει ότι η πλουσιότερη χώρα οι ΗΠΑ, είναι χώρα μεταναστών. Ποιος δεν έχει στην οικογένειά του έναν μετανάστη μια ή δυο γενιές πίσω; Η μετανάστευση ήταν ανέκαθεν τρόπος αύξησης του πλούτου και της χώρας εξαγωγής αλλά και αυτής της παραμονής του ανθρώπινου δυναμικού. Ταυτόχρονα ήταν η αιτία να συγχωνευτούν ή να συγκρουστούν σκεπτικά και κουλτούρες που οδηγούν την ανθρωπότητα μπροστά. Το εξωφρενικό είναι ότι μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου, είναι που ορθώθηκαν οι περισσότεροι φράχτες. Όσοι είναι εκτός, χαρακτηρίζονται τρομοκράτες, οι άνθρωποι που θα μας πάρουν τις δουλειές, που θα αλλοιώσουν την υπέροχη κουλτούρα μας και θα υπονομεύσουν την κοινωνική συνοχή.

Τέλος, το πιο ουσιώδες, ανθρώπινο μα και δημιουργικό, που προτείνει ο συγγραφέας, είναι η μείωση του χρόνου εργασίας. Όχι προς αύξηση της τεμπελιάς, του επιμηκυμένου σαββατοκύριακου, μα για να υπάρχει ο χρόνος να ασχολείται κανείς μετά τα πράγματα που του αρέσουν, που κοιτάζοντας προς τα πίσω λέει: ήθελα να έχω κάνει κι αυτό! Ο άνθρωπος καταλήγει να δουλεύει όλο και περισσότερο, ώστε ο εναπομένων χρόνος δεν του φτάνει για την οικογένεια και τις κοινωνικές σχέσεις, πολύ περισσότερο δε, για να ασχοληθεί με τα χόμπι του, τις πνευματικές και καλλιτεχνικές αναζητήσεις, την βελτίωση του εαυτού του. Το απαίσιο υποκατάστατο όλων αυτών καθορίστηκε η τηλεόραση, εργαλείο ύπνωσης και καταστολής μα και ταυτόχρονα το μέσον που ωθεί στον άκρατο και ανόητο καταναλωτισμό.  
    Κλείστε την τηλεόραση!

Όσο παράδοξο κι αν ακουστεί για έναν συντηρητικό πρόεδρο, ο Νίξον ήταν αυτός που προσπάθησε να περάσει το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα το ’70. Απ’ αυτόν το δανείστηκε ο Γ. Παπανδρέου όταν ευαγγελιζόταν τις «σοσιαλιστικές» αλλαγές, που όπως και άλλες ιδέες με προχειρότητα και επιπολαιότητα αστόχησε να διαχειριστεί κατ’ ελάχιστο. Δεν πειράζει και πολύ που αποτύχαμε μια και δυο. Η δίκη μας επιμονή και πίστη για το καλύτερο μπορεί αύριο να φέρει τις αλλαγές. Αρκεί να ξεπεράσουμε την παραπληροφόρηση, τις φοβίες μας και τις οδηγίες ενός συρφετού ανόητων οικονομολόγων, που ενώ έχουν την μικρότερη πραγματική αν όχι αρνητική συνεισφορά, αμείβονται με υπέρογκα μπόνους.

Πέρα από την ανθρωπιστική ματιά του Μπρέγκμαν που φιλότιμα υποστηρίζει τις παραπάνω θέσεις, παρότι γνωρίζει ότι οι άνθρωποι βλέπουν αυτό που θέλουν να δουν, αξίζει να μάθει κανείς ή να συνοψίσει γεγονότα που άλλαξαν τη μορφή του κόσμου. Φυσικά και για εκείνα που πρέπει να γίνουν σαν επόμενο βήμα σε μια διαδρομή χωρίς τέλος, μα με στόχους που φτάνοντας τον ένα, ορίζεται ο επόμενος. Αυτό θαρρώ λέγεται πρόοδος.

https://www.literature.gr/outopia-gia-realistes-routgker-bregkman/

Άρθρο 13. Η ελευθερία του λόγου κινδυνεύει από την Ευρωπαϊκή Ένωση!

Το Κόμμα Πειρατών Ελλάδας ενημερώνει τους πολίτες για ένα πολύ σημαντικό θέμα που λίγα ΜΜΕ έχουν θίξει. Ένα θέμα που άπτεται των δημοκρατικών μας θεσμών και της ελευθερίας του λόγου. Ένα θέμα που αν δεν αντιμετωπιστεί τώρα, θα περιορίσει τις ελευθερίες της δικής μας και των επόμενων γενεών.
Η προτεινόμενη οδηγία για την πνευματική ιδιοκτησία της Ε.Ε. σχεδιάστηκε για να προστατεύσει τους παραδοσιακούς εκδότες και τα έσοδά τους από τις μεγάλες πλατφόρμες διαδικτύου. Αλλά οι συνέπειες της μεταρρύθμισης υπερβαίνουν τα επιχειρηματικά μοντέλα ή τα έσοδα από τις διαφημίσεις. Με την παράδοση του ελέγχου των πληροφοριών σε μία μη δοκιμασμένη τεχνολογία που ανήκει αποκλειστικά στους γίγαντες του διαδικτύου, οι νομοθέτες ανοίγουν την κερκόπορτα στον εταιρικό έλεγχο των επικοινωνιών στο διαδίκτυο.

Συγκεκριμένα, το άρθρο 13 της οδηγίας, καθιστά τους παρόχους περιεχομένου υπεύθυνους για το περιεχόμενο που ανεβάζει κάποιος χρήστης. Μέχρι σήμερα η διαδικασία αφαίρεσης περιεχομένου που παραβιάζει πνευματική ιδιοκτησία ήταν ευθύνη του χρήστη που το ανέβασε και του κατόχου των πνευματικών δικαιωμάτων. Η πλατφόρμα απλά έπρεπε να έχει μία διαδικασία ελέγχου των αιτημάτων και να αφαιρεί το περιεχόμενο όταν πράγματι είχε διαπιστωθεί παράβαση. Αν όμως περάσει το άρθρο 13 ως έχει, τότε οι εταιρίες θα πρέπει να εγκαταστήσουν φίλτρα, δηλαδή ειδικό λογισμικό, που αναγνωρίζει περιεχόμενο με πνευματικά δικαιώματα και απαγορεύει την δημοσίευσή του.

Τα φίλτρα όμως αυτά δεν έχουν την δυνατότητα να αναγνωρίσουν νόμιμη χρήση περιεχόμενου με πνευματικά δικαιώματα και είναι εύκολο να κάνουν σφάλματα. Ακόμα και με 99% ορθή λειτουργία τους, εκατοντάδες χιλιάδες ώρες περιεχομένου που ανεβαίνει καθημερινά, καθώς και εκατομμύρια φωτογραφίες θα θεωρούνται λανθασμένα ότι παραβιάζουν δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας. Όμως, τα πιο εξελιγμένα φίλτρα έχουν πολύ χαμηλότερη πιστότητα από το 99% και φυσικά κοστίζουν τεράστια ποσά. Αποτέλεσμα αυτού θα είναι οι μικρές εταιρίες περιεχομένου να μην μπορούν να ανταγωνιστούν τις μεγάλες όταν αυτές θα έχουν ήδη εδραιωθεί. Θα πρέπει μόλις περάσουν ένα μέγεθος που καθορίζεται από την νομοθεσία να αγοράσουν ή να αναπτύξουν αντίστοιχη τεχνολογία αλλιώς κινδυνεύουν με μηνύσεις για οτιδήποτε ανεβάζουν οι χρήστες τους!

Ποιο θα είναι το αποτέλεσμα αυτής της εφαρμογής φίλτρων;

Θα εξαφανιστούν οι μικρές εταιρίες καθώς δεν θα μπορούν να αγοράσουν αυτά τα φίλτρα. Θα μειωθεί δραματικά ο όγκος περιεχομένου που γίνεται διαθέσιμος από τους χρήστες, ειδικά όταν αφορά νόμιμη χρήση υλικού με πνευματικά δικαιώματα όπως παρωδίες, κριτικές, υλικό για άτομα με ειδικές ανάγκες, meme και πολλά άλλα. Η λογοκρισία πλέον θα είναι ένα απλό θέμα για τις εταιρίες. Αφού θα μπορούν να καταχωρήσουν κάτι, ως πνευματική τους ιδιοκτησία σε αυτά φίλτρα και επειδή οι διαδικασίες φιλτραρίσματος είναι αυτόματες, ενώ οι διαδικασίες ενστάσεων χρονοβόρες, στην ουσία θα έχουν την δυνατότητα, ανά πάσα στιγμή, να αφαιρούν οποιοδήποτε περιεχόμενο δεν τους αρέσει. Δηλαδή, αυτό που ρώτησε ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης, Γ. Μπουτάρης, προς τον πρωθυπουργό Α.Τσίπρα, “υπάρχει τρόπος να μπλοκέρνουμε αυτόματα στο facebook και στο internet;”, πλέον θα είναι εφικτό, με τρομακτικές συνέπειες για την ελευθερία του λόγου.

Το Κόμμα Πειρατών λέει όχι στην παραβίαση των δικαιωμάτων μας και στην παράδοση, στην ουσία, της ίδιας της δημοκρατίας σε εταιρίες. Το διαδίκτυο δεν είναι μία μόδα, ούτε απλά ένα εργαλείο. Είναι μία βασική επέκταση του φυσικού κόσμου που είναι πλέον απαραίτητο για την συνέχιση της προόδου της ανθρωπότητας.

Ενημερώστε τον ευρωβουλευτή σας τώρα.

Άρθρο 13. Η ελευθερία του λόγου κινδυνεύει από την Ευρωπαϊκή Ένωση!

Επικίνδυνη για την δημοκρατία η απόφαση της ΕΔΠΠΙ για το κόψιμο του Piratebay

Η λογοκρισία του διαδικτύου, μέσω “επιτροπών” χωρίς δικαστήριο και λογοδοσία ξεκίνησε και στην Ελλάδα.

Στην Ελλάδα της “Πρώτης φοράς αριστεράς”, συνεχίζεται η επίθεση με λογοκρισία στο διαδίκτυο από “επιτροπές”. Η Επιτροπή για τη Διαδικτυακή Προσβολή Δικαιωμάτων Πνευματικής Ιδιοκτησίας (ΕΔΠΠΙ) έβγαλε απόφαση που επιβάλλει με ποινή προστίμου  στις εταιρίες παροχής Ίντερνετ (ISP) να συμμορφωθούν. να τερματίσουν την πρόσβαση σε συγκεκριμένες ιστοσελίδες που τους ανέφερε η Εταιρία Προστασίας Οπτικοακουστικών Έργων (ΕΠΟΕ)

Η επιτροπή αυτή έχει την δυνατότητα να απαγορεύει άμεσα την πρόσβαση σε οποιαδήποτε ιστοσελίδα με το πρόσχημα της παραβίασης του νόμου περί πνευματικής ιδιοκτησίας αρκεί να το θελήσει και χωρίς να λογοδοτεί πουθενά

Η ΕΔΠΠΙ δίνει μάλιστα 48 ώρες στις εταιρίες παροχής Ίντερνετ (ISP) να συμμορφωθούν.

Είναι η ΕΔΠΠΙ δικαστήριο; Όχι. Με ποιο δικαίωμα λοιπόν επιβάλλει λογοκρισία και ποινές;

Το Κόμμα Πειρατών Ελλάδας καταγγέλλει την αντιδημοκρατική αυτή πρακτική και ζητάει την άμεση κατάργηση της επιτροπής αυτής ή τον περιορισμό της σε συμβουλευτικό ρόλο για τον μόνο αρμόδιο που πρέπει να είναι τα Ελληνικά Δικαστήρια.

Εδώ η απαράδεκτη απόφαση.

Σχετικό άρθρο.

Επικίνδυνη για την δημοκρατία η απόφαση της ΕΔΠΠΙ για το κόψιμο του Piratebay.

Φάκελος της Κύπρου: Οι τέσσερις πρώτοι τόμοι

Τόμος Α’: Τα πορίσματα (632 σελίδες – Πατήστε ΕΔΩ)
Τόμος Β’: Τα διαδικαστικά (572 σελίδες – Πατήστε ΕΔΩ)
Τόμος Γ’: Πρακτικά Συνεδριάσεων (Φάκελοι 1-8)(538 σελίδες – Πατήστε ΕΔΩ)
Τόμος Δ’: Πρακτικά Συνεδριάσεων (Φάκελοι 9-12)(444 σελίδες – Πατήστε ΕΔΩ)

Ξύπνα μ@λάκ@ part ΙΙ

Κώστας Καίσαρης
ΑΡΕΣΕ το τελευταίο blog, «ξύπνα μ@λάκ@» Ότι μοναδική προσφορά που μπορεί να κάνει κανείς στους πυροπαθείς, είναι μα μην ξαναψηφίσει τα λαμόγια που ψήφιζε μέχρι τώρα. Και ρωτάνε, από κάτω ποιον να ψηφίσουν, αφού δεν υπάρχουν καλύτεροι.

Η απάντηση: κανέναν. Κι όταν λέμε κανέναν, δεν εννοούμε την ημέρα των εκλογών να πας για ψάρεμα ή για κυνήγι. Αυτό γίνεται κατά κόρον. Και δεν έχει κανένα απολύτως αποτέλεσμα. Πρώτο κόμμα η αποχή βγήκε στις τελευταίες εκλογές. Με ποσοστό 43.84%.

Αυτοδύναμη κυβέρνηση θα έκανε. Χωρίς να έχει ανάγκη τα σούργελα των ΑΝΕΛ. Από 9.913.609 εγγεγραμμένους ψηφοφόρους ο Αλέξης πήρε 1.925.904 ψήφους και σου ξανακάθισε στο σβέρκο. Και καλά να πάθουνε βέβαια. Όταν κάνει δημοψήφισμα, σου λέει ψήφισε «όχι» που μετά στο κάνει «ναι» κι εσύ πας στο καπάκι και τον ξαναψηφίζεις, είσαι άξιος της τύχης σου. Δεν είσαι μαλάκας. Είσαι τριμάλακας.

Άλλο είναι το θέμα μας όμως. Ότι με την αποχή δεν κερδίζεις τίποτα. Σε κυβερνάει ο κάθε Αλέξης έχοντας ψηφισθεί από το 20% του εκλογικού σώματος.

Η ΜΑΓΚΙΑ είναι αυτή που είπαμε. Να μην ψηφίσεις κανέναν. Να πας και να το ρίξεις λευκό. Να βγούνε τα αποτελέσματα και να τους πιάσει μυρμηρίαση: Κυριάκος 8%. Αλέξης 6%. Μιχαλολιάκος 1.5%. Φώφη 1.3%. Καμμένος, 0.7% και πάει λέγοντας. Ξέρετε τι θα γίνει;

Τέρμα τα δίφραγκα. Την άλλη μέρα το πρωί όλα αυτά τα μαγαζιά θα κλείσουνε. Θα κατεβάσουνε ρολά. Έτσι πάει. Τώρα, όσοι χάνουνε τις εκλογές αλλάζουνε αρχηγό. Πορεύονται και κονομιούνται, όπως λέει και ο κύριος Αυγολέμονος. Όταν όμως τα ποσοστά τους, γίνουνε μονοψήφια, σχόλασε το παραμύθι. Τετέλεσται.

ΔΕΝ είναι και δύσκολο να το κάνεις. Δεν σου λέμε να πας στο Ρουβίκωνα και να το ρίξεις στα ντερβισιλίκια. Αυτά είναι για εικοσάρηδες και τριαντάρηδες. Που το λέει η καρδιά τους. Εσύ που είσαι του καναπέ κάνε το εύκολο. Πήγαινε στις επόμενες εκλογές και ρίχτο λευκό. Αντί να ψηφίσεις τους επόμενους Κατρούγκαλους και Παπαχριστόπουλους, ρίχτο λευκό.

Να δεις τι πλάκα έχει να γίνει. Να δεις πως έρχονται όλα τούμπα. Κι εκεί είναι που θα βρεθούν κάποιοι κανονικοί άνθρωποι ν’ αρπάξουν την ευκαιρία. Ν’ ασχοληθούν με την πολιτική. Ποιοι πάνε όλα αυτά τα χρόνια και μπλέκουνε με τα σκατά; Ανακύκλωση λαμόγιων και νταραβεριτζήδων γίνεται. Ο ένας δίνει τη σκυτάλη στον άλλον.

ΟΥΤΕ καν στην κάλπη δεν θα έφτανε ο Αλέξης σε μία κανονική χώρα. Με το που θα τον έβλεπε ένας κανονικός λαός να εμφανίζεται με σηκωμένα τα μανίκια για να συντονίσει το έργο της πυρόσβεσης, ένα εκατομμύριο θα είχε βγει στους δρόμους. Αυθημερόν θα πήγαινε σπίτι του. Να κρατήσει τα παιδιά. Να πάει κι η Περιστέρα με τις φίλες της για κανένα ποτό.

Που την έχουνε φάει η κλεισούρα και οι τέσσερις τοίχοι.Κι όλα αυτά τα παράσιτα που παριστάνουν τους βουλευτές; Μόνοι τους θα παίρνανε τον πούλο. Όσο σε κοροϊδεύουνε κι όσο ελπίζουν ότι μπορούν να σε κοροϊδέψουν και στο μέλλον, θα σε δουλεύουνε ψιλό γαζί.

Θα βγαίνει ο Τόσκας και θα σου λέει μέσα στα μούτρα σου, «τα κάναμε όλα σωστά». Θα πηγαίνει ο Καμμένος στους καμένους και θα τους λέει, «εσείς φταίτε».

ΠΑΡΑΠΟΝΙΟΥΝΤΑΙ ότι κανείς ικανός δε βάζει υποψηφιότητα. Και δε θα βάλει ποτέ, λέω εγώ. Όσο οι Έλληνες στέλνουν στη Βουλή τον Ανατολάκη και στην ευρωβουλή το Ζαγοράκη. Πώς να συναγωνισθεί ένας κανονικός άνθρωπος την Ελένη Αυλωνίτου και τον Πέτρο Κωνσταντινέα;

Κατά κράτος θα χάσει. Βγες εσύ στην τηλεόραση να αναμετρηθείς μαζί τους. Αμάσητο θα σε καταπιούνε. Πως να συναγωνιστείς τη Σελήνη από τη Λάμψη και τον Παύλο Χαϊκάλη; Ή τους πολιτικούς βαρώνους; Εκατό-μηδέν θα χάσεις. Αν δεν αλλάξει, αν δεν ξυπνήσει ο λακαμάς ο λαός, δεν αλλάζει τίποτα.

http://www.to10.gr/dekaria/336553/xypna-mlak-part-ii/

Φόνος στο καθιστικό

Παράξενα εγκλήματα. Όλο και πιο πολλά. Εγκλήματα ζοφερά. Ασυνήθιστα. Φόνοι για λίγα ευρώ. Ανηλεείς ξυλοδαρμοί με μεγάλη ευκολία. Ειδεχθείς συμπεριφορές, «τρόμος και αθλιότητα» όπως άλλοτε σε σκοτεινές εποχές. Η κρίση περνώντας μέσα από την πολιτική και την οικονομία εμφανίζεται πλέον στην κοινωνία. Στην

οποίαν η αχλύς της παρακμής μετριέται σε πολλά από τα επίπεδα της βίας. Η επιθετικότητα στους δρόμους, η ασυνεννοησία, η μοχθηρία, ο φθόνος, η ιδιώτευση, ο ατομικισμός, η δολιότης είναι ένα μέρος μόνο απ’ το κακό συναπάντημα που μας περιμένει καθώς ξεπορτίζουμε κάθε μέρα.

Όμως δεν είναι μόνον η κρίση, μαζί της συντίθεται η κυρίαρχη ιδεολογία των τελευταίων ετών. Μια ιδεολογία που αποθέωνε το «σε όποιον αρέσω, για τους άλλους δεν θα μπορέσω». Η πτωχοπροδρομική γκλαμουριά που τα έκανε όλα «ένα σύμπαν που συνωμοτεί για την πάρτη μας». Και εγένετο έτσι ένας χυλός, όπου κάθε επίκληση οποιουδήποτε κώδικα αρχών ή αισθήματος τιμής φάνταζε συντηρητισμός και κόλλημα. Ένα ξεχαρβάλωμα

όπου όλοι αυτοπροσδιοριζόμαστε, όπου η αλήθεια δεν χρειάζεται την απόδειξή της, όπου δεν υπάρχουν όρια, όπου η ηθική δεν μπορεί να υπαγορεύει υποχρεώσεις απέναντι στους άλλους, όπου όλοι μπορούν να τα κάνουν όλα. «Έως

και τέτοια εγκλήματα;» θα αντιτείνει κανείς. Μα δεν φθάνει κανείς με τη μία στον Αγρόν του Κεραμέως. Φθάνει ανεπαισθήτως. «Μήπως είναι υπερβολή;» θα μπορούσε να επιμείνει κανείς. Πιθανόν. Αλλά αν δεν είναι; Άλλωστε ενίοτε οι υπερβολές ομιλούν εν παραβολαίς κι από την ανησυχία βγαίνει πάντα κάτι καλύτερο απ’ όσα μπορεί ο εφησυχασμός.

Φοβάμαι ότι όλο αυτό το μείγμα απανθρωπιάς σχετίζεται με ένα αμάλγαμα αμορφωσιάς, εκφυλισμού των εννοιών και υποταγής στα στερεότυπα της προπαγάνδας που μόνον (και μόνον του πλέον) το φιλότιμο των ανθρώπων προσπαθεί να αντικρούσει

στα σχολεία, στις γειτονιές, στους τόπους εργασίας, στις οικογένειες. Μια τηλεόραση που «δικαιούται» να ταΐζει τους πολίτες κοπριές, με εφημερίδες που δεν στέκονται στο πλάι του λαού ελέγχοντας την εξουσία, με μια τέχνη που τα παίρνει για να αποπροσανατολίζει ή να είναι ανώδυνη για τους Δυνατούς, με πανεπιστημιακούς που η καριέρα τους είναι υπόθεση πολιτικής εξάρτησης – όλα αυτά, πλην Λακεδαιμονίων, σε κάθε τομέα, παράγουν ένα πλαίσιο μέσα στο οποίο γίνεται της κακομοίρας. Γιατί όλο και πιο πολλοί

να μην πείθονται ότι η επιβίωση είναι μια υπόθεση ισχύος; Ισχύος εντός νόμου κι εκτός νόμου. Έτσι με την ευκολία που κάποιοι γίνονται σφουγγοκωλάριοι των Δυνατών (αυτή είναι η ισχύς τους), άλλοι καταφεύγουν στον νόμο της ζούγκλας. Παιδιά

που μεγαλώνουν βλέποντας το κράτος να κλέβει απ’ τους μισθούς και τις συντάξεις, που βλέπουν την Ελλάδα να πουλιέται σάρκα στα σκλαβοπάζαρα, που βιώνουν μέσα στα σπίτια τους τη γκρίνια της φτώχιας ή την αδιαφορία του νεοπλουτισμού, παιδιά που βλέπουν στην τηλεόραση αηδίες και στο διαδίκτυο τον βιασμό της ελευθερίας από την ελευθεριότητα, που δηλητηριάζονται από τα τρολ, παιδιά που

ξέρουν, κι όμως είναι σαν να μην τρέχει τίποτα, ότι το κινητό τους είναι ο χαφιές που τα παρακολουθεί, γιατί να μην κοιτάξουν την άβυσσο; Μόνον το φιλότιμο παλεύει πια την άβυσσο και το φιλότιμο δεν είναι αρκετό.

Όταν οι ίδιοι οι θεσμοί ευνοούν τον εκφυλισμό, όταν αυτό που φαίνεται αθώο είναι πονηρό – όπως οι ΜΚΟ που ασκούν νόμιμη σωματεμπορία ή όπως οι ιδεολογίες που κάνουν κωλοτούμπες, γιατί οι παλιότεροι να μην απογοητεύονται και οι νεώτεροι να μην απελπίζονται;

Ιδιαιτέρως οι νεώτεροι, φτιαγμένοι, παρ’ όλην αυτήν την παθολογία, από εκείνην την καλή πάστα που στη νεότητα ανθεί, να μην παθαίνουν την πλάκα τους, όταν βλέπουν το Ψέμα να αγορεύει στη Αγορά

και να νικάει. Πολύ ψέμα ρ’ αδερφάκι μου! Ψέματα για τις αιτίες του κακού, ψέματα για τις λύσεις, ψέματα για το μέλλον που μας περιμένει. Διαιώνιση της λουμπινιάς, της διαπλοκής, κλίκες ημετέρων, συμμορίες του χρήματος, μια νομιμότητα που χάνεται μέσα στην παρανομία, όπως ο δολοφόνος χάνεται μέσα στη νύχτα.

Άλλοι, ειδικότεροι απ’ την ταπεινότητά μου, έχουν αρχίσει να συσχετίζουν όχι τόσον την «έξαρση της εγκληματικότητας» κατά το κοινώς λεγόμενο, αλλά τις ιδιομορφίες αυτής της νέας εγκληματικότητας με την κρίση αλλά και με τις ατραπούς που έχει πάρει εδώ και πολλά χρόνια ο καθημερινός μας πολιτισμός υπό το κράτος της κυρίαρχης ιδεολογίας. Που εν τέλει θεωρεί μέσες – άκρες τη ζωή αμάρτημα, αν αυτή η ζωή δεν είναι χρήσιμη στους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες.

http://www.topontiki.gr/article/278448/fonos-sto-kathistiko

Οι νέοι σκλάβοι

“Why Europe needs more migrants”… Πιο ξεκάθαρα δεν θα μπορούσε να ειπωθεί!
Το “The Economist”, του The Economist Group των οικογενειών Rothschild, Cadbury, Schroder, Agnelli, Layton… το όργανο του μεγάλου χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου με έδρα το Λονδίνο, μας εξηγεί γιατί η Ευρώπη και κυρίως η Γερμανία κι η Ιταλία “έχουν ανάγκη για περισσότερους μετανάστες”.

Με δεδομένο πως αυτοί οι τεμπέληδες κι αχάριστοι εργάτες των ευρωπαϊκών χωρών, οι ξενόφοβοι, οι ρατσιστές κι ομόφοβοι λαϊκιστές δεν αναπαράγονται πλέον γιατί δεν θέλουν να φέρουν στον κόσμο άλλους εξαθλιωμένους άνεργους ή μερικώς απασχολούμενους, υπάρχει σοβαρός κίνδυνος δραστικής έλλειψης εργατικών, αλλά κι επιστημονικών “χεριών”.
Λιγότερα “χέρια” στην αγορά σημαίνει πως για να κρατούν καλούς τους εργαζόμενους, τ’ αφεντικά τους θα πρέπει να ξοδεύουν περισσότερα χρήματα για μισθούς, για κοινωνική ασφάλιση κι υπάρχουν ακόμη ορισμένα συνδικαλιστικά δικαιώματα που δεν έχουν… καταπατηθεί.
Κι αυτοί οι κερατάδες εργαζόμενοι δεν ταΐζονται πλέον με το αφήγημα των προσωπικών πολιτικών δικαιωμάτων για ζωόφιλους, γκέι, λεσβίες, ουδέτερο φύλο, ενοικιάσεις μήτρας για τεκνοθεσίες, καύσεις νεκρών κι άλλα τοιαύτα. Θυμούνται εκείνες τις εποχές των κοινωνικών δικαιωμάτων, της δημόσιας Παιδείας, της δωρεάν ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, της κοινωνικής προστασίας γενικότερα.
Τρόμος, πανικός!
Γι’ αυτό έχουμε ανάγκη να μην σταματήσει η λαθρομετανάστευση. Να έρχεται στην “πολιτισμένη” δύση, στη μεγάλη δημοκρατική ευρωπαϊκή οικογένεια άφθονο φρέσκο κρέας μεταναστών για τα εργοτάξια μας, τα εργοστάσιά μας, τις μεγάλες αγροτικές φάρμες και ήδη εμείς στην Ελλάδα το γνωρίζουμε καλά, να έρχονται γιατροί, φαρμακοποιοί, μηχανικοί κι άλλοι επιστήμονες από τρίτες χώρες… μιας και θα πληρώνονται με μισθούς χωρών προέλευσης γιατί είμαστε προοδευτικοί, αγαπάμε τους μετανάστες όπως αγαπάμε το κατοικίδιο μας. Άλλωστε έχουμε αλώσει τα συνδικάτα, τους αγοράσαμε τις ηγεσίες με θέσεις σε Δ.Σ. και οι πάλαι ποτέ συλλογικές συμβάσεις πάνε περίπατο.
Είναι αναγκαίοι νέοι σκλάβοι που πρέπει να φθάνουν σαν μυρμήγκια, ν’ αναπαράγονται για ακόμη περισσότερους νέους σκλάβους που θα δέχονται μεροκάματα πείνας κι εξαθλίωσης και θα κατεδαφίζουν όλα τα δικαιώματα των ντόπιων εργαζομένων στις χώρες τους.
Νέοι δούλοι ικανοί να καταστήσουν την κοινωνία μας περισσότερο «πολυπολιτισμική», όπως ακριβώς προτείνει ο Σόρος, η ιμπεριαλιστική “αριστερά”, οι “αλληλέγγυοι” της παγκοσμιοποίησης. Μια κοινωνία, χωρίς αμφιβολία, με λιγότερα δικαιώματα, ισότητα, χωρίς δικαιοσύνη.
Ωστόσο -αν και είναι ξεκάθαρο τι θέλει κι υλοποιεί το υπερεθνικό κεφάλαιο- με τη δεξιά να συναινεί σιωπηλά έχουμε μια μια “αριστερά” υποταγμένη στο κεφάλαιο που αντί να μιλάει για άμεση φραγή των συνόρων, με χρήματα των Ευρωπαίων φορολογούμενων πολιτών μισθώνει ΜΚΟ κι Εκκλησίες για να αυξηθεί η παράνομη μετανάστευση, η διακίνηση των απελπισμένων για να γίνουν το φρέσκο κρέας του κεφαλαίου.
Ας “απολαύσουμε” τους Rothschild πως “τεκμηριώνουν” την “ανάγκη για περισσότερους μετανάστες”: – Why Europe needs more migrants

Όταν οι κομμουνιστές ήταν κομμουνιστές κι έκαναν αριστερή μαρξιστική πολιτική δράση.
Τότε που οι κομμουνιστές κι οι αριστεροί δεν είχαν μετατραπεί σε υπαλλήλους των Ρότσιλντ, του κεφαλαίου και των τραπεζιτών, ήταν κάθετα ενάντιοι στη μαζική μετανάστευση.
Τα λόγια του ιστορικού κομμουνιστή ηγέτη της Γαλλίας, αλλά και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, σήμερα θα αντιμετωπιζόταν από την κοσμοπολίτικη “αριστερά” των “Radical chic“, της γνωστής πλέον “ιμπεριαλιστικής αριστεράς” του Σόρος, των “ανοιχτών συνόρων”, των καρναβαλικών παρελάσεων gay pride, των επαγγελματιών “αντιρατσιστών” και “αντιεθνικιστών”, των “αλληλέγγυων”, των ΜΚΟ των “φιλάνθρωπων”… ως λόγια ενός φασίστα.

George Marchais, Γενικός Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Γαλλίας από το 1972 μέχρι το 1994, Ανοιχτή Επιστολή στην L’Humanité (όργανο του Κ.Κ.Γ.), 6 Γενάρη 1981.

«Εργοδοσία και γαλλική κυβέρνηση προστρέχουν στη μαζική μετανάστευση όπως σε άλλες εποχές με την εμπορία μαύρων για να έχουν εργαζόμενους σύγχρονους σκλάβους, για υπερεκμετάλλευση και χαμηλές αμοιβές.
Χάρη σε αυτό, πραγματοποιούνται μεγαλύτερα κέρδη και ασκούνται πιο έντονες πιέσεις στους μισθούς, τις συνθήκες εργασίας και διαβίωσης, στα δικαιώματα όλων των εργαζομένων, τόσο των μεταναστών όσο και των Γάλλων. […]
Η μετανάστευση πρέπει να σταματήσει αν δεν θέλουμε να καταδικάσουμε άλλους εργαζόμενους στην ανεργία. […]
Για να είμαστε ακριβέστεροι: πρέπει να σταματήσουμε τη μετανάστευση, τόσο την παράνομη όσο κι αυτή την επίσημη, αλλά να μην απομακρύνουμε τους μετανάστες που είναι ήδη παρόντες στη Γαλλία. […]
Σε όσους βρίσκονται ήδη τώρα σε πραγματικά γκέτο, όπου στιβαγμένες οικογένειες με διαφορετικές παραδόσεις, γλώσσες και τρόπους ζωής, το αποτέλεσμα είναι εντάσεις και συγκρούσεις μεταξύ μεταναστών διαφορετικής προέλευσης κι ολοένα και πιο δύσκολες σχέσεις με τους Γάλλους.
Καθώς η συγκέντρωση αυξάνεται, οι στεγαστικές ελλείψεις επιδεινώνονται, ενώ η κοινωνική στέγαση γίνεται όλο και πιο δύσκολη στην πρόσβαση για τις οικογένειες των Γάλλων εργαζομένων.
Το κόστος της βοήθειας προς τους μετανάστες εργαζόμενους και τις οικογένειές τους που ζουν σε συνθήκες φτώχειας κι εξαθλίωσης καθίσταται ολοένα και περισσότερο μη βιώσιμη για τους προϋπολογισμούς των πληττόμενων Δήμων, καθόσον οι περισσότεροι Δήμοι κατοικούνται από (Γάλλους λαϊκών στρωμάτων) πολίτες εργάτες και υπαλλήλους. Το σχολείο δεν είναι πλέον σε θέση να αντιμετωπίσει την κατάσταση, συσσωρεύοντας καθυστερήσεις μάθησης, τόσο για τα παιδιά των μεταναστών όσο και για τα παιδιά των Γάλλων εργαζομένων. […]
Τα επίπεδα δημόσιας τάξης έχουν ξεπεράσει τα όρια. Δεν είναι πλέον δυνατό να βρεθούν οι κατάλληλες λύσεις εάν στην αφόρητη κατάσταση που δημιουργείται από τη ρατσιστική πολιτική των αφεντικών και της κυβέρνησης δεν τεθεί ένα τέλος.»
  “Ξενοφοβία”, “εθνικισμός”, “εθνικοσοσιαλισμός”, “νεοφασισμός”, “ρατσισμός”… “Rouge-brune”, “national-bolsceviques”, “socialisme national”, ” nationaliste-revolutionnaire”, “Nouvelle Droite”;
ΟΧΙ!  Είναι ο Georges Marchais,* ηγέτης του Κομμουνιστικού Κόμματος Γαλλίας και δεν γράφτηκε για την Ελλάδα του σήμερα, αλλά το 1981..

* 19 Νοε 1997 – Το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ γνωστοποίησε ότι αντιπροσωπεία της ΚΕ του ΚΚΕ, με επικεφαλής τον Ορέστη Κολοζώφ, μέλος του ΠΓ, αναχωρεί σήμερα Τετάρτη 19.11.97 για το Παρίσι για να παρευρεθεί στην κηδεία του πρώην Γενικού Γραμματέα του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος, Ζορζ Μαρσέ… Ριζοσπάστης, “Ζoρζ Μαρσέ“

Ενδεικτική σταχυολόγηση…

Καταπέλτης ο Marco Rizzo, Γενικός Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Ιταλίας (αδελφού κόμματος του ΚΚΕ): “Οι μετανάστες χρειάζονται για να καταργήσουν τα δικαιώματα“

 

Λες κι υπάρχει ένα “κέντρο συντονισμού” της προπαγάνδας του κεφαλαίου…

 

Oι κλασικοί του Mαρξισμού, εκτός από “ομοφοβικoί” ήταν και “ρατσιστές-ξενόφοβοι”…

ΤΙ ΞΕΧΑΣΕ! Η “φιλάνθρωπη” βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Καρακώστα…

 

Οι «εισβολές» αλλοδαπών είναι «διαιώνιση της δουλείας»…

 

Καρλ Μαρξ: ΜΙΑ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ

 

Μ.Κ.Ο.: Οι ομάδες κρούσης του σύγχρονου φασισμού 

  

«Προσφυγικό»: Ένας από τους πυλώνες της νέας δουλείας 

** “Ρεσάλτο“, Περιοδικό Πολιτικής και Πολιτισμικής Παρέμβασης: Αναρτήσεις για το Μεταναστευτικό

“Η λαθρομετανάστευση χρησιμοποιείται αφ’ ενός ως απεργοσπαστικός μηχανισμός αφ’ ετέρου με τον εργατικό υπερπληθυσμό – πλεόνασμα που δημιουργεί ρίχνει το επίπεδο ζωής σε κατάσταση δουλοπάροικου…
Ο μετανάστης ανταγωνίζεται τον ντόπιο εργάτη και σιγά σιγά αναγάγει το μεροκάματο στο δικό του επίπεδο. Είναι το πιο αποτελεσματικό όπλο του κεφαλαίου…
Σκοπός της εισαγωγής ξένων εργατών είναι η διατήρηση της δουλείας και η ακύρωση όλων των διεκδικήσεων των ντόπιων εργατών για μισθούς και συνθήκες εργασίας…
Οι μεταναστευτικοί νόμοι είναι τα μανιφέστα των εργοστασιαρχών…
Η μετανάστευση διαιρεί την εργατική τάξη της χώρας υποδοχής σε τόσα εχθρικά στρατόπεδα όσες και οι εθνοφυλετικές ομάδες διότι η κάθε μία καταλαβαίνει μόνο τον εαυτό της. Έτσι αναστέλλεται η εργατική επανάσταση και διαιωνίζεται η καπιταλιστική κυριαρχία…”

http://resaltomag.blogspot.gr/2018/04/blog-post.html

Facebook: Ο Iστός της αράχνης που τρέφεται με likes…

«Σε έναν καλύτερο κόσμο θα έχει κάποιος πλήρη έλεγχο πάνω στις πληροφορίες που τον αφορούν».

Ο Τίμοθι Τζον Μπέρνερς Λι, μέλος του Τάγματος της Αξίας, ιππότης-διοικητής του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, μέλος της Βασιλικής Εταιρείας, μέλος της Βασιλικής Εταιρείας Μηχανικής, μέλος της Βασιλικής Εταιρείας Τεχνών, δεν χρίστηκε τυχαία σερ: είναι ο εφευρέτης του Παγκόσμιου Ιστού (World Wide Web).

Και σίγουρα δεν είναι τυχαία η σχεδόν δραματική προειδοποίησή του. Εκεί που η τύχη όμως φαίνεται να έπαιξε με τον δικό της δραματικά ειρωνικό τρόπο είναι η χρονική συγκυρία.

Στις 12 Μαρτίου το Web γιόρτασε τα 29α γενέθλιά του και ο Μπέρνερς Λι, με ανοιχτή επιστολή του και με συνέντευξη στους Financial Times, προειδοποιεί ότι εταιρείες όπως η Google, το Facebook και το Twitter έχουν αποκτήσει υπερβολικά κυρίαρχη θέση στην αγορά, προωθούν την παραπληροφόρηση και την παραπλανητική πολιτική διαφήμιση, ενώ εκμεταλλεύονται τα προσωπικά δεδομένα των χρηστών.

Στις 16 Μαρτίου ξέσπασε το σκάνδαλο Facebook. Τι έλεγε μόλις τέσσερις μέρες νωρίτερα ο άνθρωπος που στην Οξφόρδη κατασκεύασε τον πρώτο του υπολογιστή, με μόνα υλικά παλιά ηλεκτρονικά εξαρτήματα και ένα κολλητήρι, συνελήφθη ως χάκερ κι έμελλε στα 33 του να αλλάξει την πορεία της ανθρωπότητας;

«Ο αριθμός των τρόπων που τα πράγματα μπορεί να πάνε στραβά στο ίντερνετ έχει πολλαπλασιαστεί. Ηρθε η ώρα για μια αντίδραση εκ μέρους των ανθρώπων στην Ευρώπη», σημείωνε ο Μπέρνερς Λι και υπογράμμιζε ότι «ο Ιστός στον οποίο πολλοί συνδέονταν πριν χρόνια δεν είναι αυτός που βρίσκουν σήμερα οι νέοι χρήστες. Αυτό που ήταν κάποτε μια πλούσια γκάμα ιστολογίων και διαδικτυακών τόπων έχει συμπιεστεί από λίγες πλατφόρμες, οι οποίες ελέγχουν ποιες ιδέες και γνώμες θα δει κανείς και θα μοιραστεί».

Ακριβώς αυτό επιβεβαίωσε και ο πληροφοριοδότης της Observer, που έδωσε στοιχεία στην εφημερίδα τα οποία δείχνουν ότι προσωπικές πληροφορίες 50 εκατομμυρίων Αμερικανών χρηστών του Facebook εκλάπησαν και χρησιμοποιήθηκαν από την εταιρεία Cambridge Analytica, η οποία συνεργαζόταν με την ομάδα που οργάνωσε την προεκλογική εκστρατεία του Αμερικανού προέδρου, αλλά και την εκστρατεία υπέρ του Brexit.

Από εκείνη την ημέρα, το Κογκρέσο, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η βρετανική Βουλή ζητούν εξηγήσεις από τον Μαρκ Ζάκερμπεργκ, που βλέπει τη μετοχή της εταιρείας του να κατρακυλά κι ένα κύμα φυγής των χρηστών από το FB να απειλεί τον επιχειρηματικό του κολοσσό.

Από εκείνη την ημέρα, ένα ποτάμι από άρθρα γράφονται καθημερινά και έννοιες όπως ιδιωτικότητα και προσωπικά δεδομένα μπαίνουν στο πανηγύρι της online κοινότητας.

Ωστόσο, κανείς μας δεν δικαιούται να πέφτει από τα σύννεφα.

Η επιβεβαίωση των φόβων

Σε έρευνες του μακρινού 2007, ήδη το 81% των χρηστών του διαδικτύου δήλωναν ότι ανησυχούν όσον αφορά την ιδιωτικότητά τους και τρεις στους τέσσερις ανησυχούσαν για το κατά πόσο παραμένουν κρυφές πληροφορίες που σχετίζονται με την ιδιωτική τους ζωή.

Τέσσερα χρόνια αργότερα, από το Ευρωβαρόμετρο καταδείχθηκε ότι οι Ευρωπαίοι φοβούνται πως η διαδικτυακή χρήση καρτών πληρωμής αποκάλυπτε προσωπικά τους δεδομένα (54%), ενώ μόλις ένας στους τέσσερις πίστευε πως διατηρεί τον πλήρη έλεγχο ως προς την προστασία των προσωπικών του δεδομένων.

Σήμερα και μετά το σκάνδαλο, λιγότεροι από τους μισούς Αμερικανούς εμπιστεύονται το Facebook ότι θα τηρήσει την αμερικανική νομοθεσία περί προσωπικών δεδομένων (δημοσκόπηση του πρακτορείου Reuters και της εταιρείας Ipsos), ενώ το 60% των Γερμανών φοβούνται ότι το Facebook και άλλοι ιστότοποι κοινωνικής δικτύωσης έχουν αρνητικές συνέπειες για τη δημοκρατία (έρευνα της εφημερίδας Bild am Sonntag).

Τα στοιχεία που αφορούν την Ευρώπη αποκτούν ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον αν διαβαστούν σε συνδυασμό με την τελευταία έρευνα του Ευρωβαρόμετρου (κατά την οποία ερωτήθηκαν περίπου 26.000 πολίτες): Οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται ότι κυκλοφορούν πολλές ψευδείς ειδήσεις εντός της Ε.Ε., με το 83% των ερωτηθέντων να απαντούν ότι αυτό το φαινόμενο αποτελεί κίνδυνο για τη δημοκρατία.

Οι Ευρωπαίοι εκτιμούν ότι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, οι διαδικτυακοί συναθροιστές ειδήσεων (online news aggregators), τα blogs και οι ιστοσελίδες εμπνέουν ελάχιστη εμπιστοσύνη.

Αντίθετα, οι παραδοσιακές εφημερίδες και τα περιοδικά, ιστοσελίδες που ειδικεύονται στην ενημέρωση και οι ηλεκτρονικές εκδόσεις, τα ειδησεογραφικά πρακτορεία, ιδιωτικά και δημόσια, απολαμβάνουν υψηλότερο ποσοστό εμπιστοσύνης (συνολικά άνω του 70%).

Σύμφωνα με τα ευρήματα, η συνολική εντύπωση είναι πως η διασπορά παραπληροφόρησης από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης καθίσταται ευχερής επειδή οι ψευδείς ειδήσεις κάνουν επίκληση στο συναίσθημα (88%), μεταδίδονται για να προσανατολίσουν σε συγκεκριμένη κατεύθυνση τον δημόσιο διάλογο (84%) και θεωρούνται πηγή κέρδους (65%).

Αν αυτό ισχύει, πώς ερμηνεύεται το γεγονός ότι όλο και πιο πολλοί, όλο και πιο πολύ δικτυώνονται;

Πώς, ενώ δεν εμπιστεύονται, εκχωρούν τα προσωπικά τους δεδομένα όχι μόνο σε μια εταιρεία αλλά και στο εν πολλοίς άγνωστο «κοινό τους»; 

⚑ Πάνω από τους μισούς κατοίκους της Γης βρίσκονται online
⚑ 2 δισεκατομμύρια άνθρωποι χρησιμοποιούν το Facebook
⚑ Το Twitter έχει σχεδόν 330 εκατομμύρια ενεργούς λογαριασμούς
⚑ Το Instagram μετρά 800 εκατομμύρια χρήστες
⚑ 1,5 δισεκατομμύριο λογαριασμούς έχει το YouTube
⚑ Επτά στους δέκα Ελληνες χρησιμοποιούν το διαδίκτυο. Επτά στους δέκα έχουν προφίλ σε κάποιο μέσο κοινωνικής δικτύωσης
⚑ 5.200.000 Ελληνες χρησιμοποιούν το Facebook
⚑ Ενας στους δύο Ελληνες γονείς επιτρέπει στα παιδιά του να χρησιμοποιούν social media πριν από τα 13 τους χρόνια.

Παιδιά σε γυάλα

Οι Millennials περνούν 11 ώρες ημερησίως παίζοντας με τα κινητά τους, με την ανταλλαγή μηνυμάτων και την κοινωνική δικτύωση να αποτελούν τις δύο δημοφιλέστερες δραστηριότητές τους.

Σύμφωνα με τη Eurostat το 2016, 4 στους 10 χρήστες 13-33 ετών δηλώνουν εξαρτημένοι από τα social media, ενώ 51% των χρηστών ηλικίας 13-33 δηλώνουν ότι «τα likes τούς προσφέρουν χαρά».

Ακόμα πιο ενδιαφέρουσα -και ίσως και λίγο τρομακτική για όλους εμάς τους νομάδες του ψηφιακού κόσμου- είναι η σχέση που έχουν αναπτύξει με τα social media οι ιθαγενείς.

Τους αποκαλούν «iGen» κι έχουν… γεννηθεί με το κινητό στο χέρι, αφού είναι η πρώτη γενιά στην Ιστορία που από την πρώιμη παιδική της ηλικία έχει σχέση με τη συσκευή.

Αυτήν ακριβώς τη γενιά επιχειρεί να αποκρυπτογραφήσει η δρ Jean M. Twenge. Το πόνημά της έχει εκτοξευτεί στη Νο1 θέση του Amazon στα εθνογραφικά βιβλία και ο τίτλος του είναι αποκαλυπτικός για το περιεχόμενο: «Γιατί τα σημερινά υπερ-συνδεδεμένα παιδιά επαναστατούν λιγότερο, είναι πιο ανεκτικά, λιγότερο χαρούμενα κι εντελώς απροετοίμαστα για την ενηλικίωση».

Αυτά τα παιδιά, ισχυρίζεται η επιστήμων, ζουν σε μια πραγματικότητα όπου τα social media και η ανταλλαγή μηνυμάτων υποσκελίζουν οποιαδήποτε άλλη δραστηριότητα, περνούν λιγότερο χρόνο με τους φίλους τους και νιώθουν περισσότερο άγχος, θλίψη και μοναξιά.

Οι ορμόνες

Οι ερευνητές στα πανεπιστήμια του κόσμου επιστρατεύουν διάφορες ερμηνείες για να αποκωδικοποιήσουν τις συμπεριφορές των χρηστών: άλλοι κάνουν λόγο για οιονεί εθισμό (δεν έχει χαρακτηριστεί ψυχική ασθένεια, αλλά ο εθισμός στο διαδίκτυο είναι αναγνωρισμένη πάθηση), άλλοι λένε ότι αυτό που επηρεάζει είναι πως το online sharing απελευθερώνει υψηλές δόσεις ωκυτοκίνης, της «ορμόνης της αγάπης».

Μια άλλη ορμόνη ομολόγησε ότι εξιτάρει το FB ο πρώην αντιπρόεδρος της εταιρείας. Ο άνθρωπος που ήταν νούμερο δύο στην ιεραρχία μετά τον Ζάκερμπεργκ και στον οποίο πιστώνεται η εκτόξευση των χρηστών της πλατφόρμας από τα 5 στα 800 εκατομμύρια, τον Δεκέμβριο που μας πέρασε έδωσε μια συνέντευξη ενώπιον φοιτητών του Στάτφορντ.

Ο Chamath Palihapitiya φάνηκε ανελέητος και απέναντι στην εταιρεία και απέναντι στον εαυτό του: δήλωσε ότι αισθάνεται «τεράστια ενοχή» που συνέβαλε στη γιγάντωση του FΒ και κάλεσε τους ανθρώπους να σταματήσουν να το χρησιμοποιούν.

«Δημιουργήσαμε μια σειρά εργαλείων που διαλύουν τον κοινωνικό ιστό και αποδιοργανώνουν τον τρόπο λειτουργίας της κοινωνίας», είπε χαρακτηριστικά ο Palihapitiya. «Η διάδραση με τους συναθρώπους μας γίνεται πλέον με καρδούλες, “μου αρέσει” και υψωμένους αντίχειρες. Τα πάντα κινούνται με γνώμονα την ντοπαμίνη που εκκρίνεται στον εγκέφαλό μας όταν μας κάνουν like. Οι βραχυπρόθεσμοι κύκλοι ανάδρασης με γνώμονα την ντοπαμίνη, που έχουμε δημιουργήσει, καταστρέφουν τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η κοινωνία. Δεν υπάρχει πολιτικός διάλογος, ούτε συνεργασία, αλλά παραπληροφόρηση και ψέμα. Δεν είναι μόνο πρόβλημα της Αμερικής… είναι ένα παγκόσμιο πρόβλημα». 

Ομολογία

Το πώς ακριβώς η ψυχολογία μπήκε στην υπηρεσία του Facebook εξήγησε και ο Σον Πάρκερ, ένα από τα ιδρυτικά στελέχη της πλατφόρμας και ο άνθρωπος που κατηύθυνε το Facebook στη Σίλικον Βάλεϊ, φέρνοντας την ιδέα του Μαρκ Ζάκερμπεργκ μπροστά σε μεγάλους επενδυτές.

Τον Νοέμβριο ο Πάρκερ δήλωσε «κατά κάποιον τρόπο αντιρρησίας συνείδησης» όσον αφορά τα social media και παραδέχτηκε πως «μόνο ο Θεός ξέρει τι κάνει στους εγκεφάλους των παιδιών μας».

Ο Πάρκερ εξήγησε τη διαδικασία σκέψης που ακολουθούν οι «χάκερ σαν κι αυτόν» ώστε να οικοδομήσουν εφαρμογές όπως το Facebook:

«Πώς καταναλώνουμε όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο και συνειδητή προσοχή; Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να σας προσφέρουμε ένα μικρό χτύπημα ντοπαμίνης κάθε φορά, επειδή κάποιος σας έκανε like ή σχολίασε μια φωτογραφία ή ένα ποστ ή οτιδήποτε άλλο. Αυτό θα σας κάνει να συνεισφέρετε περισσότερο περιεχόμενο, και αυτό θα σας πάρει (…) περισσότερα likes και σχόλια. Είναι μια λούπα ανατροφοδότησης κοινωνικής επικύρωσης (…), ακριβώς το είδος του πράγματος που ένας χάκερ, όπως εγώ, θα έβλεπε, γιατί εκμεταλλεύεται μια ευάλωτη θέση στην ανθρώπινη ψυχολογία. Οι εφευρέτες, οι δημιουργοί –είμαι εγώ, είναι ο Μαρκ Ζάκερμπεργκ, είναι ο Kevin Systrom για το Instagram- είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που το καταλαβαίνουν αυτό συνειδητά. Και το κάναμε ούτως ή άλλως». 

Οι επιδράσεις στην ψυχική υγεία των χρηστών

Η επιστημονική έρευνα για τα social media και τον τρόπο που επιδρούν στην ψυχολογία, τη σεξουαλικότητα, τις κοινωνικές σχέσεις και τις πολιτικές συμπεριφορές στην πραγματικότητα βρίσκεται στα σπάργανα, αφού τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αλλάζουν και εξελίσσονται με ασύλληπτη ταχύτητα.

Οι επιστήμονες άλλοτε εξαίρουν κι άλλοτε ενοχοποιούν απολύτως τη χρήση των μέσων κι έτσι δεν είναι παράδοξο το γεγονός ότι μπορεί να διαβάσει κανείς απολύτως αλληλοσυγκρουόμενα συμπεράσματα.

Εντελώς ενδεικτικά αναφέρουμε μερικά: 

⁍ Μελέτη του Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν κατατείνει στο ότι όσοι χρησιμοποιούν σε καθημερινή βάση τα social media νιώθουν περισσότερο λυπημένοι σε σχέση με εκείνους που δεν ασχολούνται συστηματικά με τα κοινωνικά δίκτυα. Οι περισσότεροι χρήστες από τους μετέχοντες στην έρευνα παρουσίαζαν συμπτώματα κατάθλιψης και αισθάνονταν φόβο μήπως «χάσουν» δραστηριότητες ή οτιδήποτε καινούργιο ανέτελλε στο εκάστοτε κοινωνικό δίκτυο. Το φαινόμενο περιγράφεται με το αρκτικόλεξο FOMO – Fear of Missing Out, φόβος ότι «μένουμε έξω από κάτι» (iatropedia.gr).

⁍ Ερευνα του Χάρβαρντ δείχνει ότι η αποκάλυψη πληροφοριών για τον εαυτό μας συνδέεται έντονα με αυξημένη ενεργοποίηση σε εγκεφαλικές περιοχές που αποτελούν το μεσοφλοιικό σύστημα ντοπαμίνης (iatropedia.gr).

⁍ Σύμφωνα με την Ενωση Νευροψυχανάλυσης της Βρετανίας, το 68% των χρηστών του Facebook λένε πράγματα για τη ζωή και την προσωπικότητά τους τα οποία δεν ανταποκρίνονται στην αλήθεια, επειδή δεν θέλουν να φανούν βαρετοί στους άλλους και αποσκοπώντας στην ευρεία αποδοχή του ψηφιακού κοινωνικού τους κύκλου (e-psychology.gr).

⁍ Σύμφωνα με έρευνα που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Υπολογιστές και ανθρώπινη συμπεριφορά» (Computers and Human Behavior), οι χρήστες δήλωσαν ότι όσο πιο πολλές είναι οι πλατφόρμες στις οποίες δραστηριοποιούνται τόσο πιο αγχωμένοι αισθάνονται.

 

Ντίνα Δασκαλοπούλου

Παναγιώτης Κονδύλης: ελληνοτουρκικά και η μοιραία σχέση ελληνικού έθνους και ελλαδικού κράτους

Κομβικό ρόλο σε αυτή τη νέα περίοδο της συγγραφικής δραστηριότητας και της προσωπικής εξέλιξης του Παναγιώτη Κονδύλη θα παίξει το κείμενό του, «Ελληνοτουρκικός πόλεμος», που δημοσιεύει ως επίμετρο στη Θεωρία του Πολέμου, κείμενο γραμμένο αμέσως μετά την εθνική ταπείνωση των Ιμίων, το 1996, που θα τον κάνει ευρύτερα γνωστό και θα προκαλέσει σκληρές δημόσιες διαμάχες και αντιπαραθέσεις. Καταγράφει χωρίς κανένα ψιμύθιο τη σταδιακή υπαγωγή του συρρικνωμένου ελληνικού κόσμου στην τουρκική επικυριαρχία – αυτό που αποκαλούσαμε ήδη «ισλαμο-κεμαλισμό» και που θα γίνει γνωστός αργότερα ως νεο-οθωμανισμός. Αφού έχει καταγράψει απροκατάληπτα τη σταδιακή και ραγδαία επιδείνωση του συσχετισμού δυνάμεων μεταξύ της Τουρκίας και της Ελλάδας στο δημογραφικό, οικονομικό και στρατιωτικό επίπεδο, επιστρέφει χωρίς παρωπίδες στη μοιραία σχέση ελληνικού έθνους και ελλαδικού κράτους:

Με αυτήν την έννοια, το γεωπολιτικό δυναμικό της ελληνικής πλευράς αποτυπωνόταν κατά τον 19ο αι., και ίσαμε το σημαδιακό έτος 1922, πολύ περισσότερο στο έθνος παρά στο κράτος. Το έθνος ήταν κατά πολύ ευρύτερο από το κράτος, απλωνόταν από την Ουκρανία ως την Αίγυπτο κι από τις παρακαυκάσιες χώρες ως τις ακμαίες παροικίες των Βαλκανίων και της κεντρικής και δυτικής Ευρώπης… Το έθνος συνέπεσε εν τέλει με το κράτος όχι γιατί το κράτος διευρύνθηκε, αλλά γιατί το έθνος ακρωτηριάσθηκε και συρρικνώθηκε, γιατί αφανίσθηκε ή εκτοπίσθηκε ο ελληνισμός της Ρωσίας (μετά το 1919), της Μ. Ασίας (μετά το 1922), των Βαλκανίων και της Μέσης Ανατολής (ιδίως μετά το 1945). Ακολούθησε η εκδίωξη του ελληνισμού από την Κωνσταντινούπολη (1955) και την βόρειο Κύπρο (1974), ενώ σήμερα παρευρισκόμαστε μάρτυρες της αποσύνθεσης και της μαζικής φυγής του ελληνισμού της Βορείου Ηπείρου. (1).

 …Πράγματι, ο πυρήνας του ελληνικού ζητήματος θα πρέπει να αναζητηθεί στις ίδιες τις παθογένειες του ελληνικού κράτους που «δεν στάθηκε σε καμία φάση ικανό να προστατεύσει αποτελεσματικά τον ευρύτερο ελληνισμό και να αναστείλει τη συρρίκνωση ή τον αφανισμό του. […] Η αποδεδειγμένη ανικανότητα του ελληνικού κράτους να υπερασπίσει το ελληνικό έθνος –δηλαδή να επιτελέσει την κατ’ εξοχήν αποστολή του– συνιστά τον ανησυχητικότερο οιωνό για το μέλλον» (2). Και από τη στιγμή που έχει κλείσει ο κύκλος της εξωτερικής συρρίκνωσης, ακολουθεί αναπότρεπτα, εξαιτίας των δημογραφικών και οικονομικών παθογενειών του παρασιτικού καταναλωτικού προτύπου, η συρρίκνωση στο ίδιο το εσωτερικό του ελληνικού κράτους, «γιατί ήδη το ελληνικό κράτος βαθμηδόν φανερώνεται ανήμπορο να προστατεύσει ακόμα και το έθνος που βρίσκεται εντός των συνόρων του» (3). O παρασιτικός καταναλωτισμός έχει διαβρώσει όχι μόνο τις ελίτ της χώρας αλλά το ίδιο το λαϊκό σώμα σε αυξανόμενο βάθος και έκταση:

Ο κυριότερος αντίπαλος μιας εθνικής στρατηγικής δεν είναι άλλος από τον παρασιτικό καταναλωτισμό, ο οποίος σε ένα «φθίνον έθνος», όπως το ελληνικό, οδηγεί αναπόφευκτα στην υπερχρέωση. Ο όρος «παρασιτικός καταναλωτισμός» χρησιμοποιείται εδώ στην κυριολεξία του για να δηλώσει ότι η σημερινή Ελλάδα, όντας ανίκανη να παραγάγει η ίδια όσα καταναλώνει […] παρασιτεί, και μάλιστα σε διπλή κατεύθυνση: παρασιτεί στο εσωτερικό, που υποθηκεύει τους πόρους του μέλλοντος μετατρέποντάς τους σε τρέχοντα τοκοχρεολύσια, και παρασιτεί προς τα έξω, που έχει επίσης δανεισθεί υπέρογκα ποσά όχι για να κάνει επενδύσεις μελλοντικά καρποφόρες αλλά κυρίως για να πληρώσει με αυτά τεράστιες ποσότητες καταναλωτικών αγαθών, τις οποίες και πάλι εισήγαγε από το εξωτερικό (4).

 Ο μοναδικός τρόπος για να αποφευχθεί, έστω in extremis, η κατάρρευση είναι η αλλαγή του παραγωγικού, του εκπαιδευτικού και του κοινωνικού/δημογραφικού μοντέλου, δηλαδή ένας ενδογενής εκσυγχρονισμός, διαφορετικά θα ακολουθήσει η αδήριτη νέμεση της κατάρρευσης:

Αν ο Ελληνισμός θέλει να επιβιώσει ως διακεκριμένη ταυτότητα, το πρώτο που θα έπρεπε να κάμει θα ήταν να παράγει όσα τρώει. Δεν εννοώ διόλου κάποιαν οικονομική «αυτάρκεια» με την παλαιά έννοια, αλλά την απαλλαγή από την πολιτική και την πρακτική του παρασιτικού καταναλωτισμού. […] Ειδάλλως είναι αναπόφευκτη η πτώση στα κατώτερα σκαλιά του διεθνούς καταμερισμού της εργασίας, η καταχρέωση και η πολιτικοστρατιωτική εξάρτηση. … Η αναστροφή της απαιτεί γενναία παραγωγική προσπάθεια, προηγμένη τεχνογνωσία και ριζική θεσμική εξυγίανση, καθώς και ένα εκπαιδευτικό σύστημα εντελώς διαφορετικού επιπέδου (5).

… Η θεωρητική του απομάκρυνση από τις κυρίαρχες ιδεολογίες λειτούργησε ως όχημα για μια «ψυχρή», αποστασιοποιημένη και περισσότερο αντικειμενική θεώρηση των διεθνών σχέσεων και της θέσης του ελληνικού έθνους-κράτους στον κόσμο. Όποιος δεν διαθέτει επαρκή εσωτερική δυναμική δεν πρόκειται να διασωθεί από την «ευρωπαϊκή ενοποίηση»:

Έτσι τίθεται και πάλι, από άλλους δρόμους και με άλλες συντεταγμένες, το κλασσικό πρόβλημα της εθνικής επιβίωσης, το οποίο πολλοί πίστεψαν ότι θα λύσουν άνετα και πρόσχαρα με την «ευρωπαϊκή ενοποίηση»…. Όποιος δεν θέλει να συγχέει τις ευχές του με την πραγματικότητα οφείλει να διαπιστώσει ότι… το έθνος, ως βασική μονάδα πολιτικής συνομάδωσης και συνεπώς η επιβίωσή του ως εγγύηση της φυσικής και πολιτικοκοινωνικής επιβίωσης συγκεκριμένων ανθρώπων, διόλου δεν έχουν πρακτικά ξεπερασθεί ούτε σε ευρωπαϊκό ούτε σε παγκόσμιο επίπεδο (6).

Και προφανώς καμιά εσωτερική ανασυγκρότηση δεν είναι δυνατό να ευοδωθεί όσο διαιωνίζονται οι μηχανισμοί της δημογραφικής συρρίκνωσης:

...Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι από δεκαετίες ο Ελληνισμός βρίσκεται σε διαδικασία γεωπολιτικής συρρίκνωσης και γνωρίζουμε από τώρα με βεβαιότητα ότι μία τουλάχιστον συνιστώσα της συρρίκνωσης αυτής θα προεκταθεί περίπου ευθύγραμμα: η δημογραφική. Αυτό δεν μπορεί να μην έχει ορισμένες συνέπειες, όταν… η Τουρκία θα αριθμεί δεκαπλάσιους κατοίκους από την Ελλάδα… (7)

Βασισμένος στην αντικειμενική, κατά το δυνατόν, θεώρηση των μηχανισμών την παρακμής του ελλαδικού κράτους, καταλήγει στο προφανές συμπέρασμα πως ακόμα και εάν, μελλοντικά, τα εθνικά κράτη παύσουν να αποτελούν το προνομιακό όχημα της συνομάδωσης των ανθρώπων, η Ελλάδα κινδυνεύει με εθνική έκπτωση, πολύ πριν από τα υπόλοιπα έθνη-κράτη, γι’ αυτό και απειλείται με εθνικό ακρωτηριασμό:

Δεν είμαι «εθνικιστής», και δεν θα στενοχωριόμουν καθόλου αν με τη συναίνεση όλων καταλύονταν τα εθνικά σύνορα και οι εθνικοί στρατοί. Όμως είναι δύο πολύ διαφορετικά πράγματα η κατάργηση ενός εθνικού κράτους μαζί με όλα τα άλλα και η διάλυση ή ο ακρωτηριασμός του γιατί ένα γειτονικό κράτος είναι ισχυρότερο και επιθετικότερο (8).

Σε ό,τι αφορά στο ζήτημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η ένταξη σε αυτήν δεν είναι ικανή να αποτρέψει την εθνική μας παρακμή και τους κινδύνους που αυτή συνεπάγεται· αντίθετα, όπως κατεδείχθη από τις πρόσφατες περιπέτειές μας, η Ε.Ε. είναι ικανή για την πιο ανάλγητη κερδοσκοπική συμπεριφορά απέναντι στην Ελλάδα – την οποία είχε εν πολλοίς προβλέψει με εκπληκτική ευστοχία, έχοντας προ οφθαλμών τη στάση των Ευρωπαίων εταίρων έναντι της Ελλάδας, στη γιουγκοσλαβική κρίση, το Μακεδονικό και βέβαια στις ελληνοτουρκικές αντιθέσεις.

Ιδιαίτερα βαρύνουσες θα ήσαν οι συνέπειες, αν αυτή τη φορά σε… αντιπάλους μεταβάλλονταν μερικοί από τους σημαντικότερους εταίρους, στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Κοινότητας, οι οποίοι θα έκαναν (όπως είναι πιθανότατο ότι θα κάνουν) δύο πράγματα: αφ’ ενός θα αγνοούσαν ό,τι οι Έλληνες θεωρούν ως εθνικά τους δίκαια, υιοθετώντας στα αντίστοιχα ζητήματα είτε τη θέση των αντιπάλων της Ελλάδας είτε εν πάση περιπτώσει θέση σύμφωνη με τα δικά τους περιφερειακά συμφέροντα· και αφ’ ετέρου θα αρνούνταν να χρηματοδοτήσουν περαιτέρω τον ελληνικό παρασιτικό καταναλωτισμό, επιβάλλοντας στην ελληνική οικονομία αυστηρή δίαιτα εξυγιάνσεως και επαναφέροντας το ελληνικό βιοτικό επίπεδο στο ύψος που επιτρέπουν οι δυνατότητές της (9). […]

Βεβαίως, μία τέτοια νηφάλια διαπίστωση κάθε άλλο παρά πρέπει να οδηγήσει σε μία –διόλου νηφάλια– διάθεση αποκοπής από κάθε συμμαχία και κάθε είδους ένταξη σε υπερεθνικούς οργανισμούς. Αλλά…, μόνο μία ισχυρή (και στην ανάγκη αυτάρκης) Ελλάδα θα προσδώσει πολιτικό βάρος στην ευρωπαϊκή ένταξη, όντας σεβαστή στους εταίρους της… Ίσως να φαίνεται παράδοξο αλλά, στο πλαίσιο μιας τελεσφόρας και μακρόπνοης εθνικής πολιτικής, ο εξευρωπαϊσμός, και ο εκσυγχρονισμός γενικότερα, πρέπει να προχωρήσουν ακριβώς για να μπορεί μία κραταιωμένη Ελλάδα να μην είναι εξάρτημα ή μπαίγνιο της «Ευρώπης», για να είναι σε θέση, αν χρειασθεί, να τραβήξει τον δρόμο που θα της υπαγορεύσουν τα δικά της συμφέροντα, όταν αυτά συγκρουσθούν με εκείνα των Ευρωπαίων εταίρων της (10).

Παραπομπές

1. Π. Κονδύλης, «Γεωπολιτικές και στρατηγικές παράμετροι ενός ελληνοτουρκικού πολέμου», επίμετρο στην ελληνική έκδοση του Θεωρία του πολέμου, Θεμέλιο, 1997, σ. 384.
2. Π. Κονδύλης, «Γεωπολιτικές και στρατηγικές παράμετροι…», ό.π., σ. 385.
3. Π. Κονδύλης, «Γεωπολιτικές και στρατηγικές παράμετροι…», ό.π., σ. 385.
4. Π. Κονδύλης, «Γεωπολιτικές και στρατηγικές παράμετροι…», ό.π., σ. 385.
5. Π. Κονδύλης, Πλανητική…, ό.π., σ. 165.
6. Π. Κονδύλης, Πλανητική…, ό.π., σ. 165.
7. Απαντήσεις σε δέκα ερωτήματα του Σπύρου Κουτρούλη, στο Π. Κονδύλης, Το αόρατο χρονολόγιο της σκέψης, εκδόσεις Νεφέλη, Αθήνα 1998, σ. 142.
8. Απαντήσεις σε δέκα ερωτήματα του Σπύρου Κουτρούλη, όπ.π., σσ. 143-144.
9. Π. Κονδύλης, Πλανητική…, ό.π., σσ. 163-164.
10. Π. Κονδύλης, Πλανητική…, ό.π., σσ. 174-175.

Δημοσίευση από το νέο βιβλίο του Γιώργου Καραμπελιά, Παναγιώτης Κονδύλης:Μια διαδρομή, που κυκλοφορεί από τις Εναλλακτικές Εκδόσεις

https://www.huffingtonpost.gr/entry/otan-o-kondeles-eyrafe-yia-ta-ellenotoerkika-kai-yia-ten-moiraia-schese-ellenikoe-ethnoes-kai-elladikoe-kratoes_gr_5abca90de4b06409775d4bb6

Μου κρύβεις το μνημόνιο

Ο Αλέξης Τσίπρας θα είναι πάντα δίπλα στα λαϊκά στρώματα

Το μυρμήγκι και το business plan

Κάθε μέρα, ένα μικρό μυρμήγκι πήγαινε στη δουλειά του πολύ νωρίς και ξεκίναγε αμέσως να δουλεύει. Ήταν πολύ παραγωγικό και χαρούμενο.

Το αφεντικό του όμως το λιοντάρι, παραξενευόταν που το μυρμήγκι δούλευε χωρίς εποπτεία, και σκέφτηκε: «Αν το μυρμήγκι είναι τόσο παραγωγικό χωρίς εποπτεία, δεν θα ήταν ακόμη πιο παραγωγικό αν είχε κάποιον να τον επιβλέπει;»

Έτσι προσέλαβε μια κατσαρίδα, η οποία είχε μεγάλη πείρα σ’ αυτή τη θέση και μάλιστα έγραφε καταπληκτικές αναφορές.

Η πρώτη απόφαση που πήρε η κατσαρίδα ήταν η δημιουργία ενός συστήματος ελέγχου της προσέλευσης των εργαζομένων.

Επίσης χρειαζόταν έναν υπάλληλο για να τη βοηθάει στη συγγραφή και δακτυλογράφηση των αναφορών της. Γι’ αυτό προσέλαβε μια αράχνη για να τη βοηθάει με τις αναφορές και για να απαντάει στα τηλεφωνήματα.

Το λιοντάρι ήταν πάρα πολύ ευχαριστημένο από τις αναφορές της κατσαρίδας και της ζήτησε να δημιουργήσει γραφήματα που να δείχνουν το ρυθμό και τις τάσεις παραγωγής, ώστε να τα τις χρησιμοποιήσει στις συναντήσεις του Διοικητικού Συμβουλίου.

Έτσι η κατσαρίδα έπρεπε να αγοράσει έναν νέο ηλεκτρονικό υπολογιστή, ένα laser εκτυπωτή και γι’ αυτό προσέλαβε μια μύγα για να διευθύνει το τμήμα της τεχνολογίας.

Το μυρμήγκι που ήταν τόσο παραγωγικό και ήρεμο άρχισε να μισεί την πληθώρα της γραφειοκρατίας και των συναντήσεων που έτρωγαν τον περισσότερο από το χρόνο του και διαμαρτυρήθηκε. Μαθαίνοντας τις διαμαρτυρίες αυτές, το λιοντάρι κατέληξε στο συμπέρασμα ότι θα έπρεπε να ορίσει κάποιον υπεύθυνο στο τμήμα που εργαζόταν το μυρμήγκι.

Η θέση του υπευθύνου δόθηκε στον τζίτζικα, η πρώτη απόφαση του οποίου ήταν να αγοράσει καινούργια μοκέτα και καινούργια εργονομική πολυθρόνα για το γραφείο του.

Ο νέος υπεύθυνος του τμήματος, χρειάζονταν επίσης έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή και έναν βοηθό, τον οποίο έφερε από την προηγούμενη θέση του, για να τον βοηθήσει να δημιουργήσει ένα πλάνο εργασίας, στρατηγικού ελέγχου του προϋπολογισμού και βελτιστοποίησης του τμήματος.

Το τμήμα στο οποίο δούλευε το μυρμήγκι ήταν τώρα ένα θλιμμένο μέρος, όπου κανένας δεν γελούσε πια και όλοι ήταν αναστατωμένοι.

Τότε ο τζίτζικας έπεισε το αφεντικό (το λιοντάρι), ότι ήταν απολύτως απαραίτητο να γίνει μια έρευνα για το εργασιακό περιβάλλον του τμήματος

Κάνοντας μια επισκόπηση των αναφορών σχετικά με το τμήμα στο οποίο δούλευε το μυρμήγκι, το λιοντάρι παρατήρησε ότι η παραγωγικότητα είχε πέσει σε σχέση με παλιότερα.

Έτσι προσέλαβε την κουκουβάγια, μια επιφανή και πεφωτισμένη σύμβουλο, για να κάνει ένα λογιστικό έλεγχο και να προτείνει λύσεις

Η κουκουβάγια πέρασε τρεις μήνες στο τμήμα και κατέληξε με μια αναφορά πολλών τόμων που κατέληγε στο εξής: το τμήμα έχει υπερβολικό αριθμό προσωπικού!

Μαντέψτε ποιον απέλυσε πρώτο το λιοντάρι.

Το μυρμήγκι φυσικά, γιατί «παρουσίαζε έλλειψη κινήτρων και είχε αρνητική συμπεριφορά».
https://www.linkedin.com/pulse/%CF%84%CE%BF-%CE%BC%CF%85%CF%81%CE%BC%CE%AE%CE%B3%CE%BA%CE%B9-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-business-plan-petros-dasopoulos

Ούτε καν καπιταλισμό δεν έχουμε σήμερα

Τους τσακίσαμε

Επαναλαμβάνεται ως φάρσα

Eλλάς Ελλήνων Εισπρακτόρων

Κάποτε λέγαμε ότι το επάγγελμα του μέλλοντος είναι πυρηνικός φυσικός, αεροναυπηγός, προγραμματιστής Η/Υ κ.λπ. Ομως τα πράγματα άλλαξαν. Σεκιουριτάς, κούριερ, διανομέας φυλλαδίων, τηλεπωλητής, υπάλληλος εισπρακτικής εταιρείας: αυτές είναι σήμερα οι πιο ρεαλιστικές επαγγελματικές επιλογές για νέους και νέες με όρεξη για εργασία.

Ιδίως για τις εισπρακτικές εταιρείες, το μέλλον προοιωνίζεται λαμπρό. Αυτό φανερώνει και η πρόσφατη ομιλία του προέδρου της ΔΕΗ στην Επιτροπή Παραγωγής και Εμπορίου της Βουλής, ο οποίος ανέφερε: «Θα προσλάβουμε εταιρεία η οποία έχει μεγαλύτερη εξειδίκευση στο θέμα της συλλογής οφειλομένων και με διεθνή εμπειρία, που έχουν συστήματα δικά τους, που αναλύουν την πελατεία με βάση ιστορικά στοιχεία, έχουν λογισμικά με τα οποία αναλύουν την κατάσταση του κάθε πελάτη, με πολύ πιο σοφιστικέ μεθόδους».

Μετά τον σάλο που προκλήθηκε, ακολούθησαν καθησυχαστικές διευκρινίσεις: όχι, δεν πρόκειται να αναθέσουμε σε εισπρακτικές εταιρείες την είσπραξη των ληξιπρόθεσμων οφειλών, είπαν «πηγές της ΔΕΗ», απλώς οι ειδικοί θα βοηθήσουν την επιχείρηση στη διαδικασία είσπραξης.

Πήγε η καρδιά μας στη θέση της; Οχι ακριβώς, μια που αυτό το ζωτικό όργανο έχει μετατοπιστεί από τη θέση του εδώ και χρόνια. Πάντως, αφού οι μέθοδοι είσπραξης θα είναι «σοφιστικέ», δεν πρέπει ο νους μας να πάει στις αμερικανικές γκανγκστερικές ταινίες που μας δείχνουν τι παθαίνει όποιος δεν πληρώσει το εβδομαδιαίο τέλος προστασίας στη μαφία της γειτονιάς του.

Γι’ αρκετές δεκαετίες οι περισσότεροι πελάτες της ΔΕΗ πλήρωναν κανονικά τους λογαριασμούς τους. Το γεγονός ότι μέσα σε έναν μόνο χρόνο, το 2016, οι ληξιπρόθεσμες οφειλές σε ΔΕΗ, τράπεζες και Εφορία εξακοντίστηκαν στα ύψη δεν οφείλεται στη νοοτροπία του μπαταχτσή που ξαφνικά απέκτησαν οι Ελληνες. Η αλήθεια είναι πικρή και ευνόητη: ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος.

Μια σύγχρονη εισπρακτική εταιρεία δεν θυμίζει τους γραφικούς δοσατζήδες που γνωρίσαμε από τις ελληνικές κωμωδίες του ’60. «Η είσπραξη των ληξιπρόθεσμων είναι ένας διαρκής αγώνας» είπε ο κ. πρόεδρος. Επομένως εξίσου διαρκής θα είναι και η ζήτηση για χαμηλόμισθους τηλεφωνικούς ειδοποιητές που με κάθε νόμιμο μέσο θα πιέζουν τους κακοπληρωτές, θα τους ανακρίνουν, θα τους τρομοκρατούν με διαρκείς τηλεφωνικές οχλήσεις, οι οποίες αναιρούν το στερεότυπο «ο χρόνος είναι χρήμα».

Είναι πια καιρός να ιδρυθεί ένα πανεπιστημιακό τμήμα Ανωτάτης Εισπρακτικής όπου θα διδάσκεται η τέχνη όχι των πωλήσεων, αλλά των εισπράξεων.

Μαριάννα Τζιαντζή – https://www.efsyn.gr/arthro/ellas-ellinon-eispraktoron

Απολύουν τους γονείς και προσλαμβάνουν με τα μισά λεφτά τα παιδιά τους

Το φαινόμενο να απολύονται εργαζόμενοι ηλικίας 55-64 ετών για να γίνονται προσλήψεις με τον κατώτατο μισθό, καταγράφουν τα νέα στοιχεία της Στατιστικής Αρχής για την ανεργία στον ιδιωτικό τομέα.

Στη ηλικιακή ομάδα 55-64 ετών η ανεργία αυξάνεται σταθερά (19,3% το 2016 έναντι 16,5% το 2015), καθώς απολύονται εργαζόμενοι με κατά το πλείστον υψηλές αποδοχές για να προσληφθούν νέοι με τον κατώτατο μισθό.

Αλλά τι σημαίνει ότι οι επιχειρήσεις απολύουν μεγαλύτερους σε ηλικία εργαζόμενους για να προσλάβουν μικρότερους και κατά κύριο λόγο φθηνότερους;

Σημαίνει, με λίγα λόγια, ότι απολύονται οι γονείς που στοιχίζουν «ακριβά» και προσλαμβάνονται τα παιδιά τους με το μισό μισθό.

Σύμφωνα με τα συγκεντρωτικά στοιχεία της «Εργάνη» για το 2016, ενώ έγιναν 2.142.974 προσλήψεις, με το υπουργείο Εργασίας να κομπορρημονεί για «θετικό ισοζύγιο προσλήψεων κατά 136.260 νέες θέσεις εργασίας», την ίδια περίοδο έγιναν 2.006.714 απολύσεις!

Από τα τελευταία δεδομένα που περιλαμβάνονται στην καταγραφή για το μήνα Δεκέμβρη, προκύπτει ότι στις νέες συμβάσεις μισθωτής εργασίας που υπεγράφησαν μέσα στο 2016, το 60% ήταν προσλήψεις μερικής απασχόλησης και εκ περιτροπής εργασίας και μόλις το 40% ήταν προσλήψεις πλήρους απασχόλησης.

Μάλιστα, η κατάσταση είναι ακόμα χειρότερη, με δεδομένο ότι και από τις προσλήψεις με πλήρη απασχόληση, ένα μεγάλο μέρος τους είναι συμβάσεις ορισμένου χρόνου, δηλαδή εργασία με «ημερομηνία λήξης».

Ειδικότερα, μέσα στον περασμένο χρόνο έγιναν 2.142.974 προσλήψεις, εκ των οποίων μόνο οι 969.965 (40,11%) ήταν πλήρους απασχόλησης, 859.439 (45,26%) ήταν μερικής απασχόλησης και 313.570 (14,63%) ήταν εκ περιτροπής εργασία.

Εφιαλτικό παρόν και μέλλον

Τα κατασκευασμένα κριτήρια που χρησιμοποιούν, πολλά χρόνια τώρα, οι μηχανισμοί του κράτους και της Ε.Ε. για τη στατιστική καταγραφή της ανεργίας, μαζί με τις θέσεις μερικής απασχόλησης κυρίως μέσω των προγραμμάτων ΕΣΠΑ – ΟΑΕΔ (5μηνα, Voucher, ωφελούμενοι, «επιταγή εισόδου στην αγορά εργασίας», κλπ) και τις διακυμάνσεις στην απασχόληση, εξαιτίας κυρίως της εποχικότητας που παρουσιάζουν ορισμένοι κλάδοι, όπως ο Τουρισμός, δίνουν την ευκαιρία στις κυβερνήσεις των τελευταίων ετών και στη σημερινή να δημιουργήσουν εντυπώσεις για την αποτελεσματικότητα τάχα της πολιτικής της στην αύξηση της απασχόλησης.

Ωστόσο, η πραγματικότητα στην αγορά εργασίας και τα «υπόγεια ρεύματα» που έχουν διαμορφωθεί, αποτυπώνεται ανάγλυφα, στα τελευταία στοιχεία από το σύστημα «Εργάνη» που αποτυπώνει την κατίσχυση των προσλήψεων με προσωρινή, ελαστική και υποαμειβόμενη απασχόληση.

Σύμφωνα με το Eurofound (οργανισμός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ο οποίος ιδρύθηκε το 1975 και ασχολείται κυρίως με μελέτες των συνθηκών διαβίωσης και εργασίας), «οι συμβάσεις προσωρινής απασχόλησης προσφέρουν στις επιχειρήσεις το πλεονέκτημα του χαμηλότερου κόστους» καθώς «όταν μια προσωρινή σύμβαση δεν ανανεωθεί, το κόστος είναι πρακτικά μηδενικό, ενώ οι συμβάσεις εργασίας αορίστου χρόνου συνήθως έχουν σημαντικό κόστος λόγω της αποζημίωσης απόλυσης».

Μισή δουλειά, μισή ζωή για χιλιάδες νέους

«Η Ε.Ε. δεν καθορίζει δικαίωμα σε μόνιμες συμβάσεις». Αυτό απάντησε κυνικά η Ευρωπαϊκή Επιτροπή σε ερώτηση Έλληνα ευρωβουλευτή για τους εργαζόμενους στα «πεντάμηνα», που αναδείκνυε τις απαράδεκτες συνθήκες εργασίας, τα προβλήματά τους και το δικαίωμα σε μόνιμη και σταθερή δουλειά.

Την τελευταία εξαετία νομιμοποιήθηκαν και γενικεύθηκαν, μέσα από το μνημονιακό νομοθετικό οπλοστάσιο, οι μορφές ευέλικτης, ανειδίκευτης και ανασφάλιστης εργασίας, οι οποίες υλοποιούνται μέσω δήθεν πρακτικής εκπαίδευσης ή μαθητείας.

Τα προγράμματα κοινωφελούς εργασίας στο Δημόσιο, τα βάουτσερ στον ιδιωτικό τομέα, ήρθαν να ανακυκλώσουν την ανεργία υποκαθιστώντας ουσιαστικά τα επιδόματα, αλλά και τις παλαιές παροχές ενός υπό κατάρρευση κοινωνικού κράτους.

Παράλληλα, διευκολύνθηκαν τα καθεστώτα υπενοικίασης-δανεισμού-εργολαβικής παραχώρησης, ενώ η περιστασιακή και προσωρινού χαρακτήρα απασχόληση αποτελεί κανόνα για τα πιο παραγωγικά τμήματα του νεολαιίστικου δυναμικού.

Από τις «μίνι-δουλειές» στη Γερμανία, τα «συμβόλαια μηδενικών ωρών» στη Βρετανία ή τις λεγόμενες «εφημερίες» (on-call θέσεις, όπου κάποιος καλείται σε δουλειά μόνο όταν υπάρχει ανάγκη) στην Ολλανδία, οι νέοι σε όλη την Ευρώπη είναι αυτοί που χτυπιούνται περισσότερο από την επισφάλεια, εγκλωβισμένοι σε έναν κυκεώνα ελαστικής απασχόλησης, ανασφάλιστης εργασίας, φθηνών απολύσεων, αλλά και διαφοροποιημένων μισθών.

Η τάση μείωσης των μισθών και η επέκταση των ευέλικτων μορφών απασχόλησης στην αγορά εργασίας κάνουν ακόμα πιο επώδυνες για τους μελλοντικούς συνταξιούχους τις ανατροπές που γίνονται κάθε λίγο στο Ασφαλιστικό.

Και είναι φανερό ότι αν η μείωση των μισθών και η αύξηση της ευελιξίας οδηγούν μεγάλα τμήματα νέων να κατατάσσονται σήμερα στους φτωχούς, παρά το γεγονός ότι έχουν εργασία, αυτό σημαίνει ότι με τις νέες «προβλέψεις» του ασφαλιστικού, εκατοντάδες χιλιάδες, όταν τελειώνουν τον εργασιακό τους βίο, θα κατατάσσονται στους εξαθλιωμένους.

Προγράμματα ΟΑΕΔ καταπολέμησης… της εργασίας!

Προγράμματα ΟΑΕΔ, «επιταγές εισόδου» ή «voucher», «ωφελούμενοι», προγράμματα Απόκτησης Εργασιακής Εμπειρίας και «κοινωφελής εργασία», προσφέρουν ολιγόμηνη απασχόληση, με αντάλλαγμα εργασία χωρίς κανένα δικαίωμα, μισθούς κάτω από 500 ευρώ και μηδενικό κόστος για τον εργοδότη.

Ένα σύγχρονο σκλαβοπάζαρο, με θύματα τους νεοεισερχόμενους στην αγορά εργασίας, που επιδιώκει να εμπεδώσει σταδιακά, την ολοκληρωτική αποσύνθεση των εργασιακών σχέσεων.

Άμεσα ωφελούμενοι, για αρχή, ήταν οι επιχειρηματίες του ιδιωτικού τομέα που προσλάμβαναν αθρόα, αφού πρώτα έκαναν εκκαθαρίσεις, απολύοντας και οδηγώντας σε «εθελούσια» έξοδο, τους “καλά” αμειβόμενους υπαλλήλους.

Στη συνέχεια, οι «προσλήψεις» με αυτά τα χαρακτηριστικά, επεκτάθηκαν σε όλους τους τομείς του κράτους.

Σε δήμους, υπηρεσίες μέχρι και στην εκπαίδευση, έχουν κάνει εδώ και αρκετό καιρό την εμφάνισή τους εργαζόμενοι 5μηνης απασχόλησης μετατρέποντας το πολυπόθητο ΕΣΠΑ, σε πολιορκητικό κριό για την αντικατάσταση της μονιμότητας με την απόλυτη ευελιξία.

Η χρηματοδότηση των προγραμμάτων αυτών είναι από το ΕΣΠΑ. Εισάγεται επισήμως ο όρος «ΩΦΕΛΟΥΜΕΝΟΙ» και όχι εργαζόμενοι.

Οι ωφελούμενοι λοιπόν, «κατά παρέκκλιση της ισχύουσας νομοθεσίας», έχουν καθαρές ανώτατες αμοιβές «όχι μεγαλύτερες» από 490 ευρώ ή 19,6 ευρώ καθαρά την ημέρα όσοι είναι άνω των 25 ετών και 427 ευρώ μηνιαία ή 17 ευρώ την ημέρα για όσους είναι κάτω των 25 ετών.

Για όποιον έχει μάτια να δει και την τιμιότητα να πιστέψει στα μάτια του, τα ΕΣΠΑ και τα προγράμματα της Ε.Ε. («Πρωτοβουλία για την ανεργία των νέων», «Εγγύηση για τη νεολαία», «Συμμαχία για τη μαθητεία» κλπ) που προωθούνται δήθεν για την καταπολέμηση της ανεργίας, πέρα από το γεγονός ότι απαλλάσσουν εργοδότες και κράτος από οποιοδήποτε κόστος, οικοδομούν κομμάτι κομμάτι, το νέο μοντέλο εργαζομένου, της ελαστικής και υποαμειβόμενης απασχόλησης η οποία θα εναλλάσσεται με περιόδους ανεργίας.

Στόχοι; Η αύξηση της κερδοφορίας των επιχειρήσεων και η αποσυγκρότηση της εργατικής τάξης.

Χρήστος Κάτσικας – http://www.alfavita.gr/arthron/koinonia/apolyoyn-toys-goneis-kai-proslamvanoyn-me-ta-misa-lefta-ta-paidia-toys

Πώς πραγματικά γεννήθηκε η κρίση; Οι έξι μήνες που άλλαξαν τη ζωή μας

Δημοσιεύουμε ένα κείμενο προάγγελο του ντοκιμαντέρ «Εργαστήριο Ελλάδα»* για το ρόλο της κυβέρνησης Παπανδρέου, της Κεντρικής Τράπεζας της Ελλάδας και των Ευρωπαϊκών Αρχών.

του Γιάκομπο Μπρότζι–United Photo Press
(Άρθρο που εκδόθηκε στην Ιταλία από την scenarieconomici.it το Νοέμβριο του 2016 και από άλλες ανεξάρτητες ιστοσελίδες)

Η 4η Οκτωβρίου 2009, φαίνεται μια μέρα όπως όλες οι άλλες, μία νίκη όπως πολλές άλλες: ο νιοστός Παπανδρέου, διαδέχεται τον νιοστό Καραμανλή. Δύο οικογένειες, πολλαπλές δεκαετίες ενός έθνους: Ελλάδα. Και η ήπειρος στα Βόρεια της Κρήτης, δε θα είναι ποτέ πια η ίδια: Ευρώπη, η Φοινίκη πριγκίπισσα, αγαπημένη και λατρεμένη από τον Δία.

Πάνω από 2.555 μέρες «κρίσης», από το «κρίνω». «Διαχωρίζοντας» την ήρα από το στάρι.«Διαλέγοντας», «αποφασίζοντας». Και στις 8 Οκτωβρίου, η κυβέρνηση Παπανδρέου καταγγέλλει ότι ο προϋπολογισμός έχει παραποιηθεί: το δημοσιονομικό έλλειμμα είναι, στην πραγματικότητα, το διπλάσιο από αυτό που είχε προβλεφθεί από την κυβέρνηση Καραμανλή: το 12,7% ως ποσοστό του ΑΕΠ, όταν το Ευρωπαϊκό όριο είναι στο 3%. Στο τέλος του έτους, αναθεωρείται προς τα πάνω: 15,7% βρίσκοντας την εθνική οικονομία ήδη σε ύφεση. Η βόμβα έχει πυροδοτηθεί. Το λίκνο της Σκέψης, της Γλώσσας και της Δημοκρατίας και καθρέφτης της Δύσης καταλήγει στο στόχαστρο των οίκων αξιολόγησης πιστοληπτικής ικανότητας, πλέον όμηρος των μεγάλων διεθνών τραπεζών.

Κατά τη διάρκεια των πρώτων μηνών του 2010, τα δεκαετή ομόλογα απογειώνονται και ξεπερνούν το 12%, τα συμβόλαια ασφάλειας πιστωτικού κινδύνου εκτοξεύονται πάνω από τις 1000 μονάδες. Ο λόγος χρέος /ΑΕΠ, αναθεωρείται προς τα πάνω (115,1%) και το spread ξεπερνάει το κατώφλι των 800.

Το Ελληνικό κράτος είναι μια σχεδία σε ταραγμένη θάλασσα, μέσα σε έναν ανεμοστρόβιλο όλο και πιο υψηλών επιτοκίων, που το σπρώχνουν σε ένα χρηματοοικονομικό γκρεμό. Η Ελλάδα ζητάει βοήθεια.

23 Απριλίου 2010, λίγες μέρες μετά το πάγωμα των συντάξεων και την περικοπή των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων, ο Γεώργιος Παπανδρέου αναγγέλλει, από το λιμάνι της Μεγίστης το αίτημα για διεθνή βοήθεια. Με την υπογραφή του πρώτου μνημονίου θα καταφθάσουν 110 δισεκατομμύρια ευρώ (80 δις από τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης , 30 δις από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο) για τρία χρόνια. «Διαλέξαμε να σώσουμε τη χώρα», δηλώνει ο Υπουργός Οικονομικών Γιώργος Παπακωνσταντίνου.

Θα φροντίσει η Τρόικα, όχι φυσικά ο Ερυθρός Σταυρός. Μια κινητή δομή, η οποία θα επαληθεύει σε περιοδικές ανά τον χρόνο αποστολές, την ουσιαστική διεκπεραίωση των συμφωνημένων προγραμμάτων οικονομικής προσαρμογής. [1]

Για την επιβίωσή του το κράτος θα λαμβάνει ένα χαρτζιλίκι κάθε τρεις μήνες, αλλά μόνο και εφόσον έχει ελεγχθεί η εργασία κατ’οίκον.

«Τις οριστικές αποφάσεις σχετικά με τη χρηματοοικονομική βοήθεια και τις αιρεσιμότητες παίρνει η Ευρωομάδα (Ομάδα Συντονισμού των Υπουργών Οικονομικών των κρατών-μέλων της Ευροζώνης), η οποία αναλαμβάνει και την πολιτική ευθύνη των προγραμμάτων». [2]

Η Ελλάδα διοικείται και πλέον κινείται στο τούνελ της λιτότητας. Η μετάδοση επεκτείνεται γρήγορα στην Ιρλανδία και στην Πορτογαλία: άλλα προγράμματα στήριξης. Μετά, η κερδοσκοπία θα παρασύρει την Ισπανία και την Ιταλία. Η Κύπρος θα παραδοθεί το 2013.

Η επιδημία που ξέσπασε στην Ελλάδα θα φθάσει στο νησί, μαζί με τους «γιατρούς» της Κεντρικής Τράπεζας της Ευρώπης, με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

Οι θυσίες, η θεραπευτική αγωγή που δόθηκε στους λαούς της Ευρώπης σαν αποτελεσματική κατά του ιού της κρίσης, κόστισε τουλάχιστον 21 εκατομμύρια ανέργους. [3]

Αλλά τι συνέβη, πραγματικά τo διάστημα μεταξύ Οκτωβρίου 2009 και Απριλίου 2010;

Η Επιτροπή Αλήθειας Δημοσίου Χρέους [4], την οποία θέλησε σθεναρά η Ζωή Κωνσταντοπούλου και αποτελείται από οικονομολόγους , νομικούς σύμβουλους, δημοσιογράφους ,πραγματογνώμονες και επαγγελματίες εθνικού και διεθνούς κύρους , το εξηγεί στην προκαταρκτική έκθεση, η οποία ήρθε στην δημοσιότητα τον Ιούνιο του 2015, λίγες μέρες πριν το δημοψήφισμα: «Η νεοεκλεγμένη κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου αναθεώρησε προς τα πάνω, με τρόπο παράνομο, τόσο το δημοσιονομικό έλλειμμα όσο και το δημόσιο χρέος». [5]

Λίγο πριν τις εκλογές, στις 2 Οκτωβρίου 2009, η Εθνική Στατιστική Υπηρεσία έστειλε στην Ευρωπαϊκή Στατιστική Υπηρεσία Eurostat,τους προβλεπόμενους πίνακες κοινοποίησης χρέους και ελλείμματος, οι οποίοι περιείχαν τις νοσοκομειακές υποχρεώσεις: 2,3 δις ευρώ. Με τρόπο μαγικό, στις 21 Οκτωβρίου δημοσιεύεται ένα ποσό φουσκωμένο κατά 2,5 δις. Να που το σύνολο ανεβαίνει στα 4,8 δις με ρητή εντολή του τότε υπουργού Οικονομίας της κυβέρνησης ΠΑ.ΣΟ.Κ. Τον Απρίλιο του 2010, με βάση την «Τεχνική Έκθεση σχετικά με την αναθεώρηση των υποχρεώσεων των νοσοκομείων», που κοινοποιήθηκε από την κυβέρνηση, η Ευρωπαϊκή Στατιστική Υπηρεσία συμπεριλαμβάνει άλλο ένα ποσό ύψους 1,8 δις ευρώ. Απίστευτο: το αρχικό δημοσιονομικό έλλειμμα πριν τις εκλογές φτάνει τα 6,6 δις, αν και το Ελεγκτικό Συνέδριο είχε εγκρίνει μόνο ένα μέρος του (1,2 δις). «Τα 5,4 δις ευρώ των υποτιθέμενων αλλά αναπόδεικτων εξόδων, εκτίναξαν στα ύψη το δημοσιονομικό έλλειμμα του 2009 και το έλλειμμα των προηγούμενων ετών» [6]  σημειώνει η Επιτροπή.

Αλλά δεν τελειώνει εδώ: κυριολεκτικά σε μια μόνο νύχτα, το δημόσιο χρέος ανεβαίνει άλλα 18,2 δις ευρώ. Εκείνες τις ώρες διαλύεται το διοικητικό συμβούλιο της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας, έτσι ο πρόεδρός του είναι ελεύθερος να αναταξινομήσει με την εγγύηση της Ευρωπαϊκής Στατιστικής Υπηρεσίας, τις 17 ΔΕΚΟ (δημόσιες υπηρεσίες και οργανισμοί ) και να μεταφέρει τις υποχρεώσεις τους από τον τομέα των μη χρηματοπιστωτικών επιχειρήσεων στον τομέα της Γενικής Κυβέρνησης «παραβιάζοντας τα θεσμοθετικά κριτήρια για την ταξινόμηση των οικονομικών μονάδων στον τομέα της Γενικής Κυβέρνησης». [7]

Σύμφωνα με την επιτροπή των ειδικών, χάρη στα σύμφωνα ανταλλαγής swap, τα οποία είχαν συναφθεί με την αμερικανική χρηματοπιστωτική εταιρεία Goldman Sacks,η Εθνική Στατιστική Υπηρεσία, αύξησε το δημόσιο χρέος κατά 21 δις ευρώ κατανεμημένα την περίοδο 2006 ως 2009. Να πως το δημόσιο χρέος μεγενθύνθηκε αναδρομικά, παραβιάζοντας τους κανόνες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Εκτιμάται ότι το έλλειμμα του προϋπολογισμού του 2009 εκτινάχθηκε, συνολικά, από τις 6 ως τις 8 ποσοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ και το δημόσιο χρέος ανέβηκε στα 28 δις ευρώ.

Η Επιτροπή ολοκληρώνει: «η παραποίηση των στατιστικών στοιχείων συνδεόταν άμεσα με την δραματοποίηση του προϋπολογισμού και του δημοσίου χρέους, με τρόπο ώστε η ελληνική, ευρωπαϊκή και διεθνής κοινή γνώμη, να πειστεί να υποστηρίξει τα λεγόμενα «μέτρα διάσωσης» της ελληνικής οικονομίας του 2010, με όλους τους αυστηρούς όρους (αιρεσιμότητες) για τον πληθυσμό της χώρας.

Tα ευρωπαϊκά Κοινοβούλια ψήφισαν υπέρ της «διάσωσης» της Ελλάδας, βασιζόμενα σε παραποιημένα στατιστικά στοιχεία. Οι συχνές δηλώσεις για επιδείνωση της κατάστασης , ευνόησαν την κερδοσκοπία στα συμβόλαια ασφάλισης πιστωτικού κινδύνου του ελληνικού κράτους και, κατά συνέπεια μεγένθυναν κατά τρόπο υπερδιάστατο και μη διαχειρίσιμο, τα επιτόκια που ζητούνταν για την ανανέωση των ελληνικών ομόλογων τα οποία βρίσκονταν κοντά στην ημερομηνία λήξης».[8]

«Η Τράπεζα της Ελλάδας είχε επίγνωση της αρνητικής δημοσιονομικής κατάστασης της χώρας, γιατί διευκόλυνε την κερδοσκοπία;» [9] ρωτάει η Ελληνίδα βουλευτής Βάσω Παπανδρέου και πρώην Ευρωπαία Επίτροπος, πρόεδρος της Επιτροπής Οικονομικών Υποθέσεων κατά τη διάρκεια εξεταστικής επιτροπής, η οποία δημοσιεύθηκε στο Financial Times.

Είναι η Κεντρική Τράπεζα της Ελλάδος (ανεξάρτητη από την κυβέρνηση -όπως ορίζει η Συνθήκη του Μάαστριχτ- μέρος του Ευρωσυστήματος, η οποία λογοδοτεί στην Κεντρική Τράπεζα της Ευρώπης) υπό τη διοίκηση του Γεωργίου Προβόπουλου από το 2008 ως το 2014, η οποία ηγείται της δευτερογενούς αγοράς τίτλων ΗΔΑΤ, εκεί που διαπραγματεύονται οι τίτλοι και εκεί όπου καθορίζονται οι τιμές των επιτοκίων και, κατά συνέπεια, το κόστος του καθαρού δανεισμού του κράτους. Είναι η Ελληνική Κεντρική Τράπεζα που θέτει τους όρους του παιχνιδιού.

Και αμέσως μετά τις εκλογές του 2009 τους αλλάζει, «τροποποιεί την περίοδο της ρύθμισης των συναλλαγών από τις 3 στις 10 μέρες, εξαλείφοντας κάθε ποινή. Μια χαρακτηριστική παρέμβαση της χρηματιστηριακής αγοράς, έτσι ώστε να δοθεί η μέγιστη ελευθερία στους επενδυτές, παραχωρώντας τους τη δυνατότητα πώλησης με έκπτωση, για μια χρονική περίοδο πολύ παρατεταμένη στο χρόνο. Είναι μία στάση κερδοσκοπίας και γι’ αυτό το λόγο, συνήθως απαγορευμένη», εξηγεί ο Μανφρέντι Ντι Λέο, οικονομολόγος του Πανεπιστημίου 3 της Ρώμης, συγγραφέας μιας μελέτης, σχετικής με το θέμα. [10]

Και προσθέτει:«Η κρίση εκδηλώνεται σαν μια κατάρρευση των τιμών των ελληνικών χρεωστικών τίτλων: μέσα σε λίγους μήνες το επιτόκιο ανεβαίνει στον ουρανό με πρωτόγνωρους ρυθμούς, στην ουσία σαν αποτέλεσμα μιας κερδοσκοπικής ενέργειας χωρίς φρένα, η οποία δεν θα ήταν ποτέ εφικτή σε μία οργανωμένη αγορά αλλά που έγινε πραγματοποιήσιμη με την ιδιαίτερη παρέμβαση της Ελληνικής Κεντρικής Τράπεζας». [11]

Μετά την εξεταστική επιτροπή της Βάσως Παπανδρέου, η Κεντρική Τράπεζα της Ελλάδας, παραδέχεται την εισαγωγή αλλαγών στη δομή της αγοράς αλλά τις δικαιολογεί σαν απλά τεχνικά ζητήματα, το Financial Times τις παρουσιάζει αμυδρά, ως «τυχαία συνδρομή» στην κερδοσκοπία. [12]

Τον Απρίλιο του 2010, η Τράπεζα της Ελλάδας επαναφέρει τους αρχικούς κανόνες της ΗΔΑΤ, εισάγει την απαγόρευση της ανοικτής πώλησης τίτλων και ποινές για όποιον πραγματοποιήσει πράξεις πώλησης. [13] Η Ελλάδα έχει μπει, πλέον, στο μηχανισμό στήριξης [14], δεσμευμένη στους διεθνείς θεσμούς.Το πρώτο μνημόνιο έρχεται τον Μάιο. Τότε μόνο η Τράπεζα της Ελλάδας, αφοπλίζει την κερδοσκοπία. [15]

Ο Ντε Λέο, σημειώνει: «Μετά την υπογραφή του μνημονίου από την κυβέρνηση Παπανδρέου, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, μοναδική εκδότης του ευρώ, δέχεται πράξεις κύριας αναχρηματοδότησης ελληνικών τίτλων, ανεξαρτήτως από την αξιολόγηση που τους χαρακτηρίζουν . Αν το είχε κάνει πριν, θα είχε σπρώξει τις τράπεζες στην αναδοχή χρεωστικών τίτλων και αυτό θα είχε φτιάξει ένα ανάχωμα για την πτώση των τιμών που σημειωνόταν. Η Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα αποδεικνύει ότι έχει την εξουσία να κάνει τέτοια πράγματα, γιατί τα κάνει. Μετά το Μάιο του 2010, δημοσιεύει ένα πρόγραμμα αγοράς τίτλων του δημοσίου χρέους στην δευτερογενή αγορά και καταφέρνει να παγώσει το τρέξιμο των spread στην Ευρώπη αγοράζοντας, κυρίως ελληνικούς, ιρλανδικούς και πορτογαλικούς τίτλους.

Η Κεντρική Τράπεζα της Ευρώπης με τις αγορές της, ορίζει το επιτόκιο του ελληνικού δημοσίου χρέους ως αντιδραστικό στοιχείο στα πολιτικά γεγονότα: ένα τελευταίο παράδειγμα; Οι τράπεζες που αναγκάστηκαν να κλείσουν με τους Έλληνες να κάνουν ουρές στις αυτόματες ταμειακές μηχανές λίγο πριν το δημοψήφισμα της 5 Ιουλίου 2015. [16]

Οκτώβριος 2009 -Απρίλιος 2010, έξι σημαντικοί μήνες: Η καινούργια κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου παραποιεί προς τα πάνω τον προϋπολογισμό, στέλνοντας σε παραλήρημα τις αγορές και ευνοώντας τη διεθνή κερδοσκοπία στους χρεωστικούς τίτλους του ελληνικού δημοσίου και η Tράπεζα της Ελλάδας, με διοικητή το Γεώργιο Προβόπουλο, την κάνει εφικτή με το να την καθιστά ενεργή και προσωρινά συστηματική, καταργώντας τις ρυθμίσεις στην αγορά των ελληνικών δημοσίων τίτλων.

Ιδού πώς κατέφθασε η Τρόικα, ιδού πώς το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο αποβιβάστηκε στην Ευρώπη για πρώτη φορά.Τώρα, πιθανώς να είναι πιο ξεκάθαρο εκείνο το οικονομικό, πολιτικό και γεωπολιτικό πλάνο, το οποίο προώθησαν ορισμένες ατλαντικές ελίτ σε αρμονία με τους Ευρωπαίους ομόλογους. Παγκοσμιοποίηση της αγοράς σύμφωνα με τo Washington Consensus. [17]

Στην ήπειρο στα βόρεια της Κρήτης, το σχέδιο Διεθνή Επιχείρηση, έχει στο τιμόνι την Γερμανία, η οποία έχει στην κατοχή της όλα τα προνόμια αλλά όχι και το copyright.

Το πειραματόζωο, ο ελληνικός λαός, δεν είχε ποτέ διαφυγή: ήταν το προεπιλεγμένο θύμα για να σταλεί στο εργαστήριο και να πυροδοτήσει το ντόμινο και να χαράξει τον δρόμο. Αυξανόμενοι φόροι, ελεύθερη πτώση των μισθών, περικοπές στις συντάξεις και στις δημόσιες παροχές.

Στην γη του Σωκράτη, του Αριστοτέλη και του Πλάτωνα, σήμερα η ανεργία έφτασε το 28% και το 44% για τους νέους [18].Τα αγαθά και οι δημόσιες υπηρεσίες ξεπουλιούνται στις δημοπρασίες. Με τον ίδιο τρόπο, ακριβώς, όπως ξεπουλιούνται τα σπίτια των πολιτών που δεν μπορούν να πληρώσουν, πια, τις οφειλές τους. [19]

Και ελάχιστοι κερδίζουν χρήματα και εξουσία: οι μεγάλες τράπεζες και οι πολυεθνικές.

2009-2016 : Επτά χρόνια, επτά αργά χρόνια και τρία μνημόνια. Συμφωνίες, που σύμφωνα με το μεγάλο συνταγματολόγο Γεώργιο Κασιμάτη, μέλος της Επιτροπής Αλήθειας του Δημόσιου Χρέους, δεν είναι έγκυρες. «Όχι μόνο επειδή δεν τήρησαν το Ελληνικό Σύνταγμα αλλά ούτε το Διεθνές Δίκαιο και, κατά συνέπεια,το Ευρωπαϊκό Δίκαιο, αν λάβουμε υπόψη μας ότι μία συμφωνία έχει ισχύ μόνο και εφόσον είναι επικυρωμένη, άρα και αναγνωρισμένη από το διεθνές δίκαιο. Αυτό δε συνέβη».

Η δανειακή συμφωνία του 2012, πέρασε από τη Βουλή σαν ένα απλό σχέδιο νόμου, άρα και αυτό είναι εκτός των κανόνων, δεν είναι μια επικύρωση. Για αυτόν το λόγο όλες οι δανειακές συμβάσεις που υπογράφτηκαν και όλοι οι κανόνες που δόθηκαν, δεν έχουν νομική ισχύ. Αυτές οι συμφωνίες έχουν και άλλη μία ουσιαστική ανικανότητα. Επιβάλλουν περιορισμούς οι οποίοι παραβιάζουν το Διεθνές Δίκαιο, γιατί μηδενίζουν την κυριαρχία μας. Η Ελλάδα, με αντάλλαγμα τα δάνεια, παραχωρεί το σύνολο της εθνικής της περιουσίας.

Τα μνημόνια αναγκάζουν τη χώρα σε ένα πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων που γίνεται η μοναδική εφαρμόσιμη οικονομική πολιτική. Ένα πρόγραμμα το οποίο, εκ των πραγμάτων , αλλάζει τις υπάρχουσες σχέσεις της κοινωνίας.

Για να κάνει οποιαδήποτε άλλη κίνηση, η Ελλάδα έχει ανάγκη την άδεια των Βρυξελών. [20]

Ο ιός της κρίσης που εμβλήθηκε στην Ελλάδα το 2009, εξαπλώθηκε και σε άλλες χώρες της ευρωζώνης αλλάζοντας όλο και κάποιο θεσμικό πλαίσιο του κοινού μας οίκου, της Ευρώπης.

Ο Μανφρέντι Ντι Λέο ισχυρίζεται: «Οι γνωστές «αγορές» είναι στην πραγματικότητα οι τράπεζες και πίσω από τον τρόπο συμπεριφοράς των τραπεζών βρίσκονται οι κεντρικές τράπεζες. Είναι δύσκολο να φανταστούμε ότι μια χρηματοοικονομική κρίση αυτού του μεγέθους και βαρύτητας , θα μπορούσε να υλοποιηθεί χωρίς τον ενεργό ρόλο της Κεντρικής Τράπεζας της Ευρώπης».

Κράτη, τα οποία έχουν επίπεδα δημοσίου χρέους, εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους, Ελλάδα, Πορτογαλία , Ιρλανδία , Ιταλία και Ισπανία [21] συνάντησαν ακριβώς τον ίδιο τύπο προβλήματος: μια ξαφνική αύξηση του επιτοκίου του δημοσίου χρέους.

Αυτό σημαίνει ότι δεν είναι τόσο σημαντικό το επίπεδο του χρέους που έχει συσσωρευτεί, όσο οι όροι υπό τους οποίους το χρέος συντάχτηκε και αυτοί οι όροι εξαρτώνται από τη στάση της Νομισματικής Αρχής. Η Κεντρική Τράπεζα έχει πλέον εισάγει μία αρχή: η οικονομική της στήριξη (η οποία διασφαλίζει τη χρηματοοικονομική σταθερότητα όλων των κρατών της Ευρωζώνης) υφίσταται σε πολιτικές οδηγίες. Η Ευρωπαϊκή Νομισματική Αρχή είναι ρητά διαθέσιμη να υποστηρίξει το δημόσιο χρέος ενός οποιουδήποτε κράτους , με τον όρο, όμως, ότι το συγκεκριμένο κράτος θα δεχθεί να ακολουθήσει οδηγίες οικονομικής πολιτικής που η ίδια η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα θα του υποδείξει. Και η βοήθεια προσφέρθηκε μονάχα μετά την υπογραφή ενός μνημονίου.

Ήταν πολύ ξεκάθαρος ο διευθυντής του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (ΕΜΣ -μέχρι σήμερα ο βασικός πιστωτής της Ελλάδας [22]) Κλάους Ρέγκλινγκ, όσον αφορά στο βαθμό βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους. «Εξαρτάται από τις μεταρρυθμίσεις που θα κάνει η Ελλάδα. Αν κάνει μεταρρυθμίσεις, το δημόσιο χρέος της, θα είναι βιώσιμο. Αν δεν κάνει μεταρρυθμίσεις, δε θα είναι πλέον βιώσιμο». [23]

Το 2009 είναι, πλέον, μακρινό, ενώ ο πρώην αρχηγός της κυβέρνησης Γεώργιος Παπανδρέου, δίνει κερδοφόρες διαλέξεις ανά τον κόσμο κάνοντας μαθήματα «δημοκρατίας»[24] και ο πρώην διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας Γεώργιος Προβόπουλος, είναι στην διοίκηση της Eurobank Βουλγαρίας [25], ο ελληνικός λαός υποφέρει στον έβδομο χρόνο λιτότητας , προδομένος, πάλι, από νέους εμπόρους ελπίδας.

Σε αυτό το μικρό, μεγάλο κράτος των 11 εκατομμυρίων κατοίκων, τέσσερα εκατομμύρια ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, τρία εκατομμύρια δεν έχουν πρόσβαση στην ιατρική περίθαλψη [26] αφού είναι αλληλένδετη με την εργασία που, πλέον, δεν έχουν. Ένας Έλληνας στους έξι έχει εισόδημα της τάξης των 180 ευρώ το μήνα. 1.647,703 άνθρωποι ζουν υπό το κατώτατο όριο φτώχειας (το 15% του πληθυσμού) [27].

Και όμως, το 1% των Ελλήνων κατέχει το 56,1% του πλούτου [28]. Όχι μόνο κρίση, τη λένε και παγκοσμιοποίηση.

Είναι ένας ιός που σκοτώνει σιωπηλά. Τυχαία συναντάμε τον Παναγιώτη, είναι πολύ ταραγμένος και θέλει να ξεσπάσει. «Σήμερα έχασα έναν παιδικό μου φίλο, μια καρδιακή προσβολή τον πήρε μακριά μας. Δεν κάπνιζε, δεν έπινε, δεν ήταν υπέρβαρος. Το άγχος που δεν εκδηλώνεται είναι το χειρότερο. Μας σκοτώνει σιγά σιγά.

Εμείς, οι σαραντάχρονοι, είμαστε οι πιο εκτεθειμένοι. Είμαστε η γενιά στο μέγιστο βαθμό εμπειρίας σε συνδυασμό με την απαραίτητη ενέργεια για να δουλεύουμε πολύ. Όμως , αισθανόμαστε πολύ μεγάλοι και άχρηστοι μόνο και μόνο επειδή η κοινωνία μας, μας κάνει να αισθανόμαστε έτσι. Αλλά υπάρχουν ακόμα μερικοί από εμάς που δεν τους κάνουμε την χάρη και προσπαθούμε να αντιδράσουμε». Κατά τη γνώμη του Παναγιώτη , καθηγητή Ιταλικών σε φροντιστήριο της Αθήνας, οι Έλληνες που θέλουν να μάθουν Ιταλικά χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: «η πρώτη κατηγορία είναι οι ενήλικες που θέλουν ένα εφόδιο παραπάνω για να αντιμετωπίσουν την αγορά εργασίας, γιατί το να μάθουν μία τρίτη γλώσσα θα μπορούσε να τους είναι πολύ χρήσιμο. Θα μπορούσε. Μερικοί από αυτούς φεύγουν για σεζόν στα νησιά. Για έξι, επτά μήνες ή λιγότερο, δουλεύουν υπό συνθήκες όχι πάντα ιδανικές, χωρίς ρεπό για όλη την σεζόν και σε ανταγωνισμό με νέους από την Ανατολική Ευρώπη.

Η δεύτερη κατηγορία ενήλικων μαθητών είναι η κατηγορία που απλά έχει όρεξη μάθησης. Για τον εαυτό τους, για να αισθανθούν λιγότερο χαζοί, λιγότερο άχρηστοι, για να «τεστάρουν» τον εαυτό τους και τα όρια τους. Όλοι, πραγματικά όλοι, αισθάνονται βλάκες και μου το λένε ξεκάθαρα, μειώνοντας έτσι και άλλο τον εαυτό τους. Αλλά δεν είναι καθόλου βλάκες στην πραγματικότητα». [29]

Ενώ παραπάνω από το 95% των πόρων που προορίζονταν για τη διάσωση της Ελλάδας , κατέληξαν στις τσέπες μεγάλων εθνικών και διεθνών τραπεζών [30], η ήπειρος στα Βόρεια της Κρήτης , είναι, πλέον, μια γιγαντιαία αγορά κατοικημένη από εκατομμύρια αριθμούς , κάποτε Άνθρωποι. Η Ευρώπη, η Φοινίκη πριγκίπισσα που αγαπήθηκε και λατρεύτηκε από το Δία, κατάντησε μια ολογραφική λωρίδα, ενός ιδιωτικού χαρτονομίσματος.

«Η Ελλάδα είναι το καλύτερο παράδειγμα: αυτό που αποφάσισε και εφάρμοσε, είναι το καλύτερο σήμα, ότι το ευρώ, ως μέσο διαρθρωτικής μεταρρύθμισης, λειτουργεί »γράφει ο Μάριο Μόντι, πρώην διεθνής σύμβουλος της Goldman Sacks, πρώην Ευρωπαίος Επίτροπος και πρώην πρωθυπουργός της Ιταλίας στο Financial Times [31].

Να γιατί το «Εργαστήριο Ελλάδα», να γιατί η κρίση μας. Οι λαοί της Ευρώπης είναι θύματα ενός συστήματος.

Για να βρούμε ομαδική λύτρωση πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε.

Και να σκεφτούμε ότι, όταν ένα κράτος εκδίδει, ελέγχει και ξοδεύει το δικό του νόμισμα, έχοντας χρέος μόνο με τη δημόσια κεντρική τράπεζά του, δηλαδή με τον εαυτό του και με το εθνικό του νόμισμα, δεν έχει τίποτα να φοβηθεί.

Θα είναι ένα κράτος εμβολιασμένο κατά του φιλελευθερικού ιού της κρίσης, ικανό να κάνει ανεξάρτητες, δημοκρατικές και εθνικές επιλογές, ανάλογα με τις ανάγκες του και τη θέληση του λαού.
«Στην Αθήνα πράττουμε έτσι. Εδώ η κυβέρνησή μας ευνοεί τους πολλούς και όχι τους λίγους και για αυτό ονομάζεται δημοκρατία» – Θουκυδίδης. [32]

---

* Το «Εργαστήριο Ελλάδα» είναι ένα ντοκιμαντέρ ανεξάρτητης παραγωγής , που θα προβληθεί την Άνοιξη του 2017. Ένα ταξίδι που διανύει τη μακρινή και κοντινή Ελληνική ιστορία :από τον Ψυχρό Πόλεμο και την διαδικασία ενοποίησης της Ευρώπης, ως τη σημερινή οικονομική κρίση.
Ένα ντοκιμαντέρ Ιστορίας και πολλών ιστοριών. Η καθημερινή ζωή στο επίκεντρο του εφαρμοσμένου φιλελευθερισμού, το πρώτο δυτικό κράτος όπου η φτώχεια επιβλήθηκε χάρη στον εξωτερικό δεσμό.

Ένα οδοιπορικό γενεών, για να εγκαταλειφθεί το αιώνιο Παρόν και να επινοηθεί ένα Μέλλον σε ανθρώπινα μέτρα.

Το έργο είναι ολοκληρωτικά αυτοχρηματοδοτούμενο. Το συντακτικό προσωπικό του Voxpopuli.xyz , αποτελείται εξ ολοκλήρου από εθελοντές. Το «Εργαστήριο Ελλάδα» θα δημοσιευθεί και θα διατεθεί δωρεάν, αρχικά στο διαδίκτυο.

[1] http://eur-lex.europa.eu/legal-content/IT/TXT/PDF/?uri=CELEX:32013R0472&from=IT
[2] http://www.europarl.europa.eu/sides/getDoc.do?pubRef=-//EP//TEXT+REPORT+A7-2014-0149+0+DOC+XML+V0//IT
[3] Eurostat –  Febbraio 2016
[4]  http://www.hellenicparliament.gr/UserFiles/f3c70a23-7696-49db-9148-f24dce6a27c8/Report_web.pdf
[5] όπως πιο πάνω
[6] όπως πιο πάνω
[7] όπως πιο πάνω
[8] όπως πιο πάνω
[9] https://www.ft.com/content/78990cbc-634a-11df-99a5-00144feab49a
[10] Manfredi De Leo, LA CRISI DEL DEBITO PUBBLICO: IL CASO GRECO NEL CONTESTO EUROPEO
[11] Συνέντευξη για το ντοκιμαντέρ Ελλάδα , Απρίλιος 2016
[12] http://ftalphaville.ft.com//2010/07/19/289111/frozen-in-the-greek-repo-markets/
[13] Manfredi De Leo, LA CRISI DEL DEBITO PUBBLICO: IL CASO GRECO NEL CONTESTO EUROPEO
[14] http://www.primeminister.gov.gr/english/2010/04/14/eurogroups-decision-prime-ministers-statement/
[15] Manfredi De Leo, LA CRISI DEL DEBITO PUBBLICO: IL CASO GRECO NEL CONTESTO EUROPEO
[16]  Συνέντευξη για το Εργαστήριο Ελλάδα , Απρίλιος 2016
[17] https://en.wikipedia.org/wiki/Washington_Consensus
[18]http://www.ilsole24ore.com/art/mondo/2016-10-10/un-paese-che-si-sente-svendita-080842.shtml?uuid=ADaLnvVB – http://www.dire.it/09-07-2016/64151-in-grecia-i-poveri-aumentano-anche-nel-ceto-medio/
[19] http://www.rainews.it/dl/rainews/media/Crisi-greca-prime-case-pignorate-e-vendute-all-asta-2dc9b15a-bae4-41f8-ae74-0493a0144e30.html
[20] Συνέντευξη για το Εργαστήριο Ελλάδα, Μάρτιος 2015
[21] https://it.wikipedia.org/wiki/Dati_macroeconomici_dei_Paesi_dell%27UEM
[22]http://www.ilsole24ore.com/art/mondo/2016-05-25/grecia-accordo-eurogruppo-fmi-riduzione-debito-via-libera-103-miliardi-aiuti-072136.shtml?uuid=ADyvc1O&refresh_ce=1 [Από τον Ιούλιο του 2012, το European Stability Mechanism (ESM)αντικατέστησε το European Financial Stability Facility (EFSF)].
[23] Συνέντευξη για το Εργαστήριο Ελλάδα, Απρίλιος 2016
[24] https://www.ted.com/talks/george_papandreou_imagine_a_european_democracy_without_borders?language=it
[25] http://www.grreporter.info/en/former_governor_greek_central_bank_becomes_head_bulgarian_postbank/13393
[26]  http://www.dire.it/09-07-2016/64151-in-grecia-i-poveri-aumentano-anche-nel-ceto-medio/
[27]  http://www.ilfattoquotidiano.it/2016/06/09/grecia-il-15-della-popolazione-sotto-la-soglia-di-poverta-in-5-anni-perso-un-terzo-del-potere-dacquisto/2813373/
[28]  http://www.grreporter.info/en/1_greeks_hold_561_greece%E2%80%99s_wealth/11833
[29] Συνέντευξη για το Εργαστήριο Ελλάδα, Νοέμβριος 2016
[30]  https://www.thepressproject.gr/details_en.php?aid=94043
[31] https://www.ft.com/content/41e92410-ea24-11e0-b997-00144feab49a
[32] Μονόλογος του Περικλή.

Πώς πραγματικά γεννήθηκε η κρίση; Οι έξι μήνες που άλλαξαν τη ζωή μας

10 χρόνια Wikileaks

Το Wikileaks δημοσίευσε μέσα σε 10 χρόνια περισσότερα απόρρητα έγγραφα από ότι όλα τα άλλα ΜΜΕ μαζί από την ίδρυση της ερευνητικής δημοσιογραφίας μέχρι σήμερα. Πάνω από 10 εκατομμύρια έγγραφα, πάνω από δέκα δισεκατομμύρια λέξεις άκρως εμπιστευτικών ντοκουμέντων.

Η ίδρυσή του και το μοντέλο λειτουργίας του προκάλεσε στην αρχή τον θαυμασμό των διεθνών ΜΜΕ -που το είδαν ως ουσιαστική πηγή ρεπορτάζ- αλλά σύντομα το αντιμετώπισαν ως εχθρικό μέσο. Ο Julian Assange, ο ιδρυτής τους και εμβληματικός του ηγέτης, πολεμήθηκε όχι μόνο από τις κυβερνήσεις που εξέθετε αλλά και τα διεθνή συστημικά ΜΜΕ που είχαν, έχουν και θα έχουν σχέσεις με αυτές τις κυβερνήεις. Σήμερα βρίσκεται επί 4 χρόνια έγκλειστος στην πρεσβεία του Εκουαδόρ στο Λονδίνο, σε ένα μικρό δωμάτιο χωρίς τη δυνατότητα να δει το φως του ήλιου.

Μέχρι το 2012 το Wikileaks συνεργαζόταν με ΜΜΕ από όλο τον κόσμο που αναλάμβαναν την δημοσιογραφική επεξεργασία των ντοκουμέντων και τον τρόπο δημοσίευσής τους. Από το ’12 και μετά όμως -και μετά από μια σύγκρουση του Wikileaks με τους New York Times και τη Guardian- αυτό άλλαξε και πλέον το δημοσιογραφικό του δόγμα είναι «όλα στο φώς». Πλέον οι συνεργάτες του Wikileaks έχουν πρόσβαση στο υλικό αλλά δεν έχουν αποκλειστικότητες και δημοσιεύουν τα ρεπορτάζ τους όταν ο πλήρης φάκελος δίνεται στη δημοσιότητα….
… η συνέχεια ΕΔΩ

«Ο επαναστάτης»: μια ιστορία ανυπακοής

Μια πολύ ενδιαφέρουσα ταινία που υιοθετεί το βλέμμα των «κάτω», των φτωχών και καταπιεσμένων.

Ξέραμε την ταινία «Ο Μισισιπής καίγεται»· τώρα γνωρίζουμε τον Μισισιπή που αντιστέκεται.

H ταινία Free State of Jones (παίζέται στις ελληνικές αίθουσες με τον τίτλο: «Ο επαναστάτης») αφηγείται την πραγματική ιστορία του Νιούτον Νάιτ, ενός φτωχού λευκού αγρότη του Μισισιπή, που λιποτάκτησε από το στρατό των Νοτίων το 1862, στον δεύτερο χρόνο του Εμφύλιου Πολέμου. Στη συνέχεια ο Νάιτ κήρυξε αντάρτικο ενάντια στην ίδια τη χώρα του συμμαχώντας με φτωχούς λευκούς αγρότες και με δραπέτες δούλους. Πρόκειται για μια από τις άγνωστες σελίδες της αμερικανικής ιστορίας, αφού την εποχή που γραφόταν το σενάριο μόνο τέσσερα βιβλία είχαν εκδοθεί για τον Νάιτ (σήμερα έχουν γίνει έξι).

Εξαρχής διευκρινίζεται ότι oι Νότιοι δεν πολεμούσαν για «της πατρίδας της τιμής» αλλά για να παραμείνουν οι πλούσιοι του Νότου πλούσιοι. Ήταν ο «πόλεμος για το βαμβάκι». Σύμφωνα με το «Νόμο των Είκοσι Νέγρων» (Τwenty Negro Law), οι γαιοκτήμονες που είχαν 20 δούλους απαλάσσονταν από την υποχρέωση της στρατιωτικής θητείας, το ίδιο και οι γιοι τους. Αυτό σήμαινε ότι στο στρατό υπηρετούσαν οι πιο φτωχοί, ενώ ο στρατός είχε δικαίωμα να παίρνει το 10% της παραγωγής των «ελεύθερων» αγροτών (στην πραγματικότητα, τους άφηνε το 10%): ζώα, δημητριακά, ακόμα και το ύφασμα που είχαν υφάνει οι γυναίκες στον αργαλειό. Ο Νάιτ γίνεται ένα είδος Ρομπέν των Δασών για τους φτωχούς λευκούς της επαρχίας Τζόουνς και οργανώνει έναν ένοπλο αγώνα ενάντια στο δικό του κράτος. Το καταφύγιό του είναι οι βάλτοι του Μισισιπή που είναι απροσπέλαστοι από το ιππικό των Νοτίων.

Μέσα σε δυο-τρία χρόνια, ο «στρατός» του Νάιτ αριθμεί περίπου 1.000 άντρες, λευκούς και μαύρους, ενώ στο πλευρό τους πολεμούν γυναίκες και παιδιά. Οι δυνάμεις του ελέγχουν τρεις επαρχίες, δηλαδή τον μισό Μισισιπή και υψώνουν τη σημαία της Ένωσης, των Βορείων, στο δικαστήριο της πρωτεύουσας της επαρχίας και ιδρύουν την «Ελεύθερη Πολιτεία της Τζόουνς». Ο στρατός του Νότου στέλνει εναντίον τους μια μεραρχία, ενώ οι Βόρειοι, από τους οποίους ο Νάιτ έχει ζητήσει βοήθεια σε οπλισμό, δεν τους υπολογίζουν σαν κανονικό στράτευμα. «Δεν έχουμε καμία πατρίδα», είναι το συμπέρασμα του Νάιτ. Μπροστά στον κίνδυνο της σφαγής, οι αντάρτες του Νάιτ σκορπίζονται κι επιστρέφουν στους βάλτους.

Το πρώτο μέρος της ταινίας είναι η λιποταξία του Νάιτ και το δεύτερο είναι η συγκρότηση του στρατού του. Το τρίτο μέρος δείχνει πώς η δουλεία ναι μεν καταργήθηκε στα χαρτιά, όμως η εκμετάλλευση της εργασίας συνεχίστηκε, ο ρατσισμός και οι φυλετικές διακρίσεις βάθυναν και η πολιτική εξουσία άφησε να γεννηθεί το τέρας της Κου-Κλουξ-Κλαν.

Η ταινία καταγράφει και την προσωπική ζωή του Νάιτ που μετά τον Εμφύλιο απέκτησε πέντε παιδιά με τη Ρέιτσελ, μια μαύρη σκλάβα και συντρόφισσά του στο αντάρτικο, ενώ είχε άλλα εννέα παιδιά από τη λευκή σύζυγό του. Και οι δύο οικογένειες ζούσαν στο ίδιο αγρόκτημα των 16.000 στρεμμάτων το οποίο ο Νάιτ κληροδότησε στη Ρέιτσελ, καθώς ο νόμος δεν του επέτρεπε να την παντρευτεί, κι έτσι εκείνη έγινε η πρώτη μαύρη γυναίκα γαιοκτήμονας στο Νότο. Το 1948 ένας δισέγγονος του Νάιτ καταδικάστηκε στην πολιτεία του Μισισιπή επειδή παραβίασε τη νομοθεσία περί «μεικτών γάμων» καθώς το ένα όγδοο του αίματός του ήταν μαύρο. Η ταινία προβάλλει με διακριτικότητα τη σχέση του Νάιτ με τη Ρέιτσελ, αποφεύγοντας τη συναισθηματική εκμετάλλευση μιας αβανταδόρικης ιστορίας.

Όπως διαβάζουμε στο έγκριτο περιοδικό Σμιθσόνιαν, πολλοί συμπατριώτες του Νάιτ τον μίσησαν (κι εξακολουθούν να τον μισούν) όχι γιατί πρόδωσε την πατρίδα του, αλλά επειδή έκανε παιδιά με μια μαύρη. Μάλιστα, οι σημερινοί απόγονοί του ανήκουν σε τρία διαφορετικά σόγια που σχεδόν δεν μιλούν μεταξύ τους: οι «Λευκοί Νάιτ», οι «Μαύροι Νάιτ» και οι «Λευκοί Νέγροι»!

Η ταινία δεν εξετάζει τα πολιτικά και οικονομικά αίτια του αμερικανικού Εμφυλίου, αλλά το πώς βίωσαν αυτόν τον πόλεμο οι πιο φτωχοί του Νότου και πώς κάποιοι πρωτοπόροι από αυτούς αντιστάθηκαν στη σφαγή και την εκμετάλλευση. Σκηνοθέτης είναι ο Γκάρι Ρος, δημουργός των επιτυχημένων ταινιών Αγώνες Πείνας (Hunger Games), ενώ πειστικός στο ρόλο του Νάιτ είναι ο Μάθιου Μακόναχι. Ίσως αν ο Κόπολα ή ο Σκορσέζε σκηνοθετούσαν την «Ελεύθερη Πολιτεία της Τζόουνς», να προέκυπτε ένα αριστούργημα, όμως και πάλι ο Επαναστάτης είναι μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ταινία όχι μόνο γιατί φωτίζει μια άγνωστη για τους πολλούς πτυχή της Ιστορίας, αλλά και γιατί υιοθετεί το βλέμμα των «κάτω», των φτωχών και καταπιεσμένων.
Απορεί κανείς που η ταινία αγνοήθηκε ή υποτιμήθηκε από τους Έλληνες κινηματογραφικούς κριτικούς ή μάλλον την παρουσίασαν εντελώς διεκπεραιωτικά ενώ πρόκειται για μια άρτια παραγωγή την οποία σφραγίζει η παρουσία ενός από τους πιο ταλαντούχους Αμερικανούς ηθοποιούς (του Μάθιου Μακόναχι).

«Ο επαναστάτης»: μια ιστορία ανυπακοής

Παρουσίαση του νομικού φορέα υπεράσπισης του Δημόσιου Συμφέροντος και διεκδίκησης Δικαιοσύνης

Γιατί η “μεταρρύθμιση” των πνευματικών δικαιωμάτων, τελικά θα τα σκοτώσει

(Αναδημοσίευση με μετάφραση από: P2P Foundation, “Why ‘Reforming’ Copyright Will Kill It(link is external)”, Kevin Carson(link is external), September 6, 2016, Tags: Building the Open Source Circular Economy(link is external), Copyright/IP(link is external), Culture & Ideas(link is external), Open Content(link is external), P2P Art and Culture(link is external), P2P Culture and Politics(link is external))

Το Electronic Frontier Foundation υπέβαλε πρόσφατα μήνυση(link is external) εναντίον του Section 1201 [17 U.S. Code § 1201 – Circumvention of copyright protection systems(link is external)] του νόμου Digital Millennial Copyright Act (DMCA)(link is external) με βάση λόγους που αφορούν την συνταγματικότητα του [βλ. όλο το κείμενο της μήνυσης(link is external), pdf αρχείο 32 σελίδες στα αγγλικά και βλ. επίσης και την ιστοσελίδα του EFF που είναι αφιερωμένη σχετικά με το θέμα του DRM στο “Digital Rights Management and Copy Protection Schemes(link is external)” (Η Διαχείριση Ψηφιακών Δικαιωμάτων και τα Συστήματα Προστασίας από την Αντιγραφή)]. Σύμφωνα με την μήνυση, το Section αυτό -το οποίο ποινικοποιεί όχι μόνο την καταστρατήγηση του Digital Rights Management (DRM), αλλά ποινικοποιεί και την ανταλλαγή πληροφοριών σχετικά με το πώς μπορεί να γίνει αυτή- είναι μια παραβίαση της ελευθερίας του λόγου σύμφωνα με την Πρώτη Τροπολογία (First Amendment to the United States Constitution(link is external)). Στον ιστότοπο Defective By Design στο άρθρο “This lawsuit could be the beginning of the end for DRM” (Αυτή η δίκη θα μπορούσε να είναι η αρχή του τέλους για το DRM, 17 Αυγούστου 2016), ο Zag Rogoff υποστηρίζει ότι η ανατροπή του Section 1201 μπορεί κάλλιστα να καταστρέψει συνολικά όλο το οικοδόμημα του DRM. “Ας ελπίσουμε ότι, όταν το 1201 θα έχει φύγει, τα εργαλεία καταστρατήγησης θα εξαπλωθούν ευρύτερα και θα είναι τόσο δύσκολο να περιοριστούν οι χρήστες από το DRM που οι εταιρείες θα σταματήσουν να προσπαθούν να το επιβάλουν”.

Αυτό θα ισοδυναμούσε με απόλυτη κατάργηση του μοντέλου “DRM Curtain” του καπιταλισμού στον τομέα των πληροφοριών -ένα σύστημα οικονομικής εξόρυξης και ταξικής κυριαρχίας συγκρίσιμο με το σύστημα των γραφειοκρατικών προνομίων στην παλιά Σοβιετική Ένωση, στην εξάρτησή που είχε πάνω στην καταστολή της ελεύθερης ροής των πληροφοριών. Θα βάλει ένα τέλος στον κεντρικό πυρήνα της σημερινής επιβολής των πνευματικών δικαιωμάτων -και σε όλα τα παρελκόμενα από αυτόν εργαλεία, τα DMCA takedowns(link is external), τους νόμους “three strikes(link is external)” που κόβουν τις υπηρεσίες των ISP στους “παράνομους” downloaders και στις κατασχέσεις domain names(link is external) από τους ιστότοπους ελεύθερου διαμοιρασμού αρχείων.

Αλλά, όπως επισημαίνει και ο Cory Doctorow(link is external) (βλ. Courtney Nash, “Cory Doctorow on legally disabling DRM (for good)(link is external)”, O’Reilly Media, 17 Αυγούστου 2016), αυτό όχι μόνο θα καταστρέψει το δρακόντειο νομικό καθεστώς που έχουν επιβάλει αυτές που θεωρούνται ως οι βιομηχανίες πληροφοριών -της μουσικής, των ταινιών, του λογισμικού, κλπ.- αλλά όλο και περισσότερο θα καταλύσει την διαδεδομένη χρήση του λογισμικού πνευματικών δικαιωμάτων για την επιβολή των ιδιόκτητων σχεδίων και επιχειρηματικών μοντέλων πάνω στα φυσικά αγαθά. Αυτό περιλαμβάνει τον περιορισμό των συσκευών με ιδιόκτητα ανταλλακτικά και αξεσουάρ (όπως είναι οι κασέτες εκτυπωτών), όπου γίνεται χρήση του DRM στις συσκευές, για να απορρίπτονται από αυτές τα ανταλλακτικά εκείνα που δεν περνούν από έναν “έλεγχο ακεραιότητας” που επιβεβαιώνει ότι προέρχονται από τον αρχικό κατασκευαστή.

“Αυτό είναι ένα φλέγον και ζωντανό θέμα σε πολλούς κλάδους. Είναι ένα θέμα σχετικά με τις αντλίες ινσουλίνης, είναι ένα θέμα με τα μηχανήματα ψηφοφορίας, είναι ένα θέμα με τα τρακτέρ…. Αρκετοί ερευνητές ασφάλειας κατέθεσαν μια σύνοψη λέγοντας ότι είχαν ανακαλύψει επικίνδυνα ελαττώματα σε προϊόντα τόσο διαφορετικά μεταξύ τους, όπως πχ. είναι τα μηχανήματα ψηφοφορίας, οι αντλίες ινσουλίνης και τα αυτοκίνητα, όμως οι δικηγόροι τους είπαν ότι δεν μπορούν να τα αποκαλύψουν, γιατί, με το να κάνουν έτσι, ακολουθώντας δηλαδή τον τρόπο της δημόσιας αποκάλυψης, θα αποκάλυπταν πληροφορίες που θα μπορούσαν να βοηθήσουν κάποιους να παρακάμψουν το DRM στις συσκευές και έτσι θα μπορούσε να βρεθούν να αντιμετωπίζουν ποινική δίωξη για κακούργημα και αστικές αγωγές, για υποβοήθηση της καταστρατήγησης του”.

Με λίγα λόγια, εξαλείφοντας τη νομική εφαρμογή του DRM -από την ποινική εφαρμογή, το μυαλό και όχι από το αστικό δίκαιο- αυτό θα καταστρέψει αποτελεσματικά όλα τα επιχειρηματικά μοντέλα που βασίζονται πάνω σε ιδιόκτητες (κλειστές) ψηφιακές πληροφορίες, τόσο στις “βιομηχανίες πληροφοριών” όσο και σε αυτές, τις αντίστοιχες βιομηχανίες, στον τομέα της μεταποίησης. Και αυτά τα μοντέλα είναι, η κύρια πηγή κέρδους στην/για την σημερινή παγκόσμια εταιρική οικονομία.

Το ενδιαφέρον είναι ότι, στοχαστές όπως ο Doctorow και ο Lawrence Lessig(link is external) (ένας από τους ιδρυτές των Creative Commons(link is external)) λένε ότι δεν είναι εναντίον των πνευματικών δικαιωμάτων -το μόνο που θέλουν είναι να τα μεταρρυθμίσουν και να τα καταστήσουν πιο λογικά και πιο σύγχρονα. Αλλά από ότι έχουμε δει παραπάνω, τα πνευματικά δικαιώματα είναι απολύτως εξαρτώμενα από τα μέτρα πολιτειακής αστυνόμευσης, όπως ο νόμος DMCA και οι διατάξεις για την λεγόμενη “πνευματική ιδιοκτησία” στις συμφωνίες “ελεύθερου εμπορίου” όπως η TPP (βλ. “TPP’s Copyright Trap(link is external)”/Η Παγίδα με τα Πνευματικά Δικαιώματα στην TPP, από το EFF), εξαρτώμενα για την όποια επιβίωσή τους σε οποιαδήποτε απόμακρη αναγνωρίσιμη μορφή.

Και αυτό δεν σημαίνει ότι λέμε πως τα πνευματικά δικαιώματα θα έπαυαν να υπάρχουν ή να είναι εκτελεστέα εφαρμόσιμα σε οποιαδήποτε μορφή. Αλλά το τι θα απομείνουν από αυτά, έτσι και απουσιάσουν τα takedowns του νόμου DMCA και παύσουν οι ποινικές διώξεις για τον ελεύθερο διαμοιρασμό αρχείων (file-sharing); Θα απομείνει να είναι ένας γραφικός κόσμος πνευματικών δικαιωμάτων, όπως ήταν πίσω στην δεκαετία του 1970. Το κύριο αποτέλεσμα των νόμων περί πνευματικών δικαιωμάτων θα ήταν για να αποφευχθεί η μαζική εκτύπωση/αναπαραγωγή μη εξουσιοδοτημένων εκδόσεων βιβλίων που βρίσκονται κάτω από πνευματικά δικαιώματα ή τα φυσικά αντίγραφα δίσκων για πώληση σε καταστήματα. Και αυτό θα είναι πολύ λιγότερο σημαντικό για τους αναγνώστες και τους ακροατές από ότι ήταν πίσω στη δεκαετία του ’70, όταν η ενοχλητική ή κακή ποιότητα των φωτοτυπικών μηχανημάτων και των συσκευών εγγραφής σε κασέτες, ήταν η κύρια απειλή για την εκδοτική βιομηχανία και τις δισκογραφικές εταιρίες. Πίσω σε εκείνες τις ημέρες, η σχετική σημασία των πνευματικών δικαιωμάτων ως μηχανισμός για την μείωση της ενοικίασης ήταν περιθωριακή, σε σύγκριση με άλλες πηγές κέρδους του καπιταλισμού.

Το μοντέλο του ιδιόκτητου ψηφιακού καπιταλισμού με τον οποίο είμαστε εξοικειωμένοι σήμερα -το κεντρικό μοντέλο της παγκόσμιας αποτροπής για την εταιρική ενοικίαση- απολύτως εξαρτάται από την επιβολή μέτρων από ένα κράτος αστυνόμευσης, όπως είναι με την ποινικοποίηση της καταστρατήγησης του DRM, τα takedowns (χωρίς μια δέουσα νομική διαδικασία οποιουδήποτε είδους) περιεχομένου που βρίσκεται σε απευθείας σύνδεση (online) και που φέρεται ότι δεν τηρεί τα πνευματικά δικαιώματα και την κυβερνητική κατάσχεση των domain names στο διαδίκτυο και των web hosting servers, πάλι, χωρίς μια δέουσα νομική διαδικασία. Χωρίς όλα αυτά τα μέτρα, όλο το σημερινό οικοδόμημα των πνευματικών δικαιωμάτων, απλώς θα καταρρεύσει.

Αλλά ευτυχώς, το μοντέλο του καπιταλισμού είναι ούτως ή άλλως καταδικασμένο, ανεξάρτητα από το ποια θα είναι η έκβαση στην εκδίκαση της μήνυσης από το EFF (και εύχομαι να είναι καλό!). Ακόμα και αν μείνει η κατάσταση ως έχει, οι τεχνολογίες καταστρατήγησης προχωρούν τόσο γρήγορα, ώστε οι νέες εκδόσεις με τα σπασμένα DRM για τις νέες ταινίες και τα τραγούδια, συνήθως εμφανίζονται σε ιστοσελίδες torrent την ίδια σχεδόν μέρα που αυτά κυκλοφορούν και οι Millennials αποδέχονται πλέον τον ελεύθερο διαμοιρασμό αρχείων ως ένα απλό γεγονός της ζωής. Αυτή η κουλτούρα της καταστρατήγησης εξαπλώνεται τώρα και στις ακαδημαϊκές εκδόσεις με το SciHub(link is external). Πόσο καιρό λες να χρειασθεί μέχρι αυτή να επεκταθεί και στα ιδιόκτητα ανταλλακτικά και στο διαγνωστικό λογισμικό;

Όπως πάντα, όπως λέει ο σύντροφος στο Center for a Stateless Society(link is external), ο Charles Johnson(link is external) (“Counter-Economic optimism(link is external)”, Rad Geek People’s Daily, 7 Φεβρουαρίου 2009), μια ουγγιά καταστρατήγησης αξίζει όσο μια λίβρα λόμπυ.

Αρθρογράφος: Kevin Carson
Ο Kevin Carson είναι ένας ανώτερος συνεργάτης του Center for a Stateless Society (c4ss.org(link is external)) και κατέχει την έδρα Center’s Karl Hess Chair στην Social Theory(link is external). Αυτός είναι ένας mutualist και individualist αναρχικός, του οποίου η γραπτή εργασία περιλαμβάνει τα Studies in Mutualist Political Economy(link is external) [pdf αρχείο, 409 σελίδες στα αγγλικά], Organization Theory: A Libertarian Perspective(link is external) [pdf αρχείο, 655 σελίδες στα αγγλικά] και The Homebrew Industrial Revolution: A Low-Overhead Manifesto(link is external) [pdf αρχείο, 399 σελίδες στα αγγλικά], τα οποία είναι ελεύθερα διαθέσιμα στο διαδίκτυο. Ο Carson έχει γράψει επίσης σε έντυπες εκδόσεις, όπως το The Freeman: Ideas on Liberty και σε μια ποικιλία από περιοδικά και blogs στο διαδίκτυο, συμπεριλαμβανομένων των Just Things, The Art of the Possible, P2P Foundation(link is external) και το δικό του Mutualist Blog(link is external).

διαβάστε περισσότερα εδώ:http://waves.pirateparty.gr/node/1203

…μετΕΝΦΙΑίσεις

Σύμφωνα με την κυρία Γεροβασίλη, η κυβέρνηση τήρησε τις προεκλογικές υποσχέσεις της!

Επομένως θα πρέπει να υποθέσουμε ότι ήδη έχει αποκατασταθεί η 13^η σύνταξη. Πιθανώς  να είμαστε στο δρόμο για την αποκατάσταση και της 14^ης…

Όσο για τον κ.Φλαμπουράρη, αυτός το έθεσε πιο… φιλοσοφικά. Για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα όσον αφορά την πολιτική του κόμματός του και της κυβέρνησης, ισχυρίστηκε:  Αλλάξαμε θέσεις, για να μην αλλάξουμε αξίες!

Τώρα, βέβαια, «υπάρχει και μια μερίς που αντιστέκεται» (που έλεγε και ο αείμνηστος Λογοθετίδης), η οποία επιμένει:

Η κυβίστηση, η κωλοτούμπα, το άλλα λέω κι άλλα κάνω, η ασυνέπεια, η αναξιοπιστία, η κοροϊδία, το πολιτικό ψέμα και η πολιτική υποκρισία δεν συνιστούν «πολιτική αρχών». Συνιστούν πολιτική απάτη. Που, μάλιστα, όσο μεγαλύτερη είναι, τόσο δυσκολότερο γίνεται να την ξεχωρίσεις ή να την διαχωρίσεις από την πολιτική βρωμιά.

Ορισμένοι, ωστόσο, υποστηρίζουν ότι είναι ξεπερασμένο και σε μεγάλο βαθμό ανώφελο να καταγράφει κανείς την πολιτική απάτη. Ότι εν πάση περιπτώσει «έτσι είναι η πολιτική, όλοι ψέματα λένε», κι ως εκ τούτου έτσι θα (πρέπει να) μάθουμε να πορευόμαστε. Αναζητώντας τον λιγότερο ψεύτη ανάμεσα στους ψεύτες…

Η στήλη, αντιθέτως, δεν παραιτείται να πιστεύει ότι υπάρχει κάτι που είναι ακόμα χειρότερο, ακόμα πιο επικίνδυνο, πιο καταστροφικό, ειδεχθέστερο ακόμα κι από την πολιτική απάτη: Ο εθισμός στην απάτη. Το να συνηθίσεις την απάτη. Να την θεωρήσεις σαν κάτι «φυσικό». Σαν μια «κανονικότητα».

Όχι! Ο εθισμός στην απάτη είναι ειδεχθέστερος ακόμα κι από την ίδια την εξαπάτηση. Γιατί σε κάνει δούλο. Σε κάνει ραγιά. Σε βυθίζει στην αποδοχή της σαπίλας. Σε σκοτώνει με τον χειρότερο τρόπο που μπορεί να σκοτώσει κάτι: Σε πεθαίνει από μέσα σου.

    Είναι αυτό που έλεγε ο Καμύ: Πιο τραγικό κι από τη δυστυχία είναι να συνηθίσεις τη δυστυχία.

Το πολιτικό ψεύδος, λοιπόν, παρότι με αυτό έχουν μεγαλώσει γενιές και γενιές Ελλήνων, δεν είναι  η «κανονικότητά μας». Ούτε είναι δείγμα «σοφίας» να αποδεχόμαστε τα συγχωροχάρτια που μοιράζουν στους εαυτούς τους οι ψεύτες, συγκρίνοντας τα δικά τους («μικρότερα») ψέματα με τα («μεγαλύτερα») ψέματα των άλλων ψευτών.

Το πολιτικό ψεύδος είναι η πρώτη – και απολύτως επαρκής – απόδειξη όχι μόνο της πολιτικής αναξιοπρέπειας εκείνου που το μεταχειρίζεται, μα και της ιδιοτέλειας των συμφερόντων που εξυπηρετεί υπέρ της ολιγαρχίας, παρότι καμώνεται – πάντα – ότι η πολιτική του ασκείται στο όνομα του «Έθνους».

Και, μάλιστα, ποιού έθνους; Εκείνου που ο εθνικός του ποιητής εδώ και διακόσια χρόνια φωνάζει: «Εθνικόν είναι το αληθές»!

Γι’ αυτό επιμένουμε: Όπου συναντάς την πολιτική εξαπάτηση, όποια μεταμφίεση κι αν χρησιμοποιεί, πρέπει να καθίσταται το έγκλημά της όσο πιο ατιμωτικό γίνεται. Πως; Δια της δημοσιοποίησής του! Ξανά, ξανά και ξανά!

Επομένως, μιας και τούτες τις ώρες αρχίζουν να αποστέλλονται τα νέα ραβασάκια του (και αντισυνταγματικού κατά τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας) ΕΝΦΙΑ, ας πάρουμε μια… ξεγυρισμένη γεύση πολιτικής απατεωνιάς.

Δόση πρώτη: 

Δόση δεύτερη:

Υστερόγραφο: Γνωρίζουμε ότι κάποιοι – το έχουν ξανακάνει – θα πουν: «Μμμμ, ωραίος κομμουνιστής ο Μπογιόπουλος, πήρε ένα βίντεο που έφτιαξε η ομάδα Μουρούτη για να χτυπήσει τον ΣΥΡΙΖΑ»…
Απάντηση:
α) Μας είναι αδιάφορο ποιος έφτιαξε αυτό κι όλα τα βίντεο που καταγράφουν την απάτη και το ψεύδος του ενός και του άλλου. Μάλιστα τους προτρέπουμε να βγάζουν ο ένας στη φόρα τις βρωμιές του άλλου, ώστε να μας τροφοδοτούν με υλικό για τα άπλυτά τους.
β) Δεν μας είναι καθόλου (μα καθόλου) αδιάφορο που ο ΣΥΡΙΖΑ με την πολιτική του και την προπαγάνδα του – και μάλιστα διασύροντας την έννοια «Αριστερά» – πάει να «ξεπλύνει» τόσο την καταστροφική πολιτική και την πολιτική ψευτιά των Ζαππείων, όσο και την πολιτική απάτη της «μονταζιέρας» των προηγούμενων.
γ) Εμείς, την πολιτική απάτη, μαζί με το ξεπούλημα, με την πολιτική των Μνημονίων, της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, των χαρατσιών κοκ, τόσο των γαλαζοπράσινων όσο και των τωρινών, δεν τα συμψηφίζουμε. Σε κάτι τέτοια κόλπα αρέσκονται οι φίλοι της Κουμουνδούρου, της Χαρ.Τρικούπη και της Συγγρού. Για να βγάζουν «καθαρούς» τους μεν ή τους δε. Δια του συμψηφισμού. Λες και η βρωμιά της πολιτικής απάτης… συμψηφίζεται. Εμείς, αντιθέτως, όλα αυτά, και τις μεταμφιέσεις των πρώην και τις μεταμφιέσεις των νυν, τα προσθέτουμε. Γιατί, πολύ απλά, είναι σκάρτοι και «βλάπτουν τη Συρία» όλοι τους, το ίδιο.

Νίκος Μπογιόπουλος – http://www.enikos.gr/mpogiopoulos/406094,metENFIAiseis.html

2016: στη νεοφιλελεύθερη Βουλγαρία 92χρόνη πουλάει πίνακες για να ζήσει

… αυτη, η κόρη της κι ο εγγονός!

Η γιαγιά Κοσταντίνκα, 92 ετών πουλάει τα έργα της στους δρόμους της αγοράς Τσατάλτζα.   Δεν διαμαρτύρεται για τίποτα, αλλά τα πόδια της δεν αντέχουν. Μου χαμογέλασε και ήσυχα ζήτησε συγγνώμη που δεν μπορούσε να σταθεί …. novavarna.net

Socialism is a great product. When will the left give it the hard sell?

Rutger Bregman

It’s not enough to have your heart in the right place. The arguments will only be won with energy and uplifting ideas

It’s a perplexing question: why has so little changed since 2008? If your recall is a little hazy, 2008 was the year the world woke up to a banking crisis of epic proportions, a crisis borne of blind faith in market wisdom and an utter lack of public oversight. But in a bizarre twist, the parties who benefited from the bust were the conservatives (the people who glibly told voters it was all the government’s fault) and the xenophobes (who blamed it all on terrorists and immigrants, who steal our jobs yet are too lazy to work).

So why isn’t the left coming up with some real alternatives? There are volumes to be written about this conundrum, but I’d like to venture one simple explanation: the eternal return of underdog socialism.

It’s an international phenomenon, observable among legions of leftwing thinkers and movements, from trade unions to political parties, from columnists to professors. The world view of the underdog socialist is encapsulated in the notion that the establishment has mastered the game of reason, judgment and statistics, leaving the left with emotion. Its heart is in the right place. The underdog socialist always has his or her back against the wall. Warily they watch the neoliberals, the multinationals and the Eurocrats advance, but can’t bring themselves to do much more than whimper: “Come on guys, do we have to?”

An MP from the Flemish Green party recently asked me: “Yes, but isn’t the government deficit too high?” She stared in disbelief when I answered that the deficit was actually too low. Jeremy Corbyn still hasn’t offered any convincing vision that resonates beyond his most devoted fans.

Meanwhile, the Socialist party in France and Germany’s Social Democratic party are moving farther towards the middle of the road. In my own country, the Netherlands, the vacuous governing social democrat party seems to believe it will be able to inch its way up the polls if only economy shows some limited growth. “The left has failed to come up with ideas that are economically sound and politically popular beyond ameliorative policies such as income transfers,” the economist Dani Rodrik recently wrote.

The underdog socialist has a surfeit of compassion and finds prevailing policies deeply unfair – seeing the achievements of the 20th century crumbling to dust, and rushing in to salvage what he can. But when push comes to shove, the underdog socialist caves in to the arguments of the opposition, always accepting the premise upon which the debate takes place. “National debt is out of control, but we can make more programmes income-dependent … Fighting poverty is terribly expensive, but it’s part of being a civilised nation … Taxes are high – but each according to his ability.”

Reining in and restraining, that’s the sole remaining mission of the underdog socialists. Anti-austerity, anti-privatisation, anti-establishment: one is left to wonder, what are underdog socialists actually for? Time and again, they side with society’s unfortunates: poor people, dropouts, asylum seekers, disabled people and the discriminated. They decry Islamophobia, homophobia and racism. Meanwhile, they obsess over the proliferation of “rifts” dividing the world into blue-collar and white-collar, poverty and wealth, ordinary people and the 1%, and vainly seek to “reconnect” with a constituency that has long since packed its bags.

But the underdog socialists’ biggest problem isn’t that they are wrong. They are not. Their biggest problem is that they’re dull. Dull as a doorknob. They’ve got no story to tell; nor even the language to convey it in. Having arrived at the conclusion that politics is a mere matter of identity, they have chosen an arena in which they will lose every time.

And too often, it seems as if leftists actually like losing. As if all the failure, doom and atrocities mainly serve to prove they were right all along. “There’s a kind of activism,” Rebecca Solnit remarks in her book Hope in the Dark, “that’s more about bolstering identity than achieving results.”

One thing Donald Trump understands very well is that most people prefer to be on the winning side (“We’re going to win so much. You’re going to get tired of winning.”) They resent the pity and paternalism of the good Samaritan. The always-impending apocalypse – whether the next financial crash or unavoidable climate disaster – is not a great motivator.

What the underdog socialist has forgotten is that the story of the left ought to be a narrative of hope and progress. By that I don’t mean a narrative that only excites a few hipsters who get their kicks philosophising about “postcapitalism” after reading some deadly dull tome. The greatest sin of the academic left is that it has become fundamentally aristocratic, writing in bizarre jargon that makes cliches seem abstruse. If you can’t explain your ideal to a fairly intelligent 12-year-old, it’s probably your own fault. What we need is a narrative that speaks to millions of ordinary people. It all starts with reclaiming the language of progress.

Reforms? Hell, yes. Let’s give the financial sector a real overhaul: hike those buffers, carve up those banks, and give those tax paradises a run for their money. And after that, let’s reinvent the welfare state and eradicate poverty for good – now that’s an investment that will pay for itself.

Meritocracy? Bring it on. Let’s finally pay people according to their real contributions. Waste collectors, nurses and teachers would get a substantial raise, obviously, while quite a few lobbyists, lawyers and bankers would see their salaries dive into the negatives. If you want to do a job that hurts the public, go right ahead. But you’ll have to pay for the privilege.

Innovation? Totally. And who better to get us started than history’s biggest venture capitalist: government. Almost every groundbreaking innovation is financed by taxpayers, after all: every sliver of fundamental technology in your iPhone (capacitive sensors, solid-state memory, the click wheel, GPS, internet, cellular communications, Siri, microchips, and the touchscreen) was invented by researchers on the government payroll.

Efficiency? That’s the whole point. Think about it: every pound invested in a homeless person returns triple or more in savings on care, police and court costs. Just imagine what the eradication of child poverty might achieve. Solving these kinds of problems is a whole lot more efficient than “managing” them.

Cut the nanny state? Spot on. Let’s axe those senseless reemployment courses for the out of work, quit drilling and degrading benefit recipients, and put paid to the biggest paperwork proliferator in the western hemisphere: the unleashing of “market forces” in health care.

Freedom? It’s what the left has dreamed of all along. As we speak, 37% of Brits are stuck in “bullshit jobs” that even the people doing them consider meaningless. It’s high time we all got the freedom to strive for our full potential. How? Universal basic income.

But first, the underdog socialists will have to stop wallowing in their moral superiority. Everyone who reckons themselves progressive should be a beacon of not just energy but ideas, not only indignation but hope, and equal parts ethics and hard sell. Ultimately, what the underdog socialist lacks is the most vital ingredient for political change: the conviction that there truly is a better way.

• Rutger Bregman is the author of Utopia for Realists: The Case for a Universal Basic Income, Open Borders and a 15-hour Workweek

https://www.theguardian.com/commentisfree/2016/aug/19/socialism-left-hard-well-morally-superior-right?CMP=twt_gu

Ολυμπιακοί Αγώνες: Γιορτή μάσας, ντόπας, μίζας…

Η ίδια η μυθολογία γύρω από τη γέννηση των Αγώνων πιστοποιεί ότι η ύστερη εξιδανίκευσή τους, λίγη σχέση έχει με την πραγματικότητα. Οι Αγώνες δεν ήταν μόνο στέφανοι και κότινοι, δεν ήταν μόνο κλέη και αρετή ψυχής μέσα σε ρωμαλέα σώματα. Ηταν και εξαγορές, ήταν και δολιοφθορές, ήταν και απάτες, ήταν και δωροδοκίες, ήταν και ντόπινγκ…

Από τη γέννησή τους, κιόλας, οι Ολυμπιακοί Αγώνες εμφανίζονται συνυφασμένοι με το δόλο. Οι αξεπέραστοι «παραμυθάδες» Ελληνες φρόντισαν να ενσωματώσουν στο μύθο για τη γέννηση των Αγώνων τη δολιότητα. Ετσι ο Πέλοπας, ο ιδρυτής των Αγώνων, αναδείχτηκε μέγας ηγεμόνας της Πελοποννήσου, αφού πρώτα εξόντωσε τον Οινόμαο με όχι και τόσο έντιμο τρόπο: Δωροδόκησε τον ιπποκόμο του Οινόμαου, τον Μυρτίλο και ο τελευταίος αφαίρεσε τους ήλους από τους τροχούς του άρματος του Οινόμαου. Στην αρματοδρομία ο Οινόμαος σκοτώθηκε και ο νικητής πια Πέλοπας, αφού νυμφεύτηκε την κόρη του Οινόμαου, την Ιπποδάμεια, αναδιοργάνωσε τους Αγώνες προς …τιμήν του πεθερού του. Προηγουμένως, όπως είπαμε, τον είχε δολοφονήσει…

Δύσκολα θα βρει κανείς στους Ολυμπιακούς Αγώνες νικητές «ταπεινούς το γένος». Ο Κόροιβος, πρώτος Ολυμπιονίκης στο στίβο, ένας απλός μάγειρος από την Ηλεία, είναι μάλλον η εξαίρεση, αφού οι Ολυμπιακοί Αγώνες των πρώτων αιώνων της κλασικής Ελλάδας ήταν περισσότερο υπόθεση των αριστοκρατών. Επρεπε να είσαι εύπορος, για να μπορείς να επωμιστείς την πολυήμερη μετάβαση στην Ολυμπία, να προπονηθείς και να επιστρέψεις στην πόλη σου, αν δεν είχες εξασφαλίσει τα προς το ζην. Λίγοι είχαν αυτή τη δυνατότητα και όχι φυσικά οι φτωχοί. Ο Κόροιβος ήταν τυχερός λόγω εντοπιότητας…

Η νίκη στην Ολυμπία δεν παρείχε μόνο δόξα. Ηταν και το εφαλτήριο για «άγη». Οπως το «Κυλώνειον άγος», από το όνομα του Ολυμπιονίκη Κύλωνα, που ξιπασμένος από τη νίκη του στην Ολυμπία, θα επιχειρήσει να καταλάβει την Αθήνα και να αναδειχτεί τύραννος. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες, δε, δεν προσέδιδαν μόνο τιμή και αναγνώριση. Προσέδιδαν και περιφρόνηση. Η συμμετοχή στους Αγώνες δεν ήταν πάντα το παν. Ο Πίνδαρος καταγράφει ότι οι ηττημένοι απέφευγαν κατά την επιστροφή τους στις πόλεις τους τις δημόσιες εμφανίσεις, καθώς οι ειρωνείες των συντοπιτών τους ήταν αβάσταχτες.

Οσο για το «ευ αγωνίζεσθαι» είναι πολύ ωραίο, για να είναι αληθινό. Κατ’ αρχήν, στις αρματοδρομίες νικητές αναδεικνύονταν οι ιδιοκτήτες των αλόγων και όχι οι αναβάτες – δούλοι. Επίσης, έδιναν και έπαιρναν οι εξαγορές διακεκριμένων αθλητών, για να αποσκιρτήσουν από την πατρίδα τους και να αγωνιστούν ως εκπρόσωποι άλλων πόλεων. Ούτε οι δωροδοκίες έλειπαν, όπως του Κάλλιππου, που πλήρωσε τους αντιπάλους του και αναδείχτηκε νικητής. Και φυσικά τα περί «εκεχειρίας», για αγώνες που ουσιαστικά συνιστούσαν προπαρασκευή στρατιωτών, δεν αναιρούν τις αγριότητες που συντελούνταν. Σε σημείο που μέχρι και νόμο αναγκάστηκαν να εισαγάγουν οι Αθηναίοι, για να μη διώκονται όσοι αθλητές φόνευαν αντιπάλους τους στην πάλη ή στο παγκράτιο.

Στους Ολυμπιακούς της αρχαιότητας συνυπήρχε, λοιπόν, το «ωραίο» και «αγαθό» με το «ευτελές» και την «ύβρι». Ο κανόνας «κλέψε αρκεί να μη σε δουν» ίσχυε και κει. Εκεί είναι και η μέγιστη διαφορά τους με το σήμερα. Οτι σήμερα οι σφετεριστές του περίφημου ολυμπιακού πνεύματος δεν ενδιαφέρονται, πια, ακόμα και να τους βλέπουν να «κλέβουν».

«Σοφά» έπρατταν οι ελλανοδίκες που απέφευγαν να ρωτήσουν την καταγωγή των αθλητών που έπαιρναν μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες της αρχαιότητας. Περιορίζονταν να καταγράφουν το όνομά τους. Βλέπετε, είχαν λόγους…

Οταν το 488 π.Χ. ο Αστυλος ο Κροτωνιάτης στέφθηκε Ολυμπιονίκης στο δίαυλο, ο τύραννος των Συρακουσών, ο Ιέρων, σκέφτηκε ένα ωραίο «κόλπο» για να αποκτήσει φήμη και ακτινοβολία. Δωροδόκησε τον Αστυλο ώστε στους επόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες να εμφανιστεί στο στάδιο σαν… Συρακούσιος. Οπερ και εγένετο, ο Αστυλος νίκησε και στους επόμενους Αγώνες, αλλά οι συντοπίτες του, οι Κροτωνιάτες – παρά τους ύμνους που γράφτηκαν για τον αθλητή αλλά και για τον… «ανάδοχό του», τον τύραννο των Συρακουσών – μάλλον εκνευρίστηκαν. Αυτό τουλάχιστον μας πληροφορεί ο Παυσανίας (και καταγράφει ο Κ. Σιμόπουλος στο βιβλίο του «Μύθος, απάτη και βαρβαρότητα οι Ολυμπιάδες», εκδόσεις «Στάχυ»), που αναφέρει ότι οι Κροτωνιάτες, αφ’ ενός, αποκαθήλωσαν τον ανδριάντα που είχαν στήσει προς τιμήν του Αστυλου, αφ’ ετέρου, μετέτρεψαν το σπίτι του σε φυλακή…

Οσο για τον τύραννο Ιέρωνα, τόσο Ολυμπιακό ήταν το «ιδεώδες» (από τότε ακόμα) που συνέχισε την ενασχόλησή του με τους Ολυμπιακούς, και μάλιστα το 472 π.Χ. στέφθηκε και ο ίδιος Ολυμπιονίκης, δωροδοκώντας τους ελλανοδίκες και εξαγοράζοντας τους αντιπάλους του. Βλέπετε, οι «χορηγοί» είχαν ανέκαθεν μια άλλου είδους αντιμετώπιση…

Το… «άθλημα» της εξαγοράς, των δωροδοκιών και των… «υιοθεσιών» αθλητών – όπως μας πληροφορούν οι ίδιες πηγές – ήταν πολύ ανεπτυγμένο και τότε. Πολλούς αιώνες πριν ακόμα ο Αργεντινός Χουάν Ραμόν Ρότσα βαφτιστεί σαν «Μπουμπλής» από το… Αιγάλεω, ο τύραννος των Συρακουσών, ο Διονύσιος, είχε εξαγοράσει τον πυγμάχο Αντίπατρο από τη Μυτιλήνη, για να εμφανιστεί στους Αγώνες σαν Συρακούσιος.

Πολλούς αιώνες πριν ο Λατινοαμερικανός Εδουάρδος Ρικάνε βαφτιστεί σαν «Κοντογεωργάκης» από τη… Χίο, και πριν ο Πάστερνακ μετονομαστεί σε… «Παστερνάκης», η Εφεσος είχε κι αυτή «υιοθετήσει» τον Ολυμπιονίκη Σωτάδη για να παρουσιαστεί στους επόμενους Αγώνες σαν Εφέσιος, παρότι ήταν από την Κρήτη. Στους Κρητικούς, όμως, δεν άρεσαν αυτά τα πράγματα, γι’ αυτό και εξόρισαν τον Σωτάδη.

Εν κατακλείδι: Μπράβο στα παιδιά που στους προηγούμενους Ολυμπιακούς διακρίθηκαν με το ελληνικό εθνόσημο, από τον Τζαρτζίλ Ζβιανταουρί, τον Κάχι Καχιασβίλι, τον Καλλίνικο Κρεάνκα, στον Ασλανασβίλι, ανεξάρτητα αν κατάγονταν από τη Γεωργία, από την Αιθιοπία, ή από την Αμφιλοχία.

Αλλά, ντροπή και αίσχος σε όλους αυτούς τους αθλίους που μας τους σύστηναν με ελληνομεταμφιεσμένα ονόματα, που τους έκαναν να κρύβουν την (πραγματική) γλώσσα τους και την (πραγματική) καταγωγή τους, που για τις ανάγκες της αθλιότητάς τους άλλαζαν εκτός από το όνομα και τους… γονείς τους, και μετά άρχιζαν κι από πάνω τα γνωστά τους καραγκιοζιλίκια περί «ελληνικής ψυχής»…

Πιερ ντε Κουμπερτέν. Γάλλος βαρόνος. Αριστοκράτης. Και «αναμορφωτής». Των Ολυμπιακών Αγώνων. «Δόξα και τιμή στον Κουμπερτέν», αναφωνούν οι εξωνημένοι «Πίνδαροι» του σύγχρονου ολυμπιακού «ιδεώδους». Πράγματι. Ενας ρατσιστής και μισογύνης, ένας θαυμαστής του Χίτλερ και «αρχικλέφτης» (όπως τον αποκαλούσε ο Τύπος της Αθήνας στους πρώτους Αγώνες του 1896) αποτελεί το ιδανικό πρότυπο «γενάρχη» για τους «αθάνατους» της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής. Και τι άλλο να έχει για πρότυπο η ΔΟΕ. Ενας ρατσιστής (ο Κουμπερτέν) και ένας φασίστας (ο Σάμαρανκ) την κυβέρνησαν για πάνω από 50 χρόνια. Δίπλα τους μια σειρά από «αξιότιμες» φιγούρες, ανάμεσα στις οποίες δεν έλειψαν εκείνες του Κίσινγκερ, του Γλύξμπουργκ κ.ά.

Ο Γάλλος «αναμορφωτής» μας, λοιπόν, διακατεχόταν από υψηλά «ιδανικά». Ηταν εκείνος που στην Ολυμπιάδα του Σεντ Λούις, το 1904, είχε την «ανθρωπιστική ιδέα» να οργανωθούν «ανθρωπολογικοί αγώνες», στους οποίους πήραν μέρος οι «άγριοι» – σύμφωνα με τον Κουμπερτέν – άνθρωποι, δηλαδή οι ινδιάνοι και οι μαύροι. Στόχος αυτών των εκτός επίσημου προγράμματος αγώνων, ήταν να μελετηθεί η αθλητική συμπεριφορά του «κατώτερου» ανθρώπινου είδους…

Κατά τον Κουμπερτέν οι αθλητές έπρεπε να είναι «ιππότες» και «ανδρείοι», ιδιότητες που δεν αναγνώριζε πέραν της φυλής των λευκών. Την ίδια εποχή, δε, στη Γαλλία εκδηλωνόταν κύμα συμπαράστασης υπέρ του Ντρέιφους. Αλλά ο Κουμπερτέν, πιστός στις αρχές του, είχε σοβαρούς λόγους να πολεμά τον Ντρέιφους. Ο λοχαγός, βλέπετε, εκτός των άλλων ήταν ένας «παλιο-Εβραίος»…

Εκτός από τις υπόλοιπες «αρετές» του, ο βαρόνος είχε και μια ακόμα: Ηταν μισογύνης. Η εποχή μπορεί να τον είχε ξεπεράσει, αλλά αυτός επέμενε: «Μία αποστολή έχουν οι γυναίκες, να στεφανώνουν τους νικητές, όπως ακριβώς στην αρχαία Ελλάδα», έλεγε. Ακόμα και μετά την Ολυμπιάδα του 1928, στην Ολλανδία, όντας πια επίτιμος πρόεδρος της ΔΟΕ, δεν έκρυβε τη δυσφορία του: «Προσωπικά δεν εγκρίνω τη συμμετοχή γυναικών σε δημόσια αγωνίσματα», επαναλάμβανε.

Ο Κουμπερτέν σίγουρα θα πρέπει να πέθανε «αναπαυμένος». Ενα χρόνο πριν το θάνατό του είδε το δημιούργημά του, το σύμβολο των 5 ολυμπιακών κύκλων, να γίνεται, με την άδειά του φυσικά, το έμβλημα του πολεμικού ναυτικού των ναζί. Και όχι μόνο. Η Ολυμπιάδα του 1936 παραδόθηκε εξ ολοκλήρου στον Χίτλερ, που στο Βερολίνο, πέραν όλων των άλλων, σήκωσε και το πρώτο στην ιστορία των Αγώνων «Ζέπελιν», που υπερίπτατο πάνω από το Ολυμπιακό Στάδιο, στολισμένο με τη «σβάστικα» και διαφημίζοντας τα λάβαρα του ναζισμού.

Κάποιοι, κρυμμένοι πίσω από το βολικό παραβάν της ιστορικής αποσιώπησης, ίσως ισχυριστούν ότι μετά τον Κουμπερτέν «οι εποχές άλλαξαν». Ανάμεσά τους θα δείτε να συνωστίζονται και μερικοί πατριώτες μας από αυτούς που φιλούσαν και αγκάλιαζαν με λατρεία τον Σάμαρανκ, όταν εκείνος ανακοίνωσε το 1996 το περίφημο «is… Athens». Εχουν κάθε λόγο οι άνθρωποι να κρύβονται πίσω από το δάκτυλό τους. Αλλωστε δεν είναι και πολύ «τιμητικό» να ασπάζεσαι και να υποκλίνεσαι στον επί 40 χρόνια οπαδό, συνεργάτη, βουλευτή και υπουργό του Φράνκο…

Παμε στο «σωτήριον έτος» 2004. Τόπος: Αθήνα. Στις 4 Αυγούστου γίνεται δεκτός στην ελληνική πρωτεύουσα – με τιμές αρχηγού κράτους – ο τότε πρόεδρος της ΔΟΕ κ. Ζ. Ρογκ. Την ίδια ακριβώς ημέρα μεταδόθηκε από το τηλεοπτικό πρόγραμμα του BBC μια εκπομπή. Ιδιαίτερη εκπομπή. Ιδού το περιεχόμενό της (όπως καταγράφεται στην ιστοσελίδα του BBC):

«Μετά από προηγούμενα σκάνδαλα, οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας εμφανίζονται σαν μια επιστροφή στις ολυμπιακές αξίες. Ωστόσο, υπάρχουν αποδείξεις ότι η ψήφος ενός μέλους της ΔΟΕ – το κλειστό κλαμπ που ελέγχει τους Αγώνες – εξακολουθεί να προσφέρεται προς πώληση. Μετά από ενός έτους έρευνα, το «Πανόραμα» ανακάλυψε τι πρέπει να δώσεις για να πάρεις τους Αγώνες. Και η απάντηση είναι πολύ απλή: Μετρητά!

» Συνεργάτες της εκπομπής εμφανίστηκαν ως σύμβουλοι μεγάλων επιχειρηματιών που επιθυμούσαν την τέλεση των Ολυμπιακών Αγώνων στο Λονδίνο. Οι άνθρωποι που υποστήριξαν ότι μπορούν να εξασφαλίσουν τις απαραίτητες ψήφους είναι βετεράνοι της ολυμπιακής οικογένειας: Επαγγελματίες ατζέντηδες που στο παρελθόν έχουν πληρωθεί με εκατοντάδες χιλιάδες λίρες από προηγούμενες διεκδικήτριες πόλεις, για να εξασφαλίσουν τις ψήφους των αθανάτων. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν διασυνδέσεις και επιρροή μέσα στη ΔΟΕ. Ολοι ισχυρίζονται ότι έχουν ήδη δεχτεί προτάσεις για να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους από τις διεκδικήτριες πόλεις του 2012.

»Μέλος της ΔΟΕ πουλάει ψήφους (…). Ο Βούλγαρος Ιβάν Σλάβκοφ (σ.σ: μέλος της ΔΟΕ) βιντεοσκοπήθηκε κρυφά από το πρόγραμμα της τηλεόρασης του BBC, να συζητά με ποιον τρόπο μπορούν να εξαγοραστούν οι ψήφοι άλλων μελών της ΔΟΕ. Τέσσερις ατζέντηδες των Αγώνων βιντεοσκοπήθηκαν, δε, να λένε ότι μπορούν να εξασφαλίσουν σχεδόν τις μισές από τις ψήφους που είναι απαραίτητες…

»Σύμφωνα με τους κανόνες της ΔΟΕ, τα μέλη της απαγορεύεται να έχουν οποιαδήποτε επαφή με άτομα ή εταιρίες των οποίων η δραστηριότητα δε συνάδει με τις βασικές αρχές του ολυμπιακού χάρτη. Ωστόσο, ο «προφέσορ» Σλάβκοφ συζητά ανοιχτά με το «NewLondonVentures» – μια ψεύτικη εταιρία που ίδρυσε η εκπομπή – για τους τρόπους με τους οποίους θα μπορούσαν να εξασφαλιστούν οι ψήφοι διά της πλαγίας οδού… Ο αθάνατος Σλάβκοφ είπε ότι είναι ανοιχτός σε διαπραγματεύσεις, σχετικά με τον τρόπο που ο ίδιος θα ψηφίσει για την ανάθεση των Αγώνων. Και πρόσθεσε: Αλλα μέλη της ΔΟΕ για να καθορίσουν την ψήφο τους ζητούν επιχειρηματικά συμβόλαια. Η συνάντηση με τον αθάνατο κανονίστηκε από το ΓκόρανΤάκατς, έναν από τους τέσσερις ατζέντηδες που ειδικεύονται να βοηθούν πόλεις να κερδίζουν τους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Οι ρεπόρτερ του BBC εμφανίστηκαν σαν σύμβουλοι των επιχειρηματιών πελατών τους από το Ανατολικό Λονδίνο, που επιδιώκουν να γίνουν οι Ολυμπιακοί στην πόλη τους. Συναντήθηκαν με 4 ατζέντηδες που υποστήριξαν ότι μπορούν να εξασφαλίσουν συνολικά 54 ψήφους. Μόλις 9 λιγότερες από τις 63 που χρειάζονται για να κερδίσει μια πόλη τους Αγώνες. Ο κ.Τάκατς ονομάτισε περισσότερα από 30 μέλη της ΔΟΕ, που, όπως είπε, μπορεί να τους πλησιάσει για να διαπραγματευτεί την ψήφο τους υπέρ του Λονδίνου».

Αυτά μεταδόθηκαν (4/8/2004) από το BBC ενώ στην Ελλάδα η άρχουσα τάξη και τα κόμματά της είχαν ανακηρύξει τους Ολυμπιακούς της Αθήνας σαν την «νέα ΜεγάληΙδέα του Εθνους»…

«Μια μαφία μαρκησίων, κομήτων, δισεκατομμυριούχων και λευκών».

Αυτή ήταν η λιτή και προπαντός «ευθύβολη» διατύπωση που είχε επιλέξει πριν χρόνια ο Φιντέλ Κάστρο για να περιγράψει τι εστί ΔΟΕ.

Για τις σχέσεις της ΔΟΕ με τα ιδανικά του ολυμπισμού έχει επίσης μιλήσει ο Μονταλμπάν. Στο μυθιστόρημά του «Σαμποτάζ στους Ολυμπιακούς Αγώνες», αρχικά βάζει τον Σάμαρανκ να απευθύνεται στον ήρωά του, τον Πέπε Καρβάλιο, λέγοντας: «Να έχετε υπόψη ότι το κίνημά μας είναι ένα φιλοσοφικό και φιλανθρωπικό κίνημα». Αλλά ακολούθως ο συγγραφέας προσθέτει: «Ακούγοντας αυτούς τους χαρακτηρισμούς, ορισμένα μέλη της ΔΟΕ έπεσαν καταγής και τραντάζονταν από τα διαβολικά θα ‘λεγε κανείς χάχανα»…

Ας θυμηθούμε σε ποιους είχε στρώσει κόκκινα χαλιά πριν από δώδεκα χρόνια η ελληνικη πλουτοκρατία. Η ΔΟΕ, λοιπόν: Ενα κλειστό κλαμπ από δούκες, πρίγκιπες, μαχαραγιάδες, τέως και νυν άνακτες (από Λιχνεστάιν μέχρι Γλίξμπουργκ), «νονούς» του ποδοσφαίρου, όπως ο Μπλάτερ της FIFA (που πριν εκλεγεί «αθάνατος» είχε «εκπαιδευτεί» από την «Adidas»), και με επίτιμα μέλη της άτομα της …ποιότητας του Κίσινγκερ.

Μια λέσχη κλειστή. Με χουντικές εσωτερικές διαδικασίες. Με προέδρους δεκαετούς θητείας. Μια κλίκα που η σχέση της πλειοψηφίας των μελών της με τον αθλητισμό (όπως του «αθάνατου» αντιπροέδρου του τηλεοπτικού κολοσσού NBC) είναι αντιστρόφως ανάλογη της σχέσης τους με τις πολυεθνικές-«χορηγούς». Μια κλίκα με «ευγενική» καταγωγή.

Πράγματι: Από τη γέννηση κιόλας της ΔΟΕ, στα πρώτα 14 μέλη της συμπεριλαμβάνονταν πέντε «κόντηδες», «βαρόνοι» κλπ., δύο στρατιωτικοί, τρεις πανεπιστημιακοί με «προεξάρχουσα» μορφή τον ρατσιστή Κουμπερτέν, και όλοι τους – φυσικά – μεγαλοαστοί.

Υπάρχει ένα άθλημα στο οποίο μέλη της ΔΟΕ επιδεικνύουν άριστες – «ολυμπιακές»! – επιδόσεις: Το «άθλημα» της …μίζας. Στο οποίο συμμετέχουν ακόμα και οι πλέον υψηλόβαθμοι. Οπως ο καταδικασθείς πρώην αντιπρόεδρος της ΔΟΕ, ο ΚιμΟυνΓιονγκ (σ.σ.: «Ο πιο αξιόπιστος σύμβουλός μου», είχε πει γι’ αυτόν ο Σάμαρανκ), που εκτός του ότι «λαδωνόταν» ήταν και καταχραστής. Πριν από αυτόν είχαν ήδη εντοπιστεί άλλα 12 μέλη της ΔΟΕ που τα «πιάσανε» (περί το 1 εκατ. δολάρια) για να πάνε οι χειμερινοί Ολυμπιακοί στο Σολτ Λέικ Σίτι. Είδαμε παραπάνω πως το BBC έβγαλε στη «φόρα» ότι μέλη της ΔΟΕ και ατζέντηδες των Αγώνων διαπραγματεύονταν το «ρεγάλο» τους για να ψηφίσουν υπέρ του Λονδίνου για την ανάληψη των Ολυμπιακών του 2012.

Οσο για τους Γερμανούς, που είχαν αναλάβει να προωθήσουν την υποψηφιότητα του Βερολίνου για τους Ολυμπιακούς του 2000, όταν η πόλη τους έχασε από την Ατλάντα (δηλαδή την «Κόκα Κόλα»), δήλωσαν ότι από την έρευνά τους προέκυπτε πως μόνο οι 7 από τους 94 τότε «αθανάτους» δεν ήταν εξαγοράσιμοι…

Οσο αργυρώνητος είναι στην τσέπη ο μηχανισμός της ΔΟΕ, άλλο τόσο αντιδραστικός είναι στην ψυχή. Η ΔΟΕ ήταν που αφαίρεσε τα μετάλλια των δυο μαύρων Αμερικανών Ολυμπιονικών το 1968 όταν αυτοί διαμαρτυρήθηκαν για τη στάση της χώρας τους, των ΗΠΑ, απέναντι στους ομοφύλους τους. Η ΔΟΕ ήταν που «χαιρέτισε» τη δολοφονία 400 διαδηλωτών από τη μεξικανική κυβέρνηση παραμονή των Αγώνων. Που έδωσε τους Ολυμπιακούς του ’36 στον Χίτλερ όταν ήδη από το 1935 είχε επισημοποιηθεί η ρατσιστική ναζιστική νομοθεσία. Που επιβράβευσε τη σαραντάχρονη δικτατορία στην Κορέα αναθέτοντας τους Αγώνες του 1988 στη Σεούλ. Και που φυσικά είχε 20 χρόνια επικεφαλής τον φασίστα Σάμαρανκ.

Το πρώτο μεγάλο «μπαμ» έγινε στους Ολυμπιακούς αγώνες της Ρώμης, το 1960. Ο Κουρτ Γιένσεν, ποδηλάτης από τη Δανία, ξεψυχάει πάνω στο κουλουάρ. Η νεκροψία που διενεργείται αποκαλύπτει έναν οργανισμό «τίγκα» στις αμφεταμίνες…

Τέσσερις δεκαετίες αργότερα, η Φλόρενς Γκρίφιθ, Αμερικανίδα σπίντερ, πρωταθλήτρια και πολυ-ολυμπιονίκης στην Ολυμπιάδα της Σεούλ, ξαφνικά πεθαίνει από τριπλή (!) καρδιακή προσβολή. Ηταν μόλις 39 ετών. Η νεκροψία αποκάλυψε, μεταξύ άλλων, σκλήρυνση των πνευμόνων. Πολύ περίεργο «εύρημα» (σκλήρυνση πνευμόνων) για μια αθλήτρια των δρόμων ταχύτητας…

Στα χρόνια που πέρασαν από τον Γιένσεν στη Γκρίφιθ, το διαφημιστικό σύνθημα των Ολυμπιακών Αγώνων, το «Citius, altius, fortius» (ταχύτερα, υψηλότερα, δυνατότερα), έγινε σλόγκαν σε ένα «χορό» για αμφεταμίνες και στεροειδή, για ερυθροπιτίνες και τετραυδρογεστρινόλη, για αυξητικές ορμόνες και κάθε νέα ανακάλυψη της «φαρμακοβιομηχανίας των ρεκορ».

Ο αθλητισμός από παιχνίδι και άμιλλα έγινε θέαμα και από κει και πέρα εμπόριο. Ο «έμπορος» (χορηγός – πολυεθνική) θέλει κέρδη. Πολλά κέρδη. Επομένως η διαφήμιση της «πραμάτειας» του πρέπει να είναι εντυπωσιακή. Και τι πιο εντυπωσιακό από το «ρεκόρ».

Ομως η ανθρώπινη φύση έχει όρια. Ναι, αλλά τα ρεκόρ για να φέρνουν κέρδη πρέπει να «σπάνε» με ακόμα μεγαλύτερα και εντυπωσιακότερα ρεκόρ. Αρα θα φτιάξουμε ανθρώπους έξω από την ανθρώπινη φύση τους. Θα φτιάξουμε «ρέκορ-μαν» και «ρεκορ-γούμαν». Θα φτιάξουμε αθλητές – υπερανθρώπους. Θα φτιάξουμε πρωταθλητές και θα είμαστε οι σπόνσορές τους. Αυτοί θα τρέχουν «ταχύτερα». Θα πηδάνε «ψηλότερα». Θα χτυπούν «δυνατότερα». Και μεις θα κερδίζουμε περισσότερα…

Η «ντόπα» είναι το «αφέψημα» του ίδιου του κοινωνικού τους προτύπου: «Ο πρώτος είναι τα πάντα, ο δεύτερος δεν είναι τίποτα», λένε… Ετσι, υπεράνθρωπα κατασκευάσματα στα εργαστήρια των εταιριών, αντί για μετάλλια κερδισμένα με τον ιδρώτα τους, κερδίζουν μετάλλια βουτηγμένα στα αναβολικά, στη «σύριγγα», στην ντόπα…

Εκεί κάπου, όταν το κακό παραγίνει, οι «ιδιοκτήτες», τα «αφεντικά» της ντόπας – όπως η ΔΟΕ – καμώνονται τους φορείς της κάθαρσης! Η ΔΟΕ και τα μέλη της, όπως ο πρόεδρος του NBC, η «Adidas» και οι λοιποί χορηγοί του «ιδεώδους», αυτοί δηλαδή που κατασκευάζουν τους σωματικά μεταλλαγμένους αθλητές, έρχεται κάποια στιγμή που φορούν τη μάσκα του «εξυγιαντή»! Οπως με τον Μπεν Τζόνσον στη Σεούλ που του αφαίρεσαν το χρυσό για να το δώσουν στον επίσης ντοπαρισμένο Λιούις! Οπως στην Αθήνα. Όπως τώρα με τη Ρωσία…

Βιώνουμε, λοιπόν, το «Citius, altius, fortius» σε όλο του το «μεγαλείο». Απαραίτητα αξεσουάρ του – που αποφεύγουν να μας τα δείχνουν στις τελετές έναρξης – το χρονόμετρο και η… σύριγγα (για να «σπάνε τα χρονόμετρα»)! Οι «φυσαλίδες» από το ανθρακικό των «μεγάλων χορηγών». Οι «ήρωες» των στίβων που δεν μπορείς να ξεχωρίσεις ποιος είναι ο «απατεώνας» και ποιος ο αθλητής. `Η μάλλον μπορείς: Αν γίνει το πείραμα που έλεγε ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Πεν Στέιτ, Τ. Γεσάλις, και οι «ντοπαρισμένοι» παίξουν με τους καθαρούς έναν αγώνα ποδοσφαίρου, τότε «οι πρώτοι θα κέρδιζαν 84 – 3»…

Βέβαια, αυτοί που μοιράζουν την «πρέζα» στον κόσμο του πρωταθλητισμού υποκρίνονται τους «καθαρούς». Λογικό αφού κάποια στιγμή το πράγμα «στομώνει». Η μπόχα μεγαλώνει. Η καπηλεία των ξυπόλυτων μαραθωνοδρόμων και των γνήσιων αγωνιστών του αθλητισμού, τα αναμασήματα του τύπου «και στην Ανατολική Γερμανία τα ίδια κάνανε» – λες και αυτά τα φαινόμενα δεν υπήρξαν δείγματα ενός εκφυλισμού που βρήκε τον φυσικό του χώρο στην καπιταλιστική παλινόρθωση) δεν αρκούν για άλλοθι. Τότε ακριβώς απαιτείται να ριχτεί λίγο «πατσουλί», για να κρυφτεί η αποφορά. Τότε οι κατασκευαστές των σωματικά μεταλλαγμένων αθλητών, οι διακινητές της «πρέζας» στα γήπεδα του παρά φύσιν πρωταθλητισμού, υποκρίνονται τους «καθαρούς», τους «ελεγκτές», τους «άτεγκτους», τους «τιμωρούς».

Αλλά η «καθαρότητα» προϋποθέτει – όπως έλεγε ο παγκόσμιος πρωταθλητής Πιέτρο Μενέα – ότι «το καθήκον της καταπολέμησης του ντόπινγκ πρέπει να αφαιρεθεί από τους οργανισμούς που αποκομίζουν κέρδη από τις αθλητικές εκδηλώσεις».

The full moon is pictured behind the Christ the Redeemer statue ahead of the 2016 Rio Olympic games in Rio de Janeiro, Brazil, July 19, 2016. REUTERS/Bruno Kelly

Το Ολυμπιακό σύνθημα («Citius, altius, fortius – ταχύτερα, υψηλότερα, δυνατότερα) πραγματώνεται στο έπακρο στην περίπτωση των χορηγών. Διότι αν θέλεις κέρδη και τα θες «ταχύτερα, υψηλότερα, δυνατότερα», δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να «καπαρώσεις» το πλέον αναγνωρίσιμο σύμβολο στον κόσμο, το Ολυμπιακό σύμβολο, και να διαφημίσεις το γιαούρτι σου ή το αναψυκτικό σου, ή την τράπεζά σου, με προμετωπίδα τους Ολυμπιακούς κύκλους…

Πέρα από τα παχιά λόγια που συνοδεύουν τη διαπλοκή των χορηγών με τους Ολυμπιακούς (σ.σ.: «είναι τιμή γι’ αυτούς να στηρίζουν και να φέρουν το Ολυμπιακό πνεύμα», είχε πει η κ. Αγγελοπούλου σε μια επίσημη παρουσίαση των χορηγών του 2004), για το «πνεύμα» που διέπει τις σχέσεις της ΔΟΕ με τους πολυεθνικούς χορηγούς υπάρχει μια εικόνα που αξίζει χίλιες λέξεις. Είναι η εικόνα που απαθανατίστηκε τον Απρίλη του 1987 στην εκκλησία της Λοζάνης, με τον Σάμαρανκ και όλα τα μέλη της λέσχης των «αθανάτων» να στέκονται «κλαρίνο» μπροστά στο φέρετρο του Ντάσλερ. Ηταν το αφεντικό της «Adidas»…

Καλό είναι λοιπόν το «Ολυμπιακό ιδεώδες», αλλά μάλλον δεν είναι αυτό που κινητοποιεί τους χορηγούς. Εχουν σοβαρότερους λόγους να «σπονσονάρουν» το Ολυμπιακό πνεύμα. Η «Samsung», για παράδειγμα, με τα 40 εκατ. δολάρια που έδωσε ως χορηγία στο Σίδνεϊ, άνοιξε αγορές που της απέφεραν κέρδη άνω του 1 δισ. δολαρίων.

Η «Swatch» με την πρώτη «Ολυμπιακή συλλογή» που κυκλοφόρησε το 2002, είδε να πουλά σε τρεις μόνο βδομάδες (και μόνο στην Ελλάδα) περί τα 10.000 ρολόγια και να εκτιμά αύξηση του τζίρου της κατά 70% έναντι της προηγούμενης χρονιάς. Ανάλογα «ιδεώδη» έλκουν στους Ολυμπιακούς τα «Μακ Ντόναλντς» (που το 2000 πούλησαν περί τα 2 εκατομμύρια γεύματα μόνο μέσα στο Ολυμπιακό Χωριό του Σίδνεϊ), την «Adidas», την «Κόκα- Κόλα», τη «Shell», τους λοιπούς διεθνείς, εθνικούς χορηγούς και υποστηρικτές του… ολυμπιακού ιδεώδους.

Είναι προφανές ότι σε αυτό το ειδικό «Ολυμπιακό άθλημα», το «άθλημα» της …διαφήμισης μερικών χρηματιστηριακών και βιομηχανικών ομίλων, η γνωστή αρχή ότι «οι καλές δουλειές κάνουν τους καλούς φίλους» εφαρμόζεται κατά γράμμα. Τουτέστιν, οι χορηγοί έχουν εξασφαλίσει ότι καμία άλλη ανταγωνιστική των προϊόντων τους φίρμα δεν πρόκειται να δρασκελίσει τους χώρους των Ολυμπιακών εγκαταστάσεων και δε θα συνδέσει το όνομά της με τους Ολυμπιακούς στα μάτια των 4 δισ. τηλεθεατών που θα δουν τους αγώνες.

Ως εκ τούτου η «θεότητα» της «Κόκα-Κόλα» (που υπήρξε μέγας χρηματοδότης του Μπους και ταυτόχρονα των βομβαρδιστικών και των βασανιστών των ΗΠΑ σε Ιράκ και Αφγανιστάν) ή η «Adidas» (που βάσει της έρευνας της βρετανικής οργάνωσης «Oxfarm» αποτελεί «Ολυμπιονίκη» όσον αφορά στις μεθόδους εκμετάλλευσης και εργοδοτικής αυθαιρεσίας που εφαρμόζει στα εργοστάσιά της στις χώρες του Τρίτου Κόσμου) συνηθίζεται τις μέρες των Αγώνων να δηλώνουν αποκλειστικοί σπόνσορες της …Ολυμπιακής εκεχειρίας, της δημοκρατίας και της ανεκτικότητας στον κόσμο.

Το 2004, στην τέταρτη θέση της λίστας των υπογραφόντων υπέρ της «Ολυμπιακής Εκεχειρίας» φιγουράριζε το όνομα του Μπιλ Κλίντον. Κάποιοι θέλουν να παραμείνει γνωστός για την υπόθεση Λεβίνσκι. Τα Βαλκάνια, πάντως, σίγουρα θα τον θυμούνται ως τον επικεφαλής του βομβαρδισμού των αμάχων της Γιουγκοσλαβίας…

Στη θέση 21 ήταν το όνομα Β. Βίκε – Φραϊμπέργκα. Πρόεδρος της Λετονίας. Στη συγκεκριμένη χώρα, με τη νέα πολιτική τάξη που αναδείχτηκε μετά τις ανατροπές του 1989 – ’90, χτίζονται μνημεία υπέρ των συνεργατών των Ες-Ες κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου…

Λίγο πιο κάτω, στη θέση 30, ήταν το όνομα Σ. Σαμάρ. Δήλωνε αντιπρόεδρος της προσωρινής κυβέρνησης του Αφγανιστάν. Στην πραγματικότητα εκπροσωπούσε τα ανδρείκελα των Αμερικανών. Παρακάτω ήταν το όνομα Σιμόν Πέρες, με την ιδιότητα του υπουργού Εξωτερικών του Ισραήλ. Ηταν ίσως το πιο ανώδυνο όνομα για να εκφράσει το κράτος – τρομοκράτης την υποκρισία του περί «εκεχειρίας», την ώρα που ο Σαρόν δολοφονούσε παιδιά στην Παλαιστίνη.

Οσο για τη θέση 154, βρισκόταν το όνομα ενός ακόμα γνωστού «αγωνιστή» υπέρ της… ειρήνης. Το όνομά του Χαβιέ Σολάνα. Ο πρώην ΓΓ του ΝΑΤΟ και κατοπινός θεματοφύλακας της στρατιωτικοποίησης της ΕΕ.

Θα πει κάποιος ότι τα πρόσωπα αυτά, που αυτοχρήμα με την παρουσία τους διακωμωδούν την έννοια της εκεχειρίας, δεν αποτελούν ίσως ένα τυπικό δείγμα συμμετεχόντων, καθώς υπάρχουν δεκάδες άλλοι που περιλαμβάνονται κάθε τετραετία στους συνυπογράφοντες και πράγματι νιώθουν την ανάγκη της ειρήνης στον κόσμο. Προφανώς και είναι έτσι. Ομως η παρουσία σφαγέων σαν αυτούς που βομβαρδίζουν στη Συρία και πνίγουν παιδιά στο Αιγαίο – χωρίς να ακυρώνει το γνήσιο ενδιαφέρον των άλλων – πιστοποιεί την υποκρισία και την καπηλεία που κρύβεται, συνολικά, πίσω από την υπόθεση «Ολυμπιακή Εκεχειρία». Οπως το γνήσιο ενδιαφέρον κάποιων να συμμετέχουν στη λαμπαδηδρομία, δεν αναιρεί την ουσία του θέματος, ότι δηλαδή αποτελεί μια εκδήλωση που συνιστά μια παγκόσμια διαφημιστική εκστρατεία εκ μέρους των χορηγών της λαμπαδηδρομίας, της «Κόκα – Κόλα» και της «Σάμσουνγκ»…

Αντί άλλης απόδειξης αρκεί να αναφερθεί κανείς στο ομόφωνο ψήφισμα του ΟΗΕ, το οποίο από το 1992 – όταν και αναβίωσε η ιδέα της Ολυμπιακής Εκεχειρίας – ανανεώνεται κάθε διετία. Από το 1992, δηλαδή, και κάθε δυο χρόνια, οι ΗΠΑ (που έκτοτε έχουν επέμβει σε Σομαλία, Κόσσοβο, Βοσνία, Αφγανιστάν, Ιράκ), η ΕΕ (που κράτη – μέλη της έσφαξαν τη Γιουγκοσλαβία, που συμμετείχαν στη συμμαχία των «προθύμων σε Ιράκ και Αφγανιστάν, που εξανδραπόδίζουν από Συρία μέχρι Μάλι, που στηρίζουν ναζί στην Ουκρανία), το Ισραήλ, η Τουρκία (της – μεταξύ άλλων – κατεχόμενης Κύπρου), δηλώνουν πίστη» στην «εκεχειρία»…

Η αλήθεια είναι, τελικά, ότι η ιδέα της εκεχειρίας ποτέ δε νίκησε. Ούτε το 1916, ή το 1940 και 1944, που οι Ολυμπιάδες δεν έγιναν λόγω των Παγκόσμιων Πολέμων. Ούτε καν στην αρχαία Ελλάδα, που το 420 π.Χ. και το 404 π.Χ. οι Σπαρτιάτες εισέβαλαν στην Ολυμπία, ούτε όταν οι Συβαρίτες αφανίστηκαν από τους Κροτωνιάτες, που είχαν για επικεφαλής τον Ολυμπιονίκη Μίλωνα, ούτε όταν ο Θεμιστοκλής έλεγε (σαν «πλανητάρχης» της εποχής) ότι δεν έχει δικαίωμα συμμετοχής στους Ολυμπιακούς όποιος δε συμμαχεί στο πλευρό των Αθηναίων…

Η αλήθεια, τελικά, είναι ότι η εκεχειρία – και συνολικά οι Ολυμπιακοί Αγώνες – είναι μια ιδέα που την καπηλεύονται όσοι προκαλούν πολέμους, δυστυχία, φτώχεια, εκμετάλλευση. Και οι χορηγοί τους…

Κλείνοντας αυτό το αφιέρωμα (μέρος του οποίου αποτελεί έρευνα που κάναμε πριν 12 χρόνια με αφορμή του Ολυμπιακούς της Αθήνας και δημοσιεύτηκε στον Ριζοσπάστη τον Αύγουστο του 2004), η διεξαγωγή των Ολυμπιακών στο Ρίο έρχεται να επιβεβαιώσει όλα τα βασικά συμπεράσματα:

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες δεν είναι μια «εθνική γιορτή» ούτε πολύ περισσότερο μια «εθνική ιδέα» – όπως έλεγαν σε εμάς το 2004 – για τους λαούς στις χώρες που διεξάγονται.

Οι Ολυμπιακοί είναι μια «ιδέα» δική τους. Είναι μια προσοδοφόρα γιορτή για την τάξη των κεφαλαιοκρατών. Των πολιτικών υπαλλήλων τους. Μια «ιδέα» του «έθνους» των χορηγών, των μεγαλοκατασκευαστών, των μεγαλοεργολάβων, των κυρίων «εθνικών ευεργετών» και των κυριών τους όπου Γης, μια γιορτή των πολυεθνικών. Είναι μια μπίσνα που οι λαοί την πληρώνουν ακριβά, είτε ζουν στο Πέραμα, είτε στο Πεκίνο, είτε στις φαβέλες..

Ακόμα και οι πιο φιλικοί, οι πιο ανθρώπινοι και οι περισσότερο από-εμπορευματοποιημένοι Ολυμπιακοί της Μόσχας το 1980, ακόμα και οι επωφελείς για τον χαρακτήρα της πόλης Ολυμπιακοί της Βαρκελώνης, δεν αναιρούν αυτόν τον κανόνα.

Η εμπειρία της Αθήνας είναι μια κοινή εμπειρία: Το κάθε φορά «λιτοί Αγώνες» γίνεται «λιτότητα διαρκείας» και ξεπούλημα, μετά τους Αγώνες. Ρεμούλα, αρπαγή, φαγοπότι για «εκλεκτούς» και λεηλασία.

Ο ίδιος ο τότε πρωθυπουργός σε συνέντευξη στο «Σπίγκελ», ερωτηθείς για το κόστος του 2004, είχε ομολογήσει: «Κανείς δεν μπορεί σήμερα να δώσει ακριβή απάντηση. Το βέβαιο είναι ότι οι αρχικοί σχεδιασμοί έχουν σαφώς υπερκεραστεί»! Με βάση τους επιεικέστερους, δε, το χρέος που επωμίστηκε ο ελληνικός λαός ήταν συναρτηση και του γεγονότος της πάνω από 600% (!) υπέρβασης σε σχέση με όσα προβλέπονταν στον περίφημο φάκελο της Ολυμπιάδας, όπως μας τον είχαν παρουσίαζαν το 1996…

Στη μπίσνα των Ολυμπιακών δεν πρέπει να ξεχναμε και εκείνη που πάει χέρι – χέρι με την ιδεολογικοποίηση του «νόμος και τάξη» και που σχετίζεται με τα ζητήματα… ασφάλειας. Στην Αθήνα, μαζί με τους Ολυμπιακούς είχε έρθει το ΝΑΤΟ, το FBI, η CIA, η Μοσάντ, πράκτορες, πρακτορίσκοι, ρουφιάνοι και χαφιέδες, τρομοκάμερες και Ζέπελιν, όλοι ήταν στη «γιορτή».

Μαζί και η Ζήμενς. Από τότε κρατάει το σκάνδαλο του C4i… Τότε ήταν που η «αδέκαστη» Δικαιοσύνη αποφάνθηκε ότι «η μόνη σκέψη από την οποία πρέπει να διακατέχεται ο Ελληνας πολίτης είναι η διαχρονική ρήση ότι υπέρτατος νόμος είναι τώρα η ασφάλεια και η αξιοπρέπεια της χώρας»! Αυτό ήταν το «επιχείρημα» του ελληνικού κράτους στη δίκη για το Ζέπελιν. Αυτό το «επιχείρημα» κατέστησε «δίκαιο» το δικαστήριο, ακριβώς τριάντα χρόνια μετά την πτώση της χούντας! Αλλά την επόμενη μέρα (πλην των κομμουνιστών που φώναζαν για το «ολυμπιακό πραξικόπημα») κανενός άλλου δεν ίδρωσε το αυτί. Θέμα «αξιοπρέπειας», βλέπετε…

Τότε ήταν και η υπόθεση Τζέκου – Κεντέρη – Θάνου: Εδώ να δεις… «αξιοπρέπεια»! Και Ολυμπιακό «ιδεώδες»! Γιατί, αν μη τι άλλο, αυτή η υπόθεση προσέθεσε στη διοργάνωση ένα νέο ολυμπιακό αγώνισμα: Τον «μαραθώνιο διαρκείας» στο ξεφτιλίκι, στο καραγκιοζιλίκι και στο κοροϊδιλίκι.

Οσο για τους διακινητές μιας άλλης «ντόπας», της τηλεοπτικής, τους θυμόμαστε – πάντα στο ύψος τους – να υποδέχονται με διθυράμβους την «επιστροφή» των Αγώνων στην Ολυμπία. Μόνο που η νικήτρια είχε το ’99 καταδικαστεί για αναβολικά… Επηξαν, τότε, τα τηλεπαράθυρα από κήρυκες κατά του ντόπινγκ. Κάποιοι είχαν και τη φαεινή ιδέα να εμφανίσουν παλαίμαχη αθλήτρια για να καταγγείλει το ντόπινγκ. Οτι ήταν η ίδια που το 1984, είχε εμπλακεί σε υπόθεση αναβολικών και είχε κυνικά δηλώσει ότι «πρωταθλητισμός με πατάτες και μπριζόλα δεν υπάρχει», ήταν, απλώς, λεπτομέρεια…

Φυσικά και στους Αγώνες του Ρίο – όπως γράφαμε και το 2004 – θα βρίσκονται και οι έντιμοι αθλητές, ως πρωταγωνιστές, που θα προσπαθήσουν για τη νίκη και που εκφράζουν αντικειμενικά αυτό που ο άνθρωπος επιδιώκει με τους αγώνες του. Να έχει συνεχώς καινούριες κατακτήσεις για να βελτιώνεται, βελτιώνοντας τη ζωή του. Και στο κοινωνικό πεδίο και στο πολιτικό και στο αθλητικό, παντού. Γι’ αυτό και τους χειροκροτούμε στην αγωνιστική τους προσπάθεια, γι’ αυτό και θα χαρούμε για την παρουσία της συντριπτικής πλειονότητας των Ελλήνων αθλητών που αξίζουν την συμπαράστασή μας (ο νοών νοείτω – λίγοι είμαστε και γνωριζόμαστε).

Υπάρχουν όμως και οι άλλοι. Οι διοργανωτές, οι εκμεταλλευτές των αγώνων, των αθλητών, οι πολυεθνικές. Αυτοί δεν έχουν καμία σχέση με τον αθλητισμό που είναι δικαίωμα για όλους, που θα έπρεπε να αποτελεί αυτονόητο αγαθό για κάθε νέο, μακριά από την εμπορευματοποίηση και την πολλαπλή εκμετάλλευσή του από τους χορηγούς θεαμάτων άνευ άρτου.

Ως Ελληνες έχουμε ένα παραπάνω, ίσως, λόγο να σκεφτόμαστε έτσι. Γιατί έπαινος για την πατρίδα των Ολυμπιακών Αγώνων, τελικά, είναι να προωθεί ό,τι συνάδει με τον πατριωτικό διεθνισμό, δηλαδή με τον συναγωνισμό για τη συλλογική πρόοδο, την ευγενή άμιλλα, τον σεβασμό προς συναθλητές – συνανθρώπους και την ανιδιοτέλεια. Προτάγματα, αξίες και ιδανικά των λαών που οι απάτριδες του κεφαλαίου ουδέποτε υπηρέτησαν.

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ – http://www.imerodromos.gr/olympiakoi-agwnes-giorth-masas-ntopas-mizas/

Όλα για τις τράπεζες

Όλα για τις τράπεζες! pic.twitter.com/X2v8cDRekY

— Jo Di (@jodigraphics15) 30 Ιουλίου 2016

Ο νεοφιλελευθερισμός οδηγεί στη φτώχεια, την εξορία και τον πρόωρο θάνατο

Του Μάικλ Χάντσον *
Μία ερευνητική ομάδα από το Mailman School of Public Health του Πανεπιστημίου Κολούμπια, στη Νέα Υόρκη, εκτιμά ότι 875.000 θάνατοι στις Ηνωμένες Πολιτείες το 2000 θα μπορούσε να αποδοθούν σε κοινωνικούς παράγοντες που συνδέονται με τη φτώχεια και την ανισότητα.

Αν ληφθεί υπόψη ότι τη χρονιά εκείνη πέθαναν συνολικά 2,45 εκατομμύρια Αμερικανοί, προκύπτει το συμπέρασμα ότι πάνω από ένας στους τρεις θανάτους (36% του συνόλου) οφείλεται στις στερήσεις.

Κάτι ανάλογο έχει παρατηρηθεί στη Ρωσία, τις Βαλτικές χώρες και την Ελλάδα. Και υπεύθυνες για την αύξηση των θανάτων είναι η νεοφιλελεύθερη οικονομική πολιτική, η νεοφιλελεύθερη εμπορική πολιτική και η επιδείνωση της κατάστασης ενός μεγάλου μέρους της κοινωνίας.

Μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, το 1991, οι θάνατοι αυξήθηκαν, το προσδόκιμο ζωής μειώθηκε και η υγεία των πολιτών επιδεινώθηκε καθ’ όλη τη διάρκεια της διακυβέρνησης Γιέλτσιν. Ύστερα ήρθε ο Πρόεδρος Πούτιν και σταθεροποίησε την κατάσταση. Ο Πούτιν είπε ότι η νεοφιλελεύθερη οικονομική πολιτική σκότωσε περισσότερους Ρώσους από τα 22 εκατομμύρια που έχασαν τη ζωή τους στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το ίδιο συνέβη και στην Ελλάδα. Τα πέντε τελευταία χρόνια, το προσδόκιμο ζωής στην Ελλάδα έχει μειωθεί. Οι Έλληνες αρρωσταίνουν πιο εύκολα, πεθαίνουν πιο γρήγορα, η υγεία τους δεν είναι καλή.

Όλοι σχεδόν οι Βρετανοί οικονομολόγοι στο τέλος του 18ου αιώνα είπαν ότι όταν έχεις φτώχεια, όταν έχεις μεταβίβαση του πλούτου προς τους πλούσιους, τότε έχεις μικρότερο προσδόκιμο ζωής και επίσης έχεις μια σκληρή νομισματική πολιτική, μια πολιτική δανεισμού, ο κόσμος μεταναστεύει. Εκείνη την εποχή, κερδισμένη σε μετανάστες, σε εξειδικευμένη εργασία, ήταν η Αγγλία. Κέρδιζε κόσμο που δούλευε στη βιομηχανία της επειδή άλλες χώρες βρίσκονταν ακόμη στο μετα- φεουδαρχικό σύστημα και έδιωχναν τους ανθρώπους τους.

Η Ρωσία γνώρισε μια τεράστια μετανάστευση εξειδικευμένων εργαζομένων, που έφυγαν για τη Γερμανία και τις Ηνωμένες Πολιτείες, αναζητώντας εργασία, κυρίως στον τομέα της πληροφορικής. Μεγάλη έξοδο εργαζομένων γνώρισε και η Ελλάδα, ενώ στις χώρες της Βαλτικής ο πληθυσμός μειώθηκε κατά 10% την τελευταία δεκαετία εξαιτίας της νεοφιλελεύθερης πολιτικής που εφαρμόστηκε. Το ερώτημα που τίθεται τώρα στην Αμερική, όπου η υγεία επιδεινώνεται και το προσδόκιμο ζωής μειώνεται, είναι σε ποιες χώρες θα μεταναστεύσουν οι Αμερικανοί. Κανείς δεν μπορεί να δώσει ακόμη απάντηση. Οι Αμερικανοί δεν μπορούν να πάνε πουθενά, γιατί δεν μιλούν ξένες γλώσσες. Οι Ρώσοι, οι Έλληνες, οι περισσότεροι Ευρωπαίοι, μαθαίνουν αγγλικά στο σχολείο. Μπορούν λοιπόν να τα βγάλουν πέρα σε άλλες χώρες. Οι Αμερικανοί, όχι. Τα πράγματα θα γίνουν ακόμη χειρότερα με την εμπορική συμφωνία των χωρών του Ειρηνικού και την αντίστοιχη συμφωνία για τις χώρες του Ατλαντικού.

Ακούγεται ότι ο Πρόεδρος Ομπάμα θα δώσει το πράσινο φως στις επιχειρήσεις να εμποδίζουν τις κυβερνήσεις να εφαρμόζουν μέτρα για την προστασία του περιβάλλοντος, να επιβάλλουν προδιαγραφές για την υγεία, να προστατεύουν τον πληθυσμό από το κάπνισμα. Ο Ομπάμα λέει ότι θα τα προωθήσει όλα αυτά μετά τις εκλογές. Και οι Ρεπουμπλικανοί συνεργάζονται κατά κάποιον τρόπο μαζί του και λένε, εντάξει, θα δούμε. Ίσως έρθει ο Ντόναλντ Τραμπ και κάνει κάποια πράγματα. Ίσως πάλι έχουμε τη Χίλαρι, που θα κινηθεί πιο δεξιά από οποιονδήποτε Ρεπουμπλικανό, παίρνοντας μαζί της και το Κογκρέσο. Ας πούμε όμως ότι δεν ξέρουμε τι θα γίνει μετά τις εκλογές και ότι οι Ρεπουμπλικανοί δεν θέλουν να πάρουν ρίσκα. Θα κάνουν διάφορα πράγματα. Θα εγκρίνουν τον Ρεπουμπλικανό υποψήφιο του Ομπάμα για το Ανώτατο Δικαστήριο, ή η Χίλαρι θα τοποθετήσει κάποιον χειρότερο, ή ακόμη κι ο Τραμπ μπορεί να τοποθετήσει κάποιον χειρότερο. Θα επικυρώσουν μία εμπορική συμφωνία που θα αυξήσει πολύ την ανεργία στην Αμερική, ιδιαίτερα στον βιομηχανικό τομέα. Πολλοί μιλούν και για μία έκπληξη τον Οκτώβριο ή στις αρχές Νοεμβρίου. Είναι η τελευταία ευκαιρία του Ομπάμα να αρχίσει πόλεμο με τη Ρωσία. Ο ειδικός για τη ρωσική πολιτική, Στίβεν Κόεν και άλλοι αναλυτές, προειδοποιούν ότι θα υπάρξει κίνδυνος όταν εγκατασταθούν ατομικά όπλα στη Ρουμανία. Ο Πρόεδρος Πούτιν έχει πει ότι αυτό είναι μία κόκκινη γραμμή. Δεν θα απευθύνουμε προειδοποίηση. Δεν έχουμε στρατό. Μπορούμε μόνο να χρησιμοποιήσουμε ατομικά όπλα. Ο κίνδυνος έτσι δεν προέρχεται μόνο από μία μείωση του πληθυσμού στο εσωτερικό, αλλά και από την κήρυξη ενός πολέμου. Και ο Ομπάμα έχει κλιμακώσει τα πράγματα.

Η Χίλαρι, νομίζω, έχει σχεδόν ανακοινώσει ότι θα τοποθετήσει υπουργό Εξωτερικών τη Βικτόρια Νούλαντ, τον άνθρωπο δηλαδή που ώθησε τους Ουκρανούς φασίστες να προβούν σε δολοφονίες. Η κατάσταση μοιάζει πραγματικά πολύ κακή. Αν θέλετε να δείτε πού πηγαίνει δημογραφικά η Αμερική, κοιτάξτε την Ελλάδα, τη Λετονία, τη Ρωσία, ακόμη και τη Βρετανία. Κάποιος ονόματι δρ. Μίλερ έχει κάνει μελέτες για την υγεία και το προσδόκιμο ζωής και έχει διαπιστώσει ότι όσο πιο χαμηλό είναι το εισόδημα οποιασδήποτε κοινωνικής ομάδας στην Αγγλία, τόσο μικρότερο είναι το προσδόκιμο ζωής. Αυτό είναι πολύ σημαντικό στη συζήτηση για την κοινωνική ασφάλεια. Πολλοί λένε ότι πρέπει να αυξηθεί η ηλικία συνταξιοδότησης επειδή οι άνθρωποι ζουν περισσότερο. Ποιος ζει περισσότερο στην Αμερική; Οι πλούσιοι.
Αν κερδίζεις κάτω από 30.000 δολάρια τον χρόνο, ακόμη και κάτω από 50.000 δολάρια, δεν ζεις περισσότερο. Άρα, η ιδέα είναι πώς θα αποφύγεις να πληρώνεις κοινωνική ασφάλιση για τους ανθρώπους χαμηλών εισοδημάτων, δηλαδή για τη μεσαία τάξη και την εργατική τάξη που πεθαίνουν πιο γρήγορα, και θα πληρώνεις κοινωνική ασφάλιση για τους πλούσιους που ζουν περισσότερο; Κανείς δεν θέλει να συνδέσει αυτή τη συζήτηση για το προσδόκιμο ζωής με τη δημόσια συζήτηση για την κοινωνική ασφάλιση, σύμφωνα με την οποία ο Ομπάμα και η Χίλαρι θέλουν να αυξήσουν το όριο συνταξιοδότησης ώστε φαινομενικά να περισώσουν την κοινωνική ασφάλιση. Όταν η Χίλαρι λέει ότι θέλει να περισώσει την κοινωνική ασφάλιση, εννοεί ότι θέλει να αποφύγει να φορολογήσει τους πλούσιους και να χρηματοδοτεί την κοινωνική ασφάλιση από τον κρατικό προϋπολογισμό, κάτι που σημαίνει βέβαια φορολόγηση τόσο των υψηλών όσο και των χαμηλών εισοδημάτων.

Πηγή: Counterpunch, ΑΠΕ-ΜΠΕ Ο Μάικλ Χάντσον είναι πρώην οικονομολόγος της Γουόλ Στριτ. Σήμερα, διδάσκει στο Πανεπιστήμιο του Μιζούρι, είναι ερευνητής στο Levy Economics Institute of Bard College και πρόεδρος του Institute for the Study of Long Term Economic Trends. Είναι σύμβουλος πολλών κυβερνήσεων, συμπεριλαμβανομένων της ελληνικής, ισλανδικής, λετονικής και κινεζικής, για χρηματοοικονομικά ζητήματα και ζητήματα φορολογικής πολιτικής. Έχει συγγράψει πολλά βιβλία, το πλέον πρόσφατο των οποίων είναι το «Killing the Host: How Financial Parasites and Debt Bondage Destroy the Global Economy» – Σκοτώνοντας τον Οικοδεσπότη: Πώς τα Χρηματοοικονομικά Παράσιτα και η Χρεοδουλεία Καταστρέφουν την Παγκόσμια Οικονομία (εκδόσεις ISLET, 2015).

http://wp.me/p3kVLZ-yLy

Τρεις οικονομολόγοι του ΔΝΤ ασκούν κριτική στον νεοφιλελευθερισμό

Το ΔΝΤ το οποίο έχει κατηγορηθεί για τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που επιβάλλει σε όσες χώρες έχει κληθεί να προσφέρει τη βοήθεια του, για πρώτη ίσως φορά, οικονομολόγοι του παίρνουν αποστάσεις αμφισβητώντας την αποτελεσματικότητα αυτής της «συνταγής»
Οι τρείς οικονομολόγοι του ΔΝΤ, στο άρθρο τους το οποίο δημοσιεύεται στο τεύχος Ιουνίου του περιοδικού Finance & Development του Ταμείου, εκφράζουν επιφυλάξεις συνολικά για το οικονομικό δόγμα του νεοφιλελευθερισμού, εκτιμώντας ότι οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές που σθεναρά υποστήριξε στην περίπτωση της Χιλής για παράδειγμα ο Μίλτον Φρίντμαν, «αντί να οδηγήσουν στην ανάκαμψη ορισμένες φορές διευρύνουν την κοινωνική ανισότητα θέτοντας έτσι σε κίνδυνο την αειφόρο ανάπτυξη».

Υπό τον τίτλο “Neoliberalism: Oversold” οι οικονομολόγοι J. Ostry, P. Loungani και D. Furceri, εξετάζουν την νεοφιλελεύθερη ατζέντα επιχειρώντας να καταγράψουν τις οφέλη, αλλά κυρίως τις παράπλευρες απώλειες που προκύπτουν από την εφαρμογή των πολιτικών δημοσιονομικής λιτότητας και άρσης των περιορισμών στην κίνηση των κεφαλαίων.

Τρία είναι τα συμπεράσματα στα οποία κατέληξαν εξετάζοντας αρκετές περιπτώσεις χωρών οι οποίες διαχρονικά, εφάρμοσαν τις πολιτικές αυτές, είτε υπό την έμπνευση του ΔΝΤ είτε μετά από ελεύθερη επιλογή των κυβερνήσεων:

• Τα οφέλη σε όρους αυξημένων ρυθμών ανάπτυξης είναι δύσκολο να τεκμηριωθούν όταν το δείγμα των χωρών που εξετάζεται είναι αρκετά μεγάλο.
• Το κόστος που επιφέρουν οι πολιτικές αυτές στο κοινωνικό σώμα, αυξάνοντας τους δείκτες ανισότητας, είναι δυσβάστακτο. Μάλιστα τέτοια κόστη μπορούν να αντισταθμίσουν πλήρως τα οφέλη που μπορεί να επιφέρουν οι πολιτικές αυτές στο μέτωπο της ανάπτυξης.
• Η όξυνση της κοινωνικής ανισότητας θέτει εν αμφιβόλω τη διατήρηση υψηλών ρυθμών ανάπτυξης στο μέλλον. Έτσι παρόλο που η ανάπτυξη αποτελεί τη βασική επιδίωξη των νεοφιλελεύθερων επιλογών, οι υποστηρικτές τους θα πρέπει να λάβουν σοβαρά υπόψη τα αποτελέσματα που έχουν οι πολιτικές αυτές στην διανομή του πλούτου μέσα στην κοινωνία.

http://www.thepressproject.gr/article/95617/Treis-oikonomologoi-tou-DNT-askoun-kritiki-ston-neofileleutherismo

A new paper about the basic income experiment

http://onlinelibrary.wiley.com/doi/10.1111/cars.12091/epdf

Μίκης Θεοδωράκης: Είμαστε θύματα μια τραγικής φαρσοκωμωδίας

Το γεγονός ότι σήμερα έχει καθήσει στην πλάτη μας ένα αριστεροδεξιό πολιτικό μόρφωμα συντριπτικής εκλογικής και λαϊκής μειοψηφίας, το οποίο υπακούοντας στις εντολές των ξένων καταστρέφει το παρόν και το μέλλον της χώρας μας αδίστακτα, άβουλα, υπεροπτικά και χωρίς ντροπή και έχοντας -όπως φαίνεται- συνείδηση, δηλαδή γνωρίζοντας απολύτως το κακό που προκαλεί, το γεγονός αυτό βασίζεται πάνω σε μια πρωτοφανή στρέβλωση της κοινοβουλευτικής τάξης.

Στο Σύνταγμα του 1974 υπήρχε άρθρο με το οποίο οριζόταν σαφώς ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας όφειλε σε περίπτωση που υπήρχε δυσαρμονία ανάμεσα στην Κυβέρνηση και στη λαϊκή θέληση, να διαλύσει την Βουλή και να προκηρύξει εκλογές. Το άρθρο αυτό το έβγαλε ο Ανδρέας Παπανδρέου στην αναθεώρηση του Συντάγματος του 1986.

Όμως για να μπορέσει να το κάνει, χρειαζόταν και τις ψήφους του ΚΚΕ. Όταν μαθεύτηκε ότι προτίθεται να προχωρήσει σ’ αυτή την πρωτοφανή παραμόρφωση του Συντάγματος που είχε ως άμεση συνέπεια την κατάργηση του Λαού ως θεματοφύλακα της ουσιαστικής δημοκρατικής τάξης στην χώρα μας, θυμάμαι ότι βρισκόμουν στην Θεσσαλονίκη ως βουλευτής του ΚΚΕ για μια πολιτική εκδήλωση. Έσπευσα λοιπόν να δηλώσω στον τύπο ότι το ΚΚΕ θα έδινε την ψήφο του μόνο βάζοντας τους δικούς του όρους, ότι φυσικά δεν θα περιοριζόταν στην απόρριψη της μεταβολής του Πολιτεύματος από Προεδρικό σε Πρωθυπουργικό αλλά και θα έθετε ως όρο να καθιερωθεί η απλή Αναλογική, που ήταν και το πάγιο αίτημα της Αριστεράς.

Μόλις γύρισα στην Αθήνα, μου ασκήθηκε κριτική από το Π.Γ., γιατί μίλησα έτσι χωρίς να τους ρωτήσω. Ζήτησα να μου πουν, πού έκανα λάθος και τότε κατάλαβα ότι είχαν ήδη συμφωνήσει να ψηφίσουν ό,τι τους πει ο Ανδρέας, χωρίς όρους. Διαμαρτυρήθηκα και ζήτησα συνάντηση με κορυφαίο στέλεχος του κόμματος, που μου είπε ότι θεωρούν πως η δύναμη του κόμματος δεν ήταν τόση, ώστε να θέσει όρους στο ΠΑΣΟΚ. Διαφώνησα και είπα ότι παρά την κομματική γραμμή θα καταψηφίσω αυτές τις αλλαγές του Παπανδρέου, γιατί τις θεωρώ αντισυνταγματικές και αντιλαϊκές.

Ειδικά η αρχή ότι η πλειοψηφία κυβερνά και η μειοψηφία ελέγχει, υπήρχε κίνδυνος να αντιστραφεί και να βρεθούμε στην πρωτοφανή θέση να κυβερνά μια μειοψηφία και η πλειοψηφία απλά να ελέγχει, όπως τελικά γίνεται σήμερα. Όπου η πλειοψηφία του ελληνικού λαού για συνταγματικούς δήθεν λόγους παρακολουθεί χωρίς ουσιαστικά δικαίωμα να παρέμβει και εφαρμόζει τις όποιες αποφάσεις μιας μειοψηφίας ουσιαστικά, αποφάσεις που αφορούν την μοίρα μας, την μοίρα της πατρίδας μας και την μοίρα των εγγονών μας.

Πρόκειται δηλαδή για ένα τερατούργημα, έργο του σάπιου πολιτικού μας συστήματος με το οποίο κάποιοι καταπατούν την θέληση του ελληνικού λαού, φορώντας το ένδυμα μιας κουρελιασμένης νομιμότητας.

Και μου προξενεί πραγματικά κατάπληξη η ανοχή όχι μόνο του Λαού αλλά και όλων των υπολοίπων θεσμών και γενικά όσων κατέχουν κάποιο αξίωμα ή κάποια υπεύθυνη θέση. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, όπως και ο προκάτοχός του, έχει δεμένα τα χέρια από την περίφημη αυτή αναθεώρηση που προήλθε από μια κωμικοτραγική συνεδρία της Βουλής, όπου οι Βουλευτές εξαναγκάστηκαν να ψηφίσουν με χίλιους δυο εκβιασμούς και γελοία μέσα.

Ποιος δεν θυμάται τα περίφημα χρωματιστά ψηφοδέλτια του Ανδρέα; Τις απειλές της Αυριανής; Την μεταβολή της αίθουσας της Βουλής σε πλατό γυρίσματος κινηματογραφικού έργου, με τους εκατοντάδες προβολείς -σχεδόν ένας σε κάθε βουλευτή για να φιλμάρονται οι κινήσεις του, ώστε τρομοκρατούμενος να βάζει το «καλό», έγχρωμο ψηφοδέλτιο;

Μια τραγική κωμωδία που πραγματικά είναι σαν να έγινε για να μπορεί σήμερα ο κ. Τσίπρας να κομπάζει δηλώνοντας ότι εκπροσωπεί τον ελληνικό λαό, ενώ στην ουσία δεν τον ακολουθεί ούτε το 20% των Ελλήνων.

Θυμάμαι καλά την αποφράδα εκείνη μέρα. Εμείς του ΚΚΕ μπήκαμε εν σώματι τελευταίοι στην αίθουσα της Βουλής. Λέω στον σ. Χαρίλαο:

-Τι ήρθαμε να κάνουμε εδώ; Να κολυμπήσουμε;

Πράγματι, με τους εκατοντάδες προβολείς νόμιζε κανείς ότι βρισκόταν στην πλαζ της Βουλιαγμένης. Σταμάτησα να προχωρώ.

– Τι κάνεις; με ρωτά ανήσυχος ο σύντροφος Γραμματέας.

– Πες τους να κλείσουν τις … «φωταψίες», ειδεμή εγώ γδύνομαι…

Και άρχισα να βγάζω το σακάκι…

– Σε παρακαλώ, Μίκη, δεν βλέπεις ότι τα βλέμματα όλων είναι στραμμένα επάνω μας;

– Ακριβώς γι’ αυτό…

Ο Χαρίλαος και οι άλλοι Βουλευτές του ΚΚΕ κάθησαν στα έδρανα. Εγώ όρθιος. Μου λέει ψιθυριστά ο Χαρίλαος:

– Σε παρακαλώ, κάτσε.

Εγώ όμως άρχισα να ξεκουμπώνω το παντελόνι μου.

– Είναι γελοίο τους φώναζα, Πρέπει να ντρέπεστε.

Έσβησαν μερικοί προβολείς. Τέλος κάθησα πλάι στον Χαρίλαο που ήταν έτοιμος πια να με πνίξει. Τελικά έγινε η ψηφοφορία της ντροπής και βρέθηκαν στην καταμέτρηση δύο άκυρα ψηφοδέλτια: Το δικό μου και του Παναγούλη.

Εδώ θα πρέπει να πω ότι από το 1975, τότε που δήλωσε ο Ανδρέας «Με τον Θεοδωράκη δεν μιλώ πολιτικά αλλά μόνο για καλλιτεχνικά» έως σήμερα, δεν με πλησίασε ούτε ένας πολιτικός συντάκτης. Και αν ποτέ «κάλυψαν» κάποιες πολιτικές μου δραστηριότητες ή δημοσίευαν πολιτικές μου δηλώσεις, ανέθεταν το σχετικό ρεπορτάζ στους καλλιτεχνικούς συντάκτες. Διότι εγώ γι’ αυτούς δεν είμαι πολιτικός. Είμαι καλλιτέχνης, μπουζουξής, ανάξιος να μιλήσει μαζί τους πολιτικά.

Γι’ αυτό αφιερώνω σ’ όλους αυτούς την ΑΚΥΡΗ ΨΗΦΟ μου, που σήμερα αναδεικνύεται σε πράξη τόσο μεγάλης πολιτικής σημασίας, όσο μεγάλο είναι το πολιτικό αδιέξοδο που κυριολεκτικά μας σέρνει πίσω από μια ομάδα νομιμοφανών, που μας οδηγούν στο χάος οχυρωμένοι πίσω από μια εκλογική παρωδία που ουσιαστικά δολοφόνησε τη Δημοκρατία στην χώρα μας.

Επιδόρπιον

Λίγο αργότερα και αφού για μια ακόμα φορά οι κομμουνιστές έπεσαν έξω, με αναζήτησε ο Υπουργός Λάζαρης:

– Θέλω να κανονίσεις να φάμε ένα βράδυ σπίτι σου με τον Φλωράκη.

Πράγματι, Φλωράκης, Καλούδης, Λάζαρης κι εγώ βρεθήκαμε ένα βράδυ να τα πίνουμε μπροστά στο τζάκι του σπιτιού μου στην Ακρόπολη.

Πριν ακόμα καθήσουμε, μας λέει ο Υπουργός:

– Αλήθεια, γιατί δεχθήκατε ασυζητητί τους όρους του Ανδρέα;

Ο Χαρίλαος με κοίταξε με νόημα και για να αλλάξει θέμα φωνάζει στην Μυρτώ:
– Μυρτώ, πεινάμε, γιατί αργείς;

Εγώ στρέφομαι στον Λάζαρη και τον ρωτώ

– Λοιπόν;

– Λοιπόν, λέει αυτός, έγραφα το σχέδιο αναθεώρησης του Συντάγματος. Κάποια στιγμή μου τηλεφωνεί ο πρόεδρος και με ρωτά αν έχουμε κανένα νέο απ’ το ΚΚΕ. Του απάντησα αρνητικά. «Περίεργο» μου απάντησε. «Κι επειδή δεν θέλω να αλλάξω κάτι μετά από δική τους απαίτηση, για να μη δοθεί η εντύπωση ότι υποχωρώ, βάλε την απλή αναλογική ως εκλογικό σύστημα». Μετά από λίγες μέρες μου ξανατηλεφώνησε και μου είπε «Επειδή φαίνεται ότι οι φίλοι μας (και βεβαίως δεν είπε “οι φίλοι μας”» αλλά μια πολύ κακή και συνηθισμένη λέξη) δεν έχουν σκοπό να ζητήσουν τίποτα, άφησε το κείμενο ως είχε και δεν χρειάζεται επομένως ούτε να βάλεις την απλή αναλογική».

Στο σημείο αυτό μπήκε μέσα η Μυρτώ με τα σουτζουκάκια και σταμάτησε η συζήτηση γι’ αυτή την τόσο θλιβερή αποκάλυψη.

Τελειώνοντας θέλω να υπογραμμίσω ότι ναι μεν σιωπώ, όμως και η σιωπή έχει τα όριά της. Ομολογώ ότι είμαι έτοιμος να εκραγώ, γιατί έχω την αίσθηση ότι με έχουν δέσει (μαζί με όλο το κοπάδι) με μια τριχιά σάπιων και παράνομων νόμων και μας σέρνουν όλους μαζί μια φούχτα σαϊνια στο σφαγείο.

Αθήνα, 21.5.2016

Μίκης Θεοδωράκης

Η προηγούμενη τρόικα έμεινε 80 χρόνια!

Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος της Ελλάδας 1898 – 1978

Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος (ΔΟΕ) ονομαζόταν ο έλεγχος των δημοσίων οικονομικών της Ελλάδας που επιβλήθηκε από Ευρωπαϊκές χώρες που δάνεισαν την Ελλάδα το φθινόπωρο του 1897 ενώ αυτή είχε χρεοκοπήσει τέσσερα χρόνια πριν, με στόχο την αποπληρωμή των χρεών της προς τους πιστωτές της. Τον έλεγχο εκτελούσε μια εξαμελή επιτροπή, η Διεθνής Οικονομική Επιτροπή (Commission Internationale Financière de la Grèce), με μόνιμη εγκατάσταση στην Ελλάδα από το 1897 μέχρι το 1978, για 81 χρόνια.

Μεταξύ 1857 και 1859, η Αγγλία, η Γαλλία και η Ρωσία δημιούργησαν την Διεθνή Οικονομική Εξεταστική Επιτροπή, μια επιτροπή με σκοπό τη δημιουργία αναφοράς για τη δυνατότητα της Ελλάδας για την αποπληρωμή του δανείου του 1833. Εκείνη η επιτροπή, με παρέμβαση της Ρωσίας, δεν είχε ρόλο να ελέγξει τα οικονομικά και να εξασφαλίσει τις πληρωμές, παρά μόνο τη γνωμοδότηση. Τα αποτελέσματα της Εξεταστικής εκείνης Επιτροπής ήταν πληρωμή μιας δόσης 900.000 γαλλικών φράγκων το 1860.

Λίγα χρόνια πριν, σε παρόμοια οικονομική κατάσταση είχε βρεθεί και η Τυνησία η οποία χρεοκόπησε το 1869. Για την είσπραξη των χρεών της, είχε συστηθεί Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος στην Τυνησία από τους πιστωτές της (Γαλλία – Βρετανία – Ιταλία), η Commission Financière Internationale. Η επιτροπή αυτή είχε αναλάβει (όπως αργότερα και η Commission Internationale Financière στην Ελλάδα) την διαχείριση των οικονομικών του κράτους για την εξασφάλιση της αποπληρωμής των χρεών της Τυνησίας.

Αντίστοιχα, στάση πληρωμών είχε κηρύξει και η Οθωμανική Αυτοκρατορία το 1876, η οποία τελικά συμφώνησε το 1881 με το Διάταγμα του Μουχαρέμ στη δημιουργία του Συμβουλίου για τη Διαχείριση του Οθωμανικού Χρέους (Council of the Administration for the Ottoman Public Debt – CAOPD), ενός εισπρακτικού οργανισμού με 5.000 υπαλλήλους, με πάνω από είκοσι γραφεία στις επαρχίες της αυτοκρατορίας από την Υεμένη μέχρι τη Θεσσαλονίκη και πλήρη ελευθερία στις αποφάσεις του τρόπου συλλογής χρεών, οι οποίοι απέδιδαν τα χρέη στους πιστωτές της χώρας.

Το 1893 ο Χαρίλαος Τρικούπης κατά την τελευταία πρωθυπουργία του κήρυξε πτώχευση. Τότε επιβλήθηκε μερικός έλεγχος από τους πιστωτές, που ήταν τυπικός κι όχι ουσιαστικός χωρίς δυνατότητα ουσιαστικής παρέμβασης στα ελληνικά δημόσια οικονομικά.

Η εμπλοκή όμως της χρεοκοπημένης Ελλάδας σε σύρραξη με την Τουρκία το 1897, στον Ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897, βρήκε την Ελλάδα σε εξαιρετικά δυσχερή θέση με τον ελληνικό στρατό ανίκανο να αντιπαραταχθεί στα οθωμανικά στρατεύματα, που είχαν καταλάβει τη Θεσσαλία και τμήμα της Στερεάς Ελλάδας. Η Συνθήκη Ειρήνης της 20ης Σεπτεμβρίου 1897 στην οποία εξαναγκάστηκε η Ελλάδα ως ηττημένη, προέβλεπε πολεμική αποζημίωση των τεσσάρων εκατομμυρίων τουρκικών λιρών της οποίας την άμεση καταβολή απαιτούσε η Υψηλή Πύλη. Η Κυβέρνηση Αλέξανδρου Ζαΐμη υποχρεώθηκε σε διαπραγματεύσεις με τους πιστωτές της Ελλάδας για επιπλέον δανεισμό (ενώ πριν τέσσερα χρόνια τους είχε ήδη δηλώσει ότι αδυνατεί να αποπληρώσει τα ήδη χρωστούμενα δάνεια). Οι διαπραγματεύσεις της ελληνικής κυβέρνησης οδήγησαν στην επιβολή του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου (ΔΟΕ) για την οικονομική ανασυγκρότηση της χώρας που να εξασφαλίζει στους πιστωτές την αποπληρωμή και των παλαιότερων αλλά και των νέων δανείων τους.

Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος: Οι όροι δανεισμού

Οι διαπραγματεύσεις με τους εκπροσώπους των πιστωτών (Αγγλίας, Γαλλίας, Αυστρίας, Γερμανίας, Ρωσίας, Ιταλίας) ξεκίνησαν τον Οκτώβριο του 1897 και κατέληξαν στη σύνταξη και ψήφιση του νόμου ΒΦΙΘ/23-2-1898 σύμφωνα με τον οποίο εγκαθιδρύθηκε η επιτροπή οικονομικού ελέγχου (Διεθνής Οικονομική Επιτροπή), που σύντομα μετονομάστηκε σε Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος 1898.

Η συμφωνία με τους πιστωτές προέβλεπε:

1. Χορήγηση δανείου πολεμικών επανορθώσεων και του «οικονομικού δανείου»

Εκχωρήθηκε εγγυημένο δάνειο 151,3 εκατ. φράγκων, από τις Μεγάλες Δυνάμεις στην Ελλάδα. Το δάνειο λήφθηκε προκειμένου να καταβληθούν στην Οθωμανική αυτοκρατορία οι αποζημιώσεις, που υποχρεώθηκε να καταβάλει η Ελλάδα στην Τουρκία συνολικού ύψους 93,9 εκατ. φράγκων, το υφιστάμενο κρατικό χρέος ύψους 31,4 εκατ. φράγκων, το έλλειμμα του ελληνικού δημοσίου για το έτος 1897 ύψους 22,5 εκατ. φράγκων και οι δαπάνες έκδοσης του δανείου (προμήθειες τραπεζών μεσιτικά, χαρτόσημα) ύψους 3,5 εκατ. φράγκων.

2. Υποθήκευση φορολογικών εσόδων ώστε να εξασφαλισθεί η αποπληρωμή των δανείων

Για να επιτευχθεί η εξυπηρέτηση του χρέους ο ΔΟΕ απέκτησε τακτικές πηγές εσόδων και αξιολογούσε τις κρατικές υπηρεσίες για την αποδοτικότητα και την φοροεισπρακτική τους ικανότητα. Έτσι στο ΔΟΕ αποδίδονταν τα έσοδα των μονοπωλίων αλατιού, πετρελαίου, σπίρτων, τραπουλόχαρτων, τσιγαροχάρτων και σμυρίδας Νάξου, ο φόρος καπνού, τα τέλη χαρτοσήμου και οι δασμοί του τελωνείου Πειραιά.

3. Αναδιάρθρωση του χρέους

Η Διεθνής Οικονομική Επιτροπή στην Ελλάδα

Ο Δ.Ο.Ε. διαδραμάτισε σημαντικότατο ρόλο στα δημόσια οικονομικά της Ελλάδας την πρώτη δεκαετία του 20ου αιώνα, αλλά από τις αρχές του ’30 είχε όλο και περισσότερο μειωμένη επίδραση στις αποφάσεις της χώρας, μέχρι τον οριστικό τερματισμό του ρόλου της το 1978.

Αρχικά έδρα του ήταν το σημερινό Μέγαρο της Προεδρίας της Δημοκρατίας, που είχε αναγερθεί για τις ανάγκες της Διεθνούς Οικονομικής Επιτροπής, πίσω από το τότε παλάτι του Διαδόχου, στη συμβολή των οδών Βασιλέως Γεωργίου (τότε ονομαζόταν Διοχάρους) και Στησιχόρου.

Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, στο πλαίσιο Οικονομικής και Πιστωτικής Συνθήκης του Ηνωμένου Βασιλείου με την Ελλάδα του 1946 που υπέγραψε από τη μεριά της Ελλάδας ο Εμμανουήλ Τσουδερός, Β΄ Αντιπροέδρος υπουργικού συμβουλίου και υπουργός Συντονισμού της Κυβέρνησης Θεμιστοκλή Σοφούλη του 1945 και από τη πλευρά του Ηνωμένου Βασιλείου ο Έρνεστ Μπέβιν (Ernest Bevin), υπουργός Εξωτερικών (Foreign Secretary) στις 24 Ιανουαρίου 1946, το Ηνωμένο Βασίλειο δήλωσε «έτοιμο, σε συμφωνία με τη Γαλλική Κυβέρνηση, να ξεκινήσει διαπραγματεύσεις με την Ελληνική Κυβέρνηση για την λήξη των δραστηριοτήτων της Διεθνούς Οικονομικής Επιτροπής του 1898».

Έγγραφο του 1963 του Βρεταννικού Υπουργείου Εξωτερικών (Foreign Office) σχετικό με την Ελλάδα αναφέρεται σε πρόταση κατάργησης της Διεθνούς Οικονομικής Επιτροπής, έχοντας τίτλο Administration of International Financial Commission: proposals for abolition και δύο χρόνια μετά ακολουθεί άλλο έγγραφο με τίτλο International Financial Commission: abolition (1965), και τέλος, το 1966, αναφορά για την ενσωμάτωση του προσωπικού της Διεθνούς Οικονομικής Επιτροπής στις Ελληνικές Δημόσιες Υπηρεσίες. Για το διάστημα 1970-1975 υπάρχει επίσης σχετική αναφορά του Βρετανικού υπουργείου Οικονομικών (Treasury) για την Διεθνή Οικονομική Επιτροπή.

Η Διεθνής Οικονομική Επιτροπή καταργήθηκε οριστικά το 1978, με κοινή αποδοχή των συμβαλλομένων μερών, όπως προκύπτει από σχετική αλληλογραφία μεταξύ Γαλλίας και Ελλάδας.

Πριν την οριστική κατάργησή της το 1978 η Διεθνής Οικονομική Επιτροπή είχε έδρα στην οδό Πατριάρχου Ιωακείμ, στο Κολωνάκι.

el.wikipedia.org

διαβάστε: Ο Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος του 1898 (η Ιστορία επαναλαμβάνεται;)

Ριάλιτι έδωσες, ριάλιτι θα λάβεις

Με τον γνωστό κυνισμό του, ο πρύτανης των απανταχού κερδοσκόπων Τζορτζ Σόρος έλεγε το 2002 –παραμονές των εκλογών στη Βραζιλία- ότι, αφού η Αμερική είναι η νέα Ρώμη, οι μόνες εκλογές που έχουν σημασία είναι οι αμερικανικές.

Αν έχει δίκιο, την έχουμε άσχημα: μετά τις σαρωτικές του νίκες σε επτά Πολιτείες του αμερικανικού Νότου την περασμένη «Σούπερ Τρίτη», ο κατ’ επάγγελμα προκλητικός δισεκατομμυριούχος Ντόναλντ Τραμπ καλπάζει προς το χρίσμα και, γιατί όχι, και τον Λευκό Οίκο.

Σε όλες τις δημοσκοπήσεις, άλλωστε, εμφανίζεται να έχει το πάνω χέρι σε σχέση με τη σχεδόν σίγουρη αντίπαλό του από πλευράς των Δημοκρατικών, τη βετεράνο των διαδρόμων της Ουάσιγκτον Χίλαρι Κλίντον.

Ο «αντισυστημικός» Μπέρνι Σάντερς θα είχε θεωρητικά καλύτερη τύχη απέναντί του, λένε τα γκάλοπ, αλλά μάλλον δεν θα μάθουμε ποτέ τι θα γινόταν σε μια μονομαχία τους, αφού οι Δημοκρατικοί ψηφοφόροι δείχνουν να έχουν κάνει τις επιλογές τους: καλύτερα μια «διαπλεκόμενη» γυναίκα, παρά ένας -έστω και «νερωμένος»- «δημοκρατικός σοσιαλιστής».

Στους οχτώ μήνες που απομένουν ώς τις κάλπες του Νοέμβρη, βέβαια, πολλά μπορεί να συμβούν– ιδίως σε μια ακραιφνώς… ολιγαρχική δημοκρατία σαν την αμερικανική, όπου τον πρώτο λόγο στις εκλογικές μονομαχίες έχουν τα εκατομμύρια των χορηγών και η χρυσοπληρωμένη χειραγώγηση των μέσων ενημέρωσης.

Αλλωστε το ίδιο το κόμμα της αμερικανικής Δεξιάς δεν θέλει με τίποτε τον «αουτσάιντερ» από τη Νέα Υόρκη και κάνει ό,τι μπορεί για να τον υπονομεύσει.

Εις μάτην: από «παρατράγουδο» των ριάλιτι σόου και των κουτσομπολίστικων lifestyle περιοδικών, ο… «Ντόναλντ ο βάρβαρος» καθιερώνεται πλέον σαν ακλόνητο φαβορί για το πόστο του ισχυρότερου πολιτικού στον κόσμο.

Οχι μόνο δεν τον τρομάζει η πόλωση που προκαλεί, τα πάθη που διεγείρει με κάθε φράση του, αλλά τρέφεται από αυτά.

Ο Τραμπ άλλωστε δεν είναι πολιτικός- είναι τρόπος ζωής, είναι ιδέα!

«Το τι πιστεύει στ’ αλήθεια ο Τραμπ -αν πιστεύει σε οτιδήποτε πέρα από την έξαλλη αυτοπροβολή- παραμένει εντελώς άγνωστο και μάλλον δεν έχει καμιά σημασία. Ο… τραμπισμός δεν είναι πρόγραμμα, ούτε ιδεολογία. Είναι μια στάση ζωής, ένας τρόπος συμπεριφοράς που τροφοδοτεί και ταυτόχρονα τρέφεται από τη γενικευμένη αγανάκτηση και αποξένωση των οπαδών του με την αμερικανική δημοκρατία», έγραφε πριν από λίγες μέρες στον πολιτικό ιστότοπο Tom Dispatch ο Αμερικανός ιστορικός Αντριου Μπέισεβιτς.

Χάσει-κερδίσει ο Τραμπ, αλλάζει ήδη τις δομικές ισορροπίες του αμερικανικού πολιτικού συστήματος, και μάλιστα με τρόπο μη αναστρέψιμο, υποστηρίζει ο Μπέισεβιτς.

Και η καλύτερη απόδειξη είναι η απόλυτη αδιαφορία των όλο και περισσότερων οπαδών του για τις συνεχείς γκάφες και τις εμπρηστικές δηλώσεις του, που θα είχαν «χαντακώσει» οποιονδήποτε άλλον υποψήφιο «πλανητάρχη»!

Ολο αυτό το τσίρκο λειτουργεί διότι ο Τραμπ μπορεί να είναι ψεύτικος και «πλαστικός» όσο δεν πάει, αλλά ο θυμός που τον θρέφει είναι γνήσιος: και κανείς άλλος δεν «χαϊδεύει» και δεν δικαιώνει αυτή τη συσσωρευμένη αγανάκτηση με το σύστημα τόσο πετυχημένα, όσο ο Μίδας από το Μπρονξ.

Μπούχτισε ο μέσος Αμερικανός ψηφοφόρος με τους «σοβαρούς» υποψήφιους, με τον καθωσπρεπισμό και την πολιτική ορθότητα της Ουάσινγκτον: η δίποδη υπερβολή που λέγεται Τραμπ, αυτός ο επικίνδυνος κλόουν με το πεταχτό ξανθό μαλλί που βγάζει τη γλώσσα στο «κατεστημένο», αυτή η αποθέωση του ελιτίστικου κυνισμού και του ναρκισσισμού της «διασημότητας», μιλάει τη γλώσσα του «μέσου ανθρώπου», όπως αυτός έχει γαλουχηθεί εδώ και δεκαετίες – τη γλώσσα των ριάλιτι σόου, του άκρατου ατομισμού και καταναλωτισμού, του «ζήσε κι άσε τους άλλους να πεθάνουν».

Γι’ αυτό άλλωστε παίζει τα ΜΜΕ στα δάχτυλα, μετατρέποντας τα ντιμπέιτ και τις συνεντεύξεις σε παράλληλους μονολόγους, όπου το μόνο που μετρά είναι ποιος θα πει τις περισσότερες προσβλητικές ατάκες για τους αντιπάλους του.

Η πλειονότητα των «συστημικών» πολιτικών αναλυτών σε ΗΠΑ και Ευρώπη αδυνατούν να ερμηνεύσουν λογικά το «φαινόμενο Τραμπ», γιατί τον βλέπουν μέσα από τα παραμορφωτικά γυαλιά του συστήματος που και οι ίδιοι υπηρετούν.

Ο Τραμπ είναι ένα σαπρόφυτο που μεγαλώνει χάρη στην προχωρημένη σήψη της (αμερικανικής, και όχι μόνον) δημοκρατίας και την εξόφθαλμη υποκρισία των αυτόκλητων υπερασπιστών της.

Δεν φταίει ο Τραμπ που τόσα εκατομμύρια Αμερικανοί είναι φασίστες και ρατσιστές, έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να υψώσουν ηλεκτροφόρα τείχη στα σύνορα, να εκμεταλλευτούν στυγνά τους πιο αδύναμους για προσωπικό πλουτισμό και να εξαπολύσουν ως έθνος μακρινούς ιμπεριαλιστικούς πολέμους στο όνομα της (δικής τους) ελευθερίας και του κατά συρροή βιασθέντος «ανθρωπισμού».

Ο Τραμπ, όπως και οι Ευρωπαίοι ομοϊδεάτες του –ο Λεπέν και η κόρη του στη Γαλλία, ο Χάιντερ και ο διάδοχός του, Στράχε, στην Αυστρία, ο Ούγγρος πρωθυπουργός Βίκτορ Ορμπάν και πρώτος όλων ο «καβαλιέρε» Μπερλουσκόνι, που εξελέγη τρεις φορές πρωθυπουργός της Ιταλίας– ήρθαν εκ των υστέρων να εξαργυρώσουν αλλά και να εκφράσουν πολιτικά τα ήδη υπάρχοντα ζωώδη και μισάνθρωπα ένστικτα όλων όσοι βλέπουν τη ζωή σαν ριάλιτι σόου, όλων όσοι θα ήθελαν στη ζωή τους να γίνουν δισεκατομμυριούχοι πατώντας επί πτωμάτων και απλώς δεν τα κατάφεραν.

Σωστά γράφει ο Στέφαν Φάρις στο BusinessWeek ότι ο τρόμος που δήθεν προκαλεί στους Ευρωπαίους η προοπτική μιας προεδρίας Τραμπ είναι υποκριτικός, αφού ο κατά Liberation «Αμερικανικός Εφιάλτης» θα ταίριαζε μια χαρά στο όλο και πιο (ακρο-)δεξιό, φιλοπόλεμο και ξενοφοβικό πολιτικό σκηνικό της Γηραιάς αλλά ανεπίδεκτης μαθήσεως Ηπείρου μας.

Σας κράτησα το καλύτερο για το τέλος.

Ο Guardian φιλοξένησε πριν από λίγες μέρες e-mail από Αμερικανούς αναγνώστες του που θα ψηφίσουν Τραμπ, αλλά ντρέπονται να το παραδεχτούν δημόσια: ανάμεσά τους -ω του θαύματος!- είναι ισπανόφωνοι, μαύροι, μουσουλμάνοι, γκέι, ακόμη και αριστεριστές, που για τους δικούς τους λόγους ο καθένας θέλουν να δουν τον Νεοϋορκέζο μεγιστάνα στον Λευκό Οίκο.

Ξεχωρίζει ένας 24χρονος διαδηλωτής του κινήματος Occupy Wall Street, λάτρης του Τσόμσκι και του Ζίζεκ, που κανονικά θα ψήφιζε «δαγκωτό» Σάντερς, αλλά σιχαίνεται τη Χίλαρι και την «πολιτική ορθότητα» του Δημοκρατικού Κόμματος:

«Αδιαφορώ για τη συζήτηση γύρω από το πόσο ανήθικος είναι ο Τραμπ, όταν όλοι οι υπόλοιποι υποψήφιοι υποστηρίζουν με την ίδια θέρμη ιμπεριαλιστικές και φασιστικές πολιτικές όπως η χρήση drones για δολοφονίες, οι βασανισμοί και η μαζική παρακολούθηση των επικοινωνιών. Η υποψηφιότητα Τραμπ είναι ένα ευτυχές ατύχημα που ξεσχίζει την ψυχή της Αμερικής, κάτι που καλώς ή κακώς είναι απαραίτητο και μας αξίζει»…

Γιώργος Τσιάρας – http://www.efsyn.gr/arthro/rialiti-edoses-rialiti-tha-laveis

Ιδιωτικοποιημένη λογοκρισία και παρακολούθηση

Διαρροή επικοινωνίας της ΕΕ – Μέρος 1ο: Ιδιωτικοποιημένη λογοκρισία και παρακολούθηση

Χάρτης των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ: Τηρουμένης της αρχής της αναλογικότητας, περιορισμοί [των θεμελιωδών δικαιωμάτων] επιτρέπεται να επιβάλλονται μόνον εφόσον είναι αναγκαίοι και ανταποκρίνονται πραγματικά σε στόχους γενικού ενδιαφέροντος που αναγνωρίζει η Ένωση ή στην ανάγκη προστασίας των δικαιωμάτων και ελευθεριών των τρίτων.
ΧΑΡΤΗΣ ΤΩΝ ΘΕΜΕΛΙΩΔΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ, 2012/C 326/02, Άρθρο 52 “Εμβέλεια και ερμηνεία των δικαιωμάτων και των αρχών”, παρ. 1 http://eur-lex.europa.eu/legal-content/EL/TXT/HTML/…

Ένα σχέδιο ανακοίνωσης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για τις πλατφόρμες[1] έχει διαρρεύσει. Οι προτάσεις σχετικά με τη ρύθμιση του “παράνομου” ή “επιβλαβούς” περιεχομένου είναι εξαιρετικά ανησυχητικές. Εν ολίγοις, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή φαίνεται διατεθειμένη να παραιτηθεί εντελώς από την έννοια του νόμου. Αντ’ αυτού, η ρύθμιση της ελευθερίας του λόγου ωθείται στα χέρια της Google, του Facebook και άλλων.
[1] http://www.politico.eu/…/2016/04/Platforms-Communication.pdf

Σε σχέση με την ρύθμιση για τα οπτικοακουστικά (για να γίνει η ενημέρωση της Οδηγίας για τις Υπηρεσίες Οπτικοακουστικών Μέσων Επικοινωνίας / Audiovisual Media Services Directive (AVMSD)[2] της ΕΕ), το σχέδιο βασίζεται σε ένα ερευνητικό πρότζεκτ, το EU Kids Online[3] που δείχνει ότι “τα παιδιά όλο και περισσότερο εκτίθενται σε επιβλαβές περιεχόμενο μέσω πλατφορμών διαμοιρασμού βίντεο”. Αυτό το ερευνητικό πρότζεκτ όμως δεν δείχνει στην πραγματικότητα καθόλου κάτι τέτοιο -ερευνά την αντίληψη των παιδιών στον κίνδυνο και δεν παρέχει λεπτομερή ανάλυση σε βάθος χρόνου κάποιας πραγματικής έκθεσης σε περιεχόμενο.
[2] https://ec.europa.eu/…/audiovisual-media-services-directive…
[3] http://www.lse.ac.uk/…/EU…/Reports/Intheirownwords020213.pdf

Σε σχέση με το πραγματικό κίνητρο πίσω από τις προτάσεις για την ιδιωτικοποίηση της λογοκρισίας (copyright), το σχέδιο μιλά για πλατφόρμες, “που κάνουν διαθέσιμο περιεχόμενο που προστατεύεται από πνευματικά δικαιώματα και έχει φορτωθεί από τελικούς χρήστες”. Αυτή η διατύπωση είναι πολύ σκόπιμη. Ενώ η Οδηγία Ηλεκτρονικού Εμπορίου[4] (E-Commerce) παρέχει προστασία σχετικά με την ευθύνη των hosting εταιρείων που φιλοξενούν παθητικά περιεχόμενο για λογαριασμό των χρηστών τους, η διατύπωση “κάνουν διαθέσιμο” είναι μια ενεργή χρήση του περιεχομένου για το οποίο ο κάτοχος των πνευματικών του δικαιωμάτων έχει “το αποκλειστικό δικαίωμα να επιτρέπει ή να απαγορεύει, την άμεση ή έμμεση, προσωρινή ή μόνιμη αναπαραγωγή με οποιοδήποτε μέσο και μορφή, εν όλω ή εν μέρει”[5]. Ως εκ τούτου, κάθε περίπτωση που “κάνει διαθέσιμο” περιεχόμενο από διαδικτυακές πλατφόρμες χωρίς την προηγούμενη συναίνεση του δικαιούχου θα αποτελεί μη τήρηση των πνευματικών δικαιωμάτων, για την οποία η πλατφόρμα θα είναι υπεύθυνη και άρα υπόλογη. Η μόνη επιλογή για να είναι υπεύθυνη για να “κάνει διαθέσιμο” από τους πελάτες της, θα είναι να υποβάλλει κάθε προσθήκη περιεχομένου που γίνεται από τους χρήστες, σε έναν προκαταρκτικό έλεγχο, σε φιλτράρισμα και/ή κατάργηση σε περίπτωση που υπάρχει αμφιβολία για τα πνευματικά δικαιώματα. Οι διαδικτυακές πλατφόρμες ήδη διαγράφουν τεράστιες ποσότητες από απολύτως νόμιμο περιεχόμενο[6] που ανεβαίνει από τους χρήστες και μια τέτοια ρύθμιση θα έδινε ένα επιπλέον νέο κίνητρο για να γίνει η κατάσταση ακόμα χειρότερη.
[4] http://eur-lex.europa.eu/legal-content/EL/TXT/HTML/…
[5] Άρθρο 2 “Δικαίωνα αναπαραγωγής” http://eur-lex.europa.eu/LexUriServ/LexUriServ.do…
[6] https://www.techdirt.com/…/premier-league-uses-copyright-to…

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή εξετάζει ακόμη να αναθέσει στα μεγάλα online μονοπώλια να αναλάβουν “πιο αποτελεσματική” δράση για την προστασία των “βασικών κοινωνικών αξιών”. Πιο αποτελεσματική από τι; Ποιες αξίες; Με τι τρόπο εποπτείας; Ακολουθώντας ποιους κανόνες; Χωρίς καθόλου κανόνες, σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή -θα πρέπει να γίνει με τη χρήση “αποτελεσματικής εθελοντικής δράσης”. Και με τι θα μοιάζει αυτή η δράση; Το Facebook έχει ήδη ξεκινήσει πειράματα που δείχνουν ότι έχει τη δύναμη να χειραγωγήσει τις εκλογές[7], να χειραγωγήσει τη διάθεση των ανθρώπων[8] ή ακόμα και να χειραγωγήσει τους ανθρώπους που εργάζονται σε ένα συγκεκριμένο κτίριο[9]. Δεν εξετάζονται κανόνες για να περιορίσουν τέτοια συμπεριφορά.
[7] http://www.businessinsider.com/facebooks-news-feed-voting-e…
[8] http://www.theatlantic.com/…/everything-we-know-abo…/373648/
[9] http://fusion.net/…/facebook-ads-geotargeting-political-lo…/

Αξίζει να σημειωθεί ότι, η προσέγγιση αυτή δεν προτείνεται λόγω του ότι υπάρχει άγνοια εκ μέρους της Επιτροπής -το κείμενο αναφέρεται ρητά σε καταστάσεις όπου “η πληροφορία φιλτράρεται μέσω αλγορίθμων ή χειραγωγείται μέσω των αδιαφανών διαδικασιών διαχείρισης”, άρα ξέρουν. Πώς μπορεί όμως αυτό να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο στις “βασικές κοινωνικές αξίες” μας; Προφανώς, αυτό θα επιτευχθεί με την εξασφάλιση “της μη διάκρισης ή με την εξασφάλιση της διαφανούς, δίκαιης και χωρίς διακρίσεις πρόσβαση στις πληροφορίες”, όταν η πρόσβαση στις πληροφορίες θα “χειραγωγείται μέσω των αδιαφανών διαδικασιών διαχείρισης”. Η κραυγαλέα αντίφαση δεν είναι προφανώς αντιληπτή σε όποιον έγραψε αυτό το τμήμα του κειμένου.

Η Επιτροπή επίσης αναγνωρίζει μια ανησυχία από την πλευρά των διαδικτυακών πλατφορμών που θα μπορούσαν να γίνουν υπεύθυνοι για το παράνομο υλικό, για το αν έχουν τα συστήματα για τη διενέργεια προληπτικής παρακολούθησης. Ως εκ τούτου, προτείνει ότι τα μέτρα που απαιτούνται για να “παρέχουν βεβαιότητα” στις επιχειρήσεις “ότι θα τους επιτρέπει να αναλάβουν μία τέτοια υπεύθυνη συμπεριφορά”.

Δυστυχώς, υπάρχει επίσης και μια οριστική απόδειξη του γεγονότος ότι το όλο το κείμενο (υποτίθεται ότι) είναι ένα παράδειγμα πολιτικής που βασίζεται σε αποφάσεις μέσα από αποδείξεις: αυτό που προβλέπεται από τη δήλωση ότι η επέκταση ορισμένων υποχρεώσεων για τις διαδικτυακές πλατφόρμες “έχει επιβεβαιωθεί από τις απαντήσεις των δημοσίων διαβουλεύσεων για την Αναθεώρηση της Οδηγίας για τις Τηλεπικοινωνίες και την Προστασία της Ιδιωτικής Ζωής” (Telecoms Review and the ePrivacy Directive Review). Η δημόσια διαβούλευση σχετικά με την Οδηγία για την Προστασία της Ιδιωτικής Ζωής δεν έχει ολοκληρωθεί και ξεκίνησε μόλις δύο εβδομάδες πριν να δημοσιευθεί το προσχέδιο που διέρρευσε -οπότε δεν έχει επιβεβαιωθεί τίποτα ακόμα! Ομοίως, το κείμενο αναφέρεται στην “επιτυχία” του “αυτορρυθμιζόμενου” κανονιστικού Διαδικτυακού Φόρουμ για την τρομοκρατία και την ομιλία μίσους, ακόμη και αν το εν λόγω πρότζεκτ δεν έχει παράγει τίποτα, εκτός από ορισμένα καθησυχαστικά δελτία τύπου[10].
[10] http://europa.eu/rapid/press-release_IP-15-6243_en.htm

Περίληψη: Η βασική κοινωνική αξία των προβλέψιμων και υπόλογων περιορισμών των θεμελιωδών δικαιωμάτων είναι σε κίνδυνο. Με αποδείξεις που μορφοποιούνται έτσι ώστε να ταιριάζουν σε προϋπάρχουσες πολιτικές, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή φαίνεται πρόθυμη να εξασφαλίσει ότι τα online μονοπώλια θα παρακολουθούν την online δραστηριότητα, θα αναλαμβάνουν δράση για να αφαιρούν οποιοδήποτε περιεχόμενο που δημιουργεί νομικούς κινδύνους γι’ αυτά και αυθαίρετα θα αστυνομεύουν το περιεχόμενο για να “προστατεύσουν” ακαθόριστες και απροσδιόριστες “κοινωνικές αξίες”. Αντί για τους νόμους, θα έχουμε όρους χρήσης υπηρεσίας. Αντί για λογοδοσία, θα έχουμε ασύδοτη λογοκρισία που επιβάλλεται από ένα σύστημα όπου, όπως το περιγράφει με τα δικά της λόγια η Επιτροπή, “η πληροφορία (θα) φιλτράρεται μέσω αλγορίθμων ή (θα) χειραγωγείται μέσω των αδιαφανών διαδικασιών διαχείρισης”.

Όλο αυτό θα δημιουργήσει, ελπίζει η Επιτροπή, “τις κατάλληλες συνθήκες πλαισίου για την εμπιστοσύνη των χρηστών, την καινοτομία και τη δημιουργία αξίας στην Ευρώπη”.

Σίμος Δαλκυριάδης – https://www.facebook.com/groups/piratepartyGR/permalink/1033495226743157/

Μια πόλη χωρίς φτώχεια

MINCOME, a Canadian Guaranteed Annual Income (GAI) field experiment ran in the province of Manitoba between 1974 and 1979, and ended with no final report and no analysis of data from the saturation site.
This essay uses a quasi-experimental design and routinely collected health administration data to revisit outcomes for the saturation site.
We found a significant reduction in hospitalization, especially for admissions related to mental health and to accidents and injuries, relative to the matched comparison group.
Physician contacts for mental health diagnoses fell relative to the comparison group. A greater proportion of high school students continued on to grade 12.
We found no increase in fertility, no increase in family dissolution rates and no improvement in birth outcomes.
Our results document the value of health administration data for historical analysis, and demonstrate that a relatively modest GAI can improve population health suggesting the possibility of health system savings.
διαβάστε ολόκληρη τη μελέτη πατώντας εδώ: The town with no poverty

Βαρουφάκης και Τσόμσκι συζητούν για την επίθεση του νεοφιλελευθερισμού

Ο Γιάνης Βαρουφάκης και ο Νόαμ Τσόμσκι συναντήθηκαν την Τρίτη στη Δημόσια Βιβλιοθήκη της Νέας Υόρκης σε μια συζήτηση για τον νεοφιλελευθερισμό, την παγκόσμια οικονομία, την σημερινή κατάσταση αλλά και για το πώς φτάσαμε ως εδώ. Θέματα τα οποία βρίσκονται και στο νέο βιβλίο του Γιάνη Βαρουφάκη «And the weak suffer what they must?».

Ο Γιάνης Βαρουφάκης μίλησε για την υποκρισία των καπιταλιστών και το χάσμα μεταξύ της ιδεολογίας και της πράξης. Ανέφερε ως παράδειγμα πως οι ιδιωτικές εταιρείες τεχνολογίας έχουν τεράστια κέρδη ενώ οι τεχνολογίες που χρησιμοποιούν στα προϊόντα τους έχουν αναπτυχθεί από τον δημόσιο τομέα. Αναφέρθηκε επίσης στα γεγονότα κατά τη διάρκεια της θητείας του ως Υπουργός Οικονομικών. Είπε πως η Τρόικα γνωρίζει ότι οι πολιτικές που επιβάλλει δεν θα έχουν αποτέλεσμα. Ο Γιάνης Βαρουφάκης εξήγησε πως το Eurogroup δεν είναι θεσμοθετημένο όργανο βάσει κάποιας συνθήκης, ενώ παίρνει οικονομικές αποφάσεις που επηρεάζουν ολόκληρη την Ευρώπη και, ουσιαστικά, καθοδηγείται από την Τρόικα.

Ο Νόαμ Τσόμσκι μίλησε για το παράδοξο του νεοφιλελευθερισμού ο οποίος δεν είναι ούτε νέος, ούτε φιλελεύθερος. «Η κατάσταση την οποία βρίσκεται ο τρίτος κόσμος δεν είναι τυχαία,» είπε. Η Ιαπωνία είναι η μόνη χώρα της περιοχής που έχει αναπτυχθεί τόσο, γιατί ήταν η μόνη χώρα που δεν αποικήθηκε ποτέ.

Οι δυο τους μίλησαν για την σημερινή οικονομική θεωρία του νεοφιλελευθερισμού, η οποία αντιμετωπίζεται ως θρησκεία και παρόλη την οικονομική κατάρρευση του 2008, ο κλάδος έμεινε ανεπηρέαστος.

Μία νότα αισιοδοξίας έφερε η αναφορά στο κίνημα DiEM25 που ζητάει διαφάνεια και εκδημοκράτιση της Ευρώπης και το μανιφέστο του οποίου υπέγραψε και ο Νόαμ Τσόμσκι. Ο Γιάνης Βαρουφάκης είπε πως στην Ευρώπη δεν υπάρχει έλλειμμα δημοκρατίας, διότι δεν υπάρχει δημοκρατία και ζήτησε από τον κόσμο να υπογράψει το μανιφέστο.

Ο Νόαμ Τσόμσκι αναφέρθηκε επίσης στο φαινόμενο, όπως το είπε, του Μπέρνι Σάντερς. Είπε ότι ο Σάντερς είναι αξιοπρεπής και ειλικρινής κάτι το οποίο είναι σπάνιο για έναν πολιτικό. Τον αποκαλούν εξτρεμιστή και ριζοσπαστικό ενώ είναι ένας mainstream δημοκρατικός του new deal. Αυτό, παρατήρησε ότι, δείχνει την μεγάλη στροφή προς τη δεξιά. Η υποστήριξη που έχει ο Σάντερς από μεγάλο μέρος των πολιτών και ιδιαίτερα της νέας γενιάς είναι κάτι που μπορεί να αλλάξει όλη τη χώρα, ακόμα και αν δεν εκλεγεί σε αυτές τις εκλογές.

Χαρακτηριστικά ο Νόαμ Τσόσκι ανέφερε τα λόγια του David Hume: «Η εξουσία είναι στα χέρια του λαού εάν αυτός δεν συναινέσει».

Στο παρακάτω βίντεο μπορείτε να παρακολουθήσετε ολόκληρη τη συζήτηση στα αγγλικά.

pressenza.com

Bring back the 40-hour work week

150 years of research proves that long hours at work kill profits, productivity and employees
SARA ROBINSON, ALTERNET

If you’re lucky enough to have a job right now, you’re probably doing everything possible to hold onto it. If the boss asks you to work 50 hours, you work 55. If she asks for 60, you give up weeknights and Saturdays, and work 65.

Odds are that you’ve been doing this for months, if not years, probably at the expense of your family life, your exercise routine, your diet, your stress levels and your sanity. You’re burned out, tired, achy and utterly forgotten by your spouse, kids and dog. But you push on anyway, because everybody knows that working crazy hours is what it takes to prove that you’re “passionate” and “productive” and “a team player” — the kind of person who might just have a chance to survive the next round of layoffs.

This is what work looks like now. It’s been this way for so long that most American workers don’t realize that for most of the 20th century, the broad consensus among American business leaders was that working people more than 40 hours a week was stupid, wasteful, dangerous and expensive — and the most telling sign of dangerously incompetent management to boot.

It’s a heresy now (good luck convincing your boss of what I’m about to say), but every hour you work over 40 hours a week is making you less effective and productive over both the short and the long haul. And it may sound weird, but it’s true: the single easiest, fastest thing your company can do to boost its output and profits — starting right now, today — is to get everybody off the 55-hour-a-week treadmill, and back onto a 40-hour footing.

Yes, this flies in the face of everything modern management thinks it knows about work. So we need to understand more. How did we get to the 40-hour week in the first place? How did we lose it? And are there compelling bottom-line business reasons that we should bring it back?

The Making of the 40-Hour Week

The most essential thing to know about the 40-hour work-week is that, while it was the unions that pushed it, business leaders ultimately went along with it because their own data convinced them this was a solid, hard-nosed business decision.